Γι’ αυτή, την άλλη σχέση
Μοιάζει επίτευγμα μέγα, επίτευγμα ζωής κατ’ ακρίβεια, εκείνη η άλλη σχέση, εκείνη που θα κτυπήσει την πόρτα της ψυχής μας, και θα την «αναγκάσει» ταυτόχρονα να κτυπήσει πιο δυνατά, πιο ρυθμικά, πιο μαγικά. Εκείνη η μία σχέση, που όσα ονόματα και τίτλους κι αν προσπάθησε ο ρους της ιστορίας να της «καταλογίσει», εκείνο που πραγματικά της αξίζει ως χαρακτηρισμός, είναι το αχαρακτήριστο.
Advertisment
Εκείνη η άλλη «παρε-δωσιά», που παίρνει το «πάρε» και δίνει το «δώσε» τόσο μαγικά κι αβίαστα, σχεδόν παράλογα. Αυτή, που η ανθρωπότης κατά καιρούς, την αποκάλεσε πολλά: αδελφή ψυχή, κάρμα, μισό, άλλο μισό, εαυτό, άλλο εαυτό. Τίποτα όμως εντέλει δεν κατάφερε και δε δείχνει να καταφέρνει να την αποδώσει έτσι όπως πραγματικά αποδίδεται.
Μιλάω γι’ αυτή την άλλη ψυχή, που βρέθηκε καθόλου τυχαίως στο διάβα της ζωής μας, κάνοντας αυτήν την τελευταία να υποστεί ένα πρώτης τάξεως κλονισμό, κατανοώντας τι αξιώνουν όλοι εκείνοι που πραγματεύονται ένα κάρμα, κάτι τύχες και κάτι πεπρωμένα. Μιλάω για κείνη την άλλη ψυχή, που είναι εκεί ακόμη κι όταν δεν είναι. Που αισθάνεται τα ανείπωτα, τα ύποπτα, τα επικίνδυνα, τις ευκαιρίες, το καλό και το κακό μας. Που ξέρεις ότι θα’ ναι εκεί, όποτε. Που είναι ένα τηλεφώνημα μακριά, ένα άνοιγμα της πόρτας για να μπει από την αυλή, ή για να βγεις εσύ να πας να τη βρεις ως την άλλη άκρη του κόσμου.
Σε κείνη την άλλη ψυχή αναφέρομαι, που κατάλαβε ίσως πιο πολλά από σένα για σένα. Που φρόντισε πιο πολλά από σένα για σένα. Που σ’ έκανε να πεις «τελικά υπάρχει πραγματική αγάπη». Από κείνες που δεν αγαπάνε γιατί… Από κείνες που αγαπάνε επειδή. Που δεν κοιτάνε πρώτα το αντάλλαγμα. Δεν περιμένουν πρώτα να παραλάβουν και μετά να παραδώσουν. Που παραδίδουν ψυχή τε και σώματι. Και που παραλαμβάνουν με χαρά μικρού παιδιού, αυτό που θα τους δώσεις.
Advertisment
Σ’ αυτόν τον άγγελο που μπήκε στη ζωή μας, θέτοντας σοβαρή υποψηφιότητα για τη θέση του αρχαγγέλου. Που το νιώθεις πως ήρθε για να μείνει. Και να μείνεις. Που όσες δοκιμασίες κι αν έρθουν, είσαι σχεδόν σίγουρος πως θα τις υποδέχεστε με την ίδια δύναμη, το ίδιο χαμόγελο.
Σ’ αυτόν τον συνταξιδιώτη, που ισοπέδωσε με τον πιο υπέροχο τρόπο τη λέξη «κόπος». Που για κείνον δεν είσαι επιλογή, αλλά μονόδρομος. Που για σένα, αρκεί όσο τίποτα, ένα ακόμη δικό του γέλιο. Που όσα παραπάνω κατήφορα κι ανήφορα κι αν διαβείτε, τόσο περισσότερα «σ’ αγαπώ» και «σε θαυμάζω» θα ανταλλάξετε.
Σας έχει τύχει να αισθάνεστε μια ευφορία όχι απλά γλυκιά, μια ευφορία πετιμέζι, όπου κι αν είστε, όπως κι αν είστε, απλά και μόνον γιατί αυτός ο κάποιος, σε αυτό το κάπου, σας αγάπησε και σας αγαπάει με όλη την πραγματικότητα της έννοιας αυτής; Εμένα μου έτυχε. Κι είναι αυτός ο λόγος, ικανότερος όλων, για να πω “ευχαριστώ“. Που υπήρξα. Που συμπορεύτηκα. Που αγαπήθηκα. Που αγαπάω. Και που βρήκα αιτία κι αφορμή, για να γράψω όλα τα παραπάνω.
- Αγχώδης Κατάθλιψη: «Κακή Ζαριά / μόνη στέκει πια η έβδομη πλευρά» - 17 Απριλίου 2020
- Μη φοβηθείς να κοιτάξεις στον καθρέφτη. Εκεί μόνο θα βρεις εσένα - 31 Δεκεμβρίου 2019
- Σε αυτή τη στροφή δε θα σε περιμένει… - 27 Νοεμβρίου 2019
