Το θαύμα που έγινε συνήθεια
Ιούλιος 2016. Όλοι οι άνθρωποι γύρω μου γκρινιάζουν πως η ζωή δεν προχωράει, πως η εξέλιξη που τόσο περιμένουν δεν θα’ρθει ποτέ όπως πάμε. Μου λένε πως δεν υπάρχει ελπίδα πια. Τους ακούω να μιλάνε για τη ζωή σαν να είναι δεδομένη. Και είναι πεπεισμένοι όλοι τους πως αύριο θα’ναι άλλη μια μέρα με τις ίδιες υποχρεώσεις, τις ίδιες απαιτήσεις, τα ίδια και τα ίδια… Είναι πεπεισμένοι μέχρι να συμβεί εκείνο το περιστατικό που θα ταρακουνήσει συθέμελα τον εγωισμό τους και για ένα έστω λεπτό θα τους κάνει να συλλογιστούν το εφήμερο της ύπαρξής τους.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τη Νάντια Πάλμου
Προσπαθώ να διατηρήσω την αισιοδοξία μου και να νιώσω ευγνωμοσύνη κάθε μέρα για το πολύ απλό γεγονός ότι έχω την υγεία μου και με αυτήν τα πάντα μπορώ να καταφέρω: Να επιβιώσω, να απολαύσω τις στιγμές, να χαμογελάσω, να βρω τις απαντήσεις, ν’ανακαλύψω τρόπους να κάνω τη ζωή μου καλύτερη. Ξύπνησα άλλη μια μέρα ζωντανή και αυτό μου δίνει το δικαίωμα να γρατσουνίσω τα γόνατά μου απ’ το παιχνίδι, να κλάψω από τον πόνο μα ξέρω πως είναι κάτι που ΜΠΟΡΩ να τ’αντιμετωπίσω. Όσο ζεις, μπορείς! Όλα τα υπόλοιπα είναι διακαιολογίες.
Κάναμε τη ζωή συνήθεια. Συνηθίσαμε να ξυπνάμε το πρωί. Συνηθίσαμε τον ήλιο. Βολευτήκαμε καλά στον καναπέ μας και από εκεί παρακαλάμε για θαύματα την ίδια στιγμή που αυτός ο ήλιος που λάμπει εκεί έξω μας φωνάζει ότι βρισκόμαστε ήδη στον παράδεισο. Γιατί αναζητάμε την ζωή έξω από εδώ; Γιατί δεν την διεκδικούμε;
Είμαι πια σίγουρη πως αυτός ο κόσμος ο “μικρός”, ο μέγας” δεν θ’αλλάξει ποτέ. Γιατί τον περπατούν άνθρωποι που βαριούνται ν’αλλάξουν. Προτιμούν να μην κάνουν ένα βήμα πίσω για να πάνε μπροστά, να μην αγωνιστούν, να μην βοηθήσουν τον συνάνθρωπο, να μην είναι ειλικρινείς και ευγενικοί στις συναναστροφές τους γιατί η σκληρότητα κάνει κουμάντο πια, να μην έχουν αξιές μήπως και τους πουν ανθρώπους.
Αυτός ο κόσμος “ο μικρός, ο μέγας” θ΄αλλάξει μόνο για εμάς τους φαντασμένους. Για εμάς που κυνηγάμε τα όνειρά μας, για εμάς που δεν διστάζουμε να πούμε «όχι» σε ό,τι δεν μας αρέσει, που χαμογελάμε σ’αυτούς που μας κρίνουν χωρίς να τους κρίνουμε, που δεν εκμεταλλευόμαστε ψυχές, που λέμε «ευχαριστώ», που δοκιμάζουμε όλες τις γεύσεις της ζωής, που δεν φοβόμαστε να κλάψουμε, που δεν μας νοιάζει αν έχουμε και καμιά αδυναμία, που αλλάζουμε. Τα θαύματα γίνονται σε αυτόν τον παράδεισο. Βγες απ’τη ρουτίνα σου και παρατήρησέ τα.
- “Ήμουν μια αστείρευτη πηγή αγάπης”, να μπορέσεις στο τέλος να πεις - 20 Μαρτίου 2019
- Ρωτάς γιατί σε πατάνε. Γιατί τους αφήνεις… - 5 Ιουλίου 2018
- Φτιάξε τη δική σου πραγματικότητα… Να είσαι κυνηγός ονείρων! - 19 Απριλίου 2018
