“Εμείς”: Δύο μισά που δε γίνονται ποτέ ένα ολόκληρο.
Σε συνεργασία με την κα Στέβυ Σαμέλη
Το πιο περίεργο συναίσθημα που αισθάνθηκα ποτέ στην αγκαλιά του άλλου μου μισού, ήταν ότι μου έλειπε! Κι όμως… ήταν εκεί, με κρατούσε σφιχτά μέσα στην αγκαλιά του, τα χέρια του με τύλιγαν σα να ήθελε να με κρατήσει εκεί για πάντα, μα δεν υπήρχε τρόπος να γεμίσει το κενό που ένιωθα. Ισως γιατί γνώριζα ήδη πως η στιγμή αυτή δε μπορούσε να κρατήσει για πάντα. Ίσως γιατί πάντα ήξερα πως κανένα αληθινό “εμείς” δεν είναι ικανό να γεμίσει το κενό που δημιουργεί η προσδοκία του ιδανικού… ενός ιδανικού ανύπαρκτου στην ουσία και μάταιου στην κατάκτησή του.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τον Θοδωρή Γιαννόπουλο
Και τότε αποδέχτηκα πως το μόνο που είχα στ’αλήθεια, ήταν εκείνη η στιγμή μόνο. Εκείνη η στιγμή που ακουμπούσε για λίγο το ιδανικό.. ακόμη κι αν ήξερα, πως όσο σφιχτά κι αν την κρατούσαμε κι οι δύο, δε θα μπορούσε ποτέ να κρατήσει για πάντα…
Δυο μισά που ενώνονται στο ένα, στο όλο, όμορφες λέξεις με πολύ βαθύ νόημα, είναι όμως έτσι; Πόσα μπορεί να προσφέρει ένας μισός άνθρωπος; Πόσο βαθειά και αληθινά μπορεί να αγαπηθεί και πόση αγάπη μπορεί να δώσει όταν αυτό που βλέπει στα μάτια του άλλου είναι η προέκταση του ολόκληρου εγώ του;
Ο ίδιος μας ο εαυτός που συνειδητοποιεί την αξία που έχουν τα μικρά, απλά, καθημερινά πράγματα, τις λεπτομέρειες που ερωτευόμαστε και αγαπάμε στους άλλους, μόνο όταν δεν τα έχουμε πια διπλά μας. Όταν ζούμε το όνειρο συχνά ξεχνάμε την αξία τους και αναλωνόμαστε σε πράγματα δευτερεύουσας σημασίας. Αυτή είναι η φύση μας. Όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς συνήθως οι λεπτομέρειες είναι που σου λείπουν περισσότερο. Το άρωμα του, το άγγιγμα του, ο τρόπος που έσερνε τα πόδια του όταν περπατούσε στο δωμάτιο, το ότι ξεχνούσε να πάρει πιάτο για να φαει το φρούτο του ή άφηνε το φως ανοικτό.
Είναι πολύ σπουδαίο το να μπορείς να διακρίνεις την ομορφιά που κρύβεται πίσω από αυτές τις λεπτομέρειες όταν τις βλέπεις μπροστά σου και όχι όταν είναι πλέον αργά. Αυτή είναι η ανιδιοτελής αγάπη και όχι η αγάπη που δίνεις χωρίς να παίρνεις. Το να αγαπάς τον άλλο επειδή ξεχνά το πιάτο, το φως ανοιχτό. Να μπορείς να προβλέψεις ότι αυτό που σήμερα θεωρείς δεδομένο αύριο μπορεί να σου λείψει…
Ίσως τελικά αυτό είναι που μας λείπει όταν μένουμε μόνοι ανάμεσα σε χρωματιστές κουρτίνες και χαλασμένα τηλέφωνα, ή κάτω από μπαλκόνια και αναρωτιόμαστε γιατί δεν είμαστε μαζί. Ίσως δεν είμαστε μαζί επειδή δεν μπορούσαμε να είμαστε μόνοι. Ανιδιοτελής αγάπη όμως δεν μπορεί να υπάρχει από την στιγμή που επενδύεις συναισθήματα στον σύντροφο σου και στη σχέση σου. Αγαπάς και αγαπιέσαι, προσφέρεις και περιμένεις να σου προσφέρουν, αυτό είναι ξεκάθαρο. Όμως πιστεύουμε πως δυο μισά δεν κάνουν ένα ολόκληρο. Στην γεωμετρία μπορεί, στην αγάπη όχι. Τα δυο μισά δεν κάνουν πάντα ένα ολόκληρο. Δυο διαφορετικά μισά δεν ολοκληρώνουν το ένα το άλλο.
Απλά συνθέτουν μια καινούργια μορφή. Το “εμείς” δεν είναι ποτέ ένα ολόκληρο. Είναι απλά δυο μισά μαζί. Η ολοκλήρωση μπορεί να επιτευχθεί αφού πρώτα αισθανθούμε καλά με τον εαυτό μας και τα βρούμε μαζί του. Τα συναισθηματικά κενά που μπορεί να κρύβεις μέσα σου, κάποιος άλλος ίσως δεν μπορέσει ποτέ να στα καλύψει. Πολλές φορές λειτουργούν σαν ασπίδα και τότε γίνεσαι κακός αποδέκτης όλων όσων ο άλλος έχει να σου προσφέρει. Ένας άνθρωπος που έχει λύσει μέσα του αυτά τα θέματα και ξέρει τι ζητά από τον σύντροφό του μπορεί πολύ πιο εύκολα να φτάσει από το “εγώ” στο “εμείς” δίνοντας και παίρνοντας αγάπη.
- Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
- Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
- Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018
