Αυτό το «εμείς» πόσο εύκολα αλλάζει…
Αυτό το «εμείς» πόσο μου έλειψε! Να… γρυλίζεις σαν την γάτα. Να σε κοροϊδεύω και να… τσιμπάς. Να ανεβαίνουμε στη μηχανή να σε αγκαλιάζω, να κλείνω τα μάτια και πόσο να μου αρέσει ο αέρας! Όταν αφήνεις το τιμόνι και μου χαϊδεύεις το πόδι…
Advertisment
Να σου παραπονιέμαι για το κράνος ότι μου αφήνει σημάδια και τελικά να το φοράω – στην ουσία ποτέ δεν με πείραξε και τόσο πολύ, απλά ήθελα να σου τραβάω την προσοχή και να ασχολείσαι παραπάνω μαζί μου.
Να ξαπλώνουμε μαζί και χωρίς να το σκεφτούμε, να αγκαλιαζόμαστε και να νιώθουμε σαν να… κουμπώνουμε…
Να ξυπνάμε μαζί και να τρέχω να σου φτιάξω πρωινό κι εσύ να μου φτιάχνεις το τσάι με τόση αγάπη και τόσο αργές κινήσεις, που πολλές φορές μου έσπαγες τα νεύρα! «Πως μπορεί ένας άνθρωπος να είναι τόσο αργός! Τελείωνε, έχω υπολογίσει το χρόνο μου! Θα αργήσω! Αλλά βέβαια! Εσένα τι σε νοιάζει; Όλα εγώ τα κάνω εδώ μέσα κι εσύ χαλαρός!». Κι από μέσα μου σαν να μου άρεσε που ήσουν τόσο διαφορετικός από εμένα! Σαν να έφερνες την ισορροπία μου, την ισορροπία μας.
Advertisment
Υπήρχαν και πολλές άσχημες στιγμές… βασικά στιγμές που δεν μου άφηναν καλή γεύση. Δεν θέλω να τις πω τώρα… θέλω να μείνω με την γλύκα των προηγούμενων στιγμών…
Σ’αγάπησα… Εγωιστικό δεν ήταν, κτητικό μπορεί αρκετές φορές, αλλά να ξέρεις… «δεν το έκανα επίτηδες», όπως συνήθιζες να μου λες! Θέλω να φύγουν και τα τελευταία απομεινάρια θυμού που έχω για εσένα… ακόμη και γι αυτήν… Τι φταίει και τι φταις; Ο καθένας φροντίζει να περνάει όμορφα!
Κι εγώ αυτό θέλω και κάνω. Δεν θα σου πω ότι εσύ θα με κάνεις ευτυχισμένη. Όχι! Είχες δίκιο! Αν δεν είμαι από μόνη μου ευτυχισμένη, κανένας δεν θα μπορέσει. Μετά από 5 χρόνια εδώ, νιώθω πραγματικά ευτυχισμένη! Πραγματικά, εννοώντας ότι η ευτυχία μου εξαρτάται ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ!
Και σε ευχαριστώ που έφυγες… έπρεπε να μάθω. Αν δεν έφευγες δεν θα ζούσα ό,τι έχω ζήσει τον τελευταίο καιρό… ξέρεις… έχω όμορφες στιγμές να σου διηγηθώ, αλλά και στιγμές με πόνο… αλλά δεν θα στις πω… είναι δικές μου! Δεν στο λέω εγωιστικά… Απλά αυτό νιώθω.
Ξέρεις… μου λείπεις… Αρκετές φορές τόσο πολύ και πάντα λέω ότι θα περάσει και πάντα περνάει μέχρι να ξαναέρθει. Το νιώθω ότι θα ξαναγυρίσεις! Όμως όχι τώρα! Δεν είναι ακόμη η κατάλληλη στιγμή… Πρέπει να μάθουμε και οι δύο… κι ακόμη δεν μάθαμε!
Απλά μια χάρη… σε παρακαλώ… δεν θέλω να σε δω μαζί της… δεν μπορώ να το διαχειριστώ… αυτό μόνο.
Να χαμογελάς καλό μου και να αγαπάς, πρώτα τον εαυτό σου! Και να μην παραμυθιάζεις τον εαυτό σου, δεν εννοώ για μένα, άκουσέ τον!
Σ’ αγαπάω ρε! Εις το επανιδείν….
(Αν πέσει ποτέ τυχαία στα χέρια σου, είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβεις…)
*Από μια ανώνυμη αναγνώστρια
