Γιατί να ανοίξουμε ένα σχολείο; Για να κλείσουμε μια φυλακή
Τα παιδιά μας είναι το μέλλον μας και είναι υψίστης σημασίας να πιστέψουν στον εαυτό τους. Γι’ αυτό η Νάντια Λόπεζ ίδρυσε μια σχολική όαση στο Μπράουνσβιλ του Μπρούκλιν, μία από τις πιο υποβαθμισμένες και βίαιες γειτονιές της Νέας Υόρκης – επειδή πιστεύει στις εξαιρετικές ικανότητες κάθε παιδιού.
Advertisment
Σε αυτή τη σύντομη και ζωντανή ομιλία, η ιδρύτρια και διευθύντρια της Ακαδημίας Μοτ Χολ Μπρίτζες (και πρωταγωνίστρια του Humans of New York) μοιράζεται το πώς βοηθάει τους μαθητές της να οραματιστούν ένα φωτεινότερο μέλλον για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία παρακάτω
Advertisment
Όταν άνοιξα την Ακαδημία Μοτ Χολ Μπρίτζες το 2010, ο στόχος μου ήταν απλός: ν’ ανοίξω ένα σχολείο για να κλείσω μια φυλακή. Για κάποιους, αυτός ήταν ένας τολμηρός στόχος, επειδή το σχολείο μας βρίσκεται στο Μπράουνσβιλ του Μπρούκλιν, μια από τις πιο υποβαθμισμένες και βίαιες γειτονιές όλης της Νέας Υόρκης. Όπως και πολλά άλλα σχολεία της πόλης με υψηλά ποσοστά φτώχειας, αντιμετωπίζουμε διάφορες προκλήσεις, όπως να βρούμε δασκάλους που να κατανοούν την πολυπλοκότητα μιας μη προνομιούχας κοινότητας, την έλλειψη χρηματοδότησης για τεχνολογία, τη μικρή συμμετοχή των γονιών και τις τοπικές συμμορίες που στρατολογούν παιδιά
1:00
ακόμα και από την τετάρτη δημοτικού. Να ‘μαι λοιπόν, ιδρύτρια και διευθύντρια ενός γυμνασίου που ήταν ένα συνοικιακό, δημόσιο σχολείο, και είχα μόνο 45 παιδιά για αρχή. Το 30% των παιδιών είχε ειδικές ανάγκες. Το 86% ήταν πιο κάτω από το επίπεδο της τάξης τους στη Γλώσσα και τα Μαθηματικά.
1:27
Και το 100% ζούσε κάτω από τα όρια της φτώχειας. Αν τα παιδιά μας δεν βρίσκονται στις τάξεις τους, πώς θα μάθουν; Κι αν δεν αποκτήσουν εκπαίδευση, πού θα καταλήξουν;
1:42
Ήταν αμέσως προφανές όταν ρωτούσα έναν 13χρονο, «Νεαρέ μου,
1:48
πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια;» και η απάντησή του ήταν,
1:54
«Δεν ξέρω αν θα ζήσω τόσο». Ή όταν μια νεαρή κοπέλα μου λέει πως στόχος της ζωής της είναι να εργαστεί σε κάποια αλυσίδα φαστ φουντ. Για μένα αυτό ήταν απαράδεκτο. Ήταν, επίσης, προφανές ότι δεν είχαν ιδέα πως υπήρχαν ένα σωρό ευκαιρίες έξω από τη γειτονιά τους.
2:20
Ονομάζουμε τους μαθητές μας σπουδαστές επειδή θα μαθητεύουν για μια ολόκληρη ζωή. Οι δεξιότητες που αποκτούν σήμερα θα τους προετοιμάσουν για το πανεπιστήμιο και για την καριέρα τους. Διάλεξα το μοβ και το μαύρο, που είναι βασιλικά χρώματα, επειδή θέλω να τους υπενθυμίζω ότι είναι απόγονοι μεγαλείου και ότι μέσα από την εκπαίδευση θα γίνουν μελλοντικοί μηχανικοί, επιστήμονες, επιχειρηματίες, ακόμα και ηγέτες που θα κατακτήσουν τον κόσμο. Μέχρι σήμερα έχουν αποφοιτήσεις τρεις τάξεις, (Χειροκρότημα)
3:09
με ποσοστό επιτυχίας 98%.
3:13
Αυτό σημαίνει 200 παιδιά περίπου, που τώρα φοιτούν σε κάποια από τα πιο απαιτητικά λύκεια της Νέας Υόρκης. (Χειροκρότημα)
3:28
Έκανε κρύο εκείνη τη μέρα του Ιανουαρίου
3:31
που ο σπουδαστής μου, Βιντάλ Τσάστανετ, γνώρισε τον Μπράντον Στάντον, τον ιδρυτή του δημοφιλούς ιστολογίου «Humans of New York». Ο Μπράντον μοιράστηκε την ιστορία ενός νεαρού από το Μπράουνσβιλ που είχε γνωρίσει τη βία από πρώτο χέρι, όταν είδε να πετάνε έναν άντρα από μια οροφή κτιρίου. Παρ’ όλα αυτά, μπορεί να τον επηρεάσει μια διευθύντρια που άνοιξε ένα σχολείο το οποίο πιστεύει σε όλα τα παιδιά. Ο Βιντάλ εκπροσωπεί τις ιστορίες πολλών μη προνομιούχων παιδιών που παλεύουν για να επιβιώσουν. Κι αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να γίνει προτεραιότητα η εκπαίδευση. Η ανάρτηση του Μπράντον είχε παγκόσμια απήχηση
4:18
και άγγιξε τις ζωές εκατομμυρίων. Ως αποτέλεσμα, μαζεύτηκαν 1,4 εκατομμύρια δολάρια για να μπορέσουν οι σπουδαστές μας να επισκεφτούν κολλέγια και πανεπιστήμια, να συμμετέχουν σε θερινά εκπαιδευτικά προγράμματα, και για υποτροφίες για το πανεπιστήμιο. Πρέπει να καταλάβετε πως όταν 200 νέοι από το Μπράουνσβιλ επισκέφθηκαν το Χάρβαρντ, κατάλαβαν πως είχαν τη δυνατότητα να πάνε σε ένα κολέγιο της επιλογής τους. Και πως όλα τα εμπόδια που τους είχαν επιβληθεί μέσα σε μια μη προνομιούχα κοινότητα, τ’ αντικαθιστούσαν η ελπίδα και ο σκοπός. Η επανάσταση στην εκπαίδευση πραγματοποιείται στα σχολεία μας
5:10
από ενήλικες που προσφέρουν αγάπη, δομή, υποστήριξη και γνώση. Αυτά είναι τα πράγματα που εμπνέουν τα παιδιά. Αλλά δεν είναι ένα εύκολο επίτευγμα. Υπάρχουν υψηλές απαιτήσεις μέσα σ’ ένα ατελές εκπαιδευτικό σύστημα. Όμως έχω μια δυναμική ομάδα εκπαιδευτικών που συνεργάζονται μεταξύ τους
5:37
για να αποφασίσουν ποια είναι η καλύτερη διδακτέα ύλη. Κάθονται πέραν του ωραρίου τους, έρχονται τα σαββατοκύριακα και συχνά αγοράζουν υλικά με δικά τους χρήματα όταν έχουμε ελλείψεις. Ως διευθύντρια οφείλω να επιθεωρώ όσα απαιτώ να γίνονται. Έτσι, πηγαίνω στις τάξεις
6:00
και καταγράφω τις παρατηρήσεις μου για να κάνω βελτιωτικές προτάσεις, επειδή θέλω οι δασκάλοι μου να είναι αντάξιοι της φήμης της Ακαδημίας Μοτ Χολ Μπρίτζες. Εκείνοι μπορούν να έχουν καθημερινά πρόσβαση σε μένα, γι’ αυτό όλοι έχουν τον αριθμό του προσωπικού μου κινητού, όπως και οι μαθητές και οι απόφοιτοι. Μάλλον γι’ αυτό λαμβάνω τηλεφωνήματα και μηνύματα στις 3 τα ξημερώματα. (Γέλια)
6:27
Όμως όλοι είμαστε ενωμένοι για να επιτύχουμε
6:29
κι αυτό κάνουν οι καλοί ηγέτες. Το μέλλον μας κάθεται στις τάξεις μας. Και έχουμε εμείς την ευθύνη τους. Όλοι όσοι είμαστε εδώ και όλοι όσοι μας βλέπουν από την οθόνη. Πρέπει να πιστέψουμε στις εξαιρετικές τους ικανότητες, και να τους υπενθυμήσουμε διδάσκοντάς τους ότι υπάρχει πράγματι δύναμη στην εκπαίδευση. Σας ευχαριστώ.
