, , ,

Μερικές σκέψεις για την υπερπροστατευτικότητα

Όταν δεν αφήνουμε το παιδί να κάνει τίποτα για να μην εκτεθεί σε κανένα κίνδυνο, δεν το αφήνουμε να ωριμάσει μέσω των εμπειριών του.

Μερικές σκέψεις για την υπερπροστατευτικότητα

Μερικές σκέψεις για την υπερπροστατευτικότητα

Όλοι οι γονείς αγαπάμε τα παιδιά μας. Ολοι θέλουμε το καλό τους. Θέλουμε να καμαρώνουμε, να είναι καλά, γερά και υγιή, να είναι καλοί και χρήσιμοι άνθρωποι. Μέχρι εδώ καλά… (γιατί όχι;).

Advertisment

Εχουμε αναρωτηθεί όμως αν αντέχουμε την αποτυχία; Την αποτυχία τους και την αποτυχία μας; Αντέχουμε να διαψευστούν οι προσδοκίες μας, έστω και μια φορά; Να μην είναι καλοί μαθητές ή έστω να είναι μέτριοι, να κάνουν κάποια λάθη, να κάνουν βλακείες ή ακόμα περισσότερο να πάθουν κάτι, να πέσουν, να χτυπήσουν, να αρρωστήσουν;

Όχι, αυτό δεν το αντέχουμε (ίσως να μην το αντέχουμε ούτε καν να το διαβάζουμε σε αυτές τις γραμμές). Κι όμως σε αυτή τη ψυχολογική δυσανεξία οφείλεται συνήθως η υπερπροστατευτικότητα: δεν αντέχουμε την ιδέα του “κακού” για τα παιδιά μας γι’ αυτό σπεύδουμε να τα προστατεύσουμε, πρίν απο αυτά για αυτά, απο κάθε κακοτοπιά. Μην πάθουν, μην μάθουν, μην, μην, μην…

Ως ενα βαθμό αυτό είναι το φυσιολογικό, το αναμενόμενο και απολύτως υγιές να κάνει ενας γονιός. Το πρόβλημα με την υπερπροστατευτικότητα ξεκινά όταν η αγωνία και η επακόλουθη “προστασία” φτάνουν σε υπερθετικό βαθμό. Όταν φτάνουμε στο σημείο να μην αφήνουμε το παιδί να κάνει τίποτα ή σχεδόν τίποτα για να μην εκτεθεί σε κανένα κίνδυνο, όταν δεν το αφήνουμε να βγει απο το χρυσό κουκούλι που δημιουργήσαμε για εκείνο, για το καλό του…

Τα παιδιά όμως, με αυτόν τον τρόπο, τα καθηλώνουμε σε ενα πρώιμο στάδιο ανάπτυξης, ασφαλές μεν ανώριμο δε, για να αντιμετωπίσουν τις εκάστοτε προκλήσεις της ηλικίας τους. Έτσι ξεκινάει ενας ανατροφοδοτούμενος φαύλος κύκλος όπου όσο πιο ανέτοιμος είναι κανείς τόσο πιο πολύ προστασία χρειάζεται και πάει λέγοντας…

Εν κατακλείδι, κατανοώντας τη δυσκολία, θα πρέπει να δίνουμε στα παιδιά τον κατάλληλο, τον απαραίτητο χώρο, ώστε κάθε φορά να αναπτύσσονται και έτσι σιγά-σιγά να μπορούν να αναλάβουν τα ίδια την ευθύνη του εαυτού τους. Να γίνουν δηλαδή ώριμοι ενήλικες και υπεύθυνοι πολίτες.

Λάβετε καθημερινά τα άρθρα μας στο e-mail σας

Σχετικά θέματα

Είναι έρωτας με την πρώτη ματιά; 15 σημάδια για να το καταλάβουμε
2 τρόποι με τους οποίους η ενσυναίσθηση καθορίζει τον τύπο του συντρόφου που επιλέγουμε
8 σημάδια που σας δείχνουν ότι ο σύντροφός σας φοβάται την δέσμευση
Τα χαρακτηριστικά των μακροχρόνιων σχέσεων που μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους

Πρόσφατα Άρθρα

Εναλλακτική Δράση