Μόνο μπροστά!
Γράφει η Ζαχίρ Μιχαήλ
Advertisment
Χαμογελώ! Είναι χαμόγελο ελπίδας, ανακούφισης, ελευθερίας. Τώρα μπορώ να γράφω… είμαι ελεύθερη από μένα να το κάνω… μπορώ να αναπνέω τον αέρα της ελπίδας, καθαρό χωρίς τοξικά σαν να είμαι μέσα στο δάσος και όχι στο κέντρο της πόλης την ώρα αιχμής. Διάφανο μυαλό χωρίς θόρυβο… διαδρομή επίπεδη, κατηφορική, ανηφορική, τι σημασία έχει όταν ο πόνος σε κυριεύει; Όταν δεν είσαι ελεύθερη να την απολαύσεις με όλες τις αισθήσεις, στο παρόν.
Διαβάστε ακόμη από τη Ζαχίρ Μιχαήλ: Καλημέρα!
Περίεργα όντα οι άνθρωποι, φτιάχνουμε με τις επιλογές μας τη δική μας φυλακή, όταν κοιτάξεις μέσα, εκτός από τα κάγκελα που σε φυλακίζουν, οι τοίχοι είναι βαμμένοι μαύροι που λερώνουν, λερώνουν τα χέρια αλλά και την ψυχή σου. Σου μιλά η καρδιά, σου δείχνει τον δρόμο και εσύ επιλέγεις το «θέλω»… σαν ένα κακομαθημένο παιδί.
Advertisment
Το σπουδαίο είναι ότι ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ να την ακούμε… τι μπορεί και τι αντέχει η καρδιά! Ξέρει μόνο να αγαπά. Και η αγάπη να είναι μεγάλη να περιλαμβάνει τους πάντες. Μαθαίνουμε σιγά σιγά να είμαστε επί της ουσίας… ό,τι ο καθένας θεωρεί ουσία. Ζωντανοί, ξεκάθαροι διάφανοι με ορμή προς τα μπρός… μόνο μπρος! Πέφτω και σηκώνομαι και προχωρώ μόνο μπροστά με οδηγό… την αγάπη!
