Όταν το μαζί πονάει
Ο ύπνος καταλαγιάζει προσωρινά την άγρια τρικυμία που έχω μέσα μου, δεν έχει τη δύναμη να της δώσει ένα τέλος. Είμαι εδώ, ξανά μόνη, στη μέση του πουθενά, στη χώρα του χωρίς σύνορα, εκεί που όλα είναι ίδια. Η αρχή και το τέλος δεν υπάρχουν. Νιώθω να καταρρέει ο κόσμος που έφτιαξα για εμάς. Το παλάτι μου ξανά το έκτισα στην άμμο, χωρίς θεμέλια και στέρεα υλικά.
Advertisment
Υπολόγισα μόνο την δική μου αγάπη και επιθυμία. Εσύ ήσουν μακριά, στα δικά σου κάστρα και στην δική σου ευτυχία. Δεν ήθελες να ανοίξεις τις πόρτες σου και συνειδητά μ’ άφηνες έξω, στο κρύο και στην βροχή, να περιμένω ένα νεύμα σου ή μια κίνηση αποδοχής.
Διαβάστε επίσης από τη Μαρία Μουδάτσου
Advertisment
Ο πόνος είναι σαν κοφτερό μαχαίρι και είναι βαθιά μέσα μου. Δεν ξέρω γιατί πονάω πιο πολύ, για την δική σου προδοσία ή τα όνειρά μου που πάλι πέφτουν βαθιά να τσακιστούν στη χαράδρα. Όμως ξέρω ότι δεν θα σκοτωθούν όσο και να χτυπήσουν, γιατί μέσα μου πια έχω την επίγνωση του τι θέλω. Θέλω η ευθεία η δική μου να έρθει και να ενωθεί με του άλλου και να γίνει ένας δρόμος, που όσο μικρός και αν είναι, όσα αγκάθια ή πέτρες και αν έχει, εγώ δεν θα νιώθω τον πόνο μέσα μου. Δεν είναι ο πόνος από τα ματωμένα πόδια που πονάει πιο πολύ αλλά η γύμνια και το ξέφτισμα των τοίχων της καρδιάς μου.
Η δική μου η Ιθάκη ακόμα φαντάζει μακριά. Νόμιζα ότι είδα τα φώτα του λιμανιού της αλλά ήταν μια ακόμα αυταπάτη. Την φαντάζομαι, δεν ξέρω τη μορφή και τα χαρακτηριστικά της. Νιώθω όμως την ζεστασιά και την φροντίδα που έχει το χάδι της. Όταν νοερά αφήνομαι να ταξιδέψω στον κόσμο της φαντασίας μου και να την σχεδιάζω με τα χρώματα και τους καμβάδες της ψυχής και του μυαλού μου. Νιώθω ότι κάπου στην γη υπάρχει και θα συναντηθούμε, όσες περιπλανήσεις και αν περάσω, όσους άθλους ή ταξίδια σε ξερονήσια και αν κάνω. Εξάλλου εμπειρίες είναι όλα στο μεγάλο ταξίδι της ψυχής μας.
- Όταν είσαι δίπλα μου… - 28 Σεπτεμβρίου 2020
- Το δεντράκι που μεγάλωσε - 21 Φεβρουαρίου 2018
- Όταν το μαζί πονάει - 31 Οκτωβρίου 2016
