Η παρομοίωση
Σαν να μη ξύπνησες ποτέ
Έτσι περνά η ζωή σου
Μοναχά τα φώτα σε συγχύζουν
Μα εσύ δεν ξύπνησες ποτέ
Σαν είδες το πρωινό
Μονομιάς απαρνήθηκες το φως
Ήταν σαν να μη ξύπνησες ποτέ
Μόλις άνοιξες τα μάτια
Λύγισες στην όψη
Του εχθρού που ελλοχεύει
Σάστισες και ακούμπησες τη γη
Σαν μάνα στοργική σου άφησε πνοή
Μα εσύ δεν ξύπνησες ποτέ
Είχες κύκλους ανοιχτούς
Ματωμένους, γνωστικούς
Τους έθαψες κι αυτούς
Σαν να μη ξύπνησες ποτέ
Δάκρυα ανοιγμένα σα βιβλία παρωχημένα
Κι αν δεν ξύπνησες ποτέ
Μια ρωγμή που ανατέλλει
Στου χρόνου το σπασμό
Αναμένει τον καημό
Σαν να μη ξύπνησες ποτέ.
Άντα Κοσκινά
