Πόσο μοιάζουμε…
Γράφει η Όλγα Γκατζογιάννη, φοιτήτρια Επικοινωνίας και ΜΜΕ
Advertisment
Να ζεις. Να κυνηγάς τις ιδέες που σε γεμίζουν, ακόμα και αν σήμερα σε ρίχνει το εν γένει περιβάλλον. Στις μέρες μας, εν όψει τόσων αλλαγών, χρειάζεται προσπάθεια και μάλλον ακόμα μεγαλύτερη από τα παλαιότερα χρόνια για να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να τον αποδεχθείς και να προχωρήσεις σε αυτόν τον κόσμο. Η θέληση όμως του κάθε ανθρώπου μπορεί να τον ωθήσει να σκεφτεί λίγο διαφορετικά, να συνομιλήσει με ανθρώπους από διάφορες κουλτούρες, να πάρει θάρρος να ανοιχτεί και να δει πόσο ίδιοι είμαστε κατά βάθος, και πόσο ίδια πράγματα ουσιαστικά ζητάμε.
Διαβάστε ακόμη: Άνθρωποι με σπάνια ψυχή
Κανείς δε γεμίζει με την απληστία, με την κοροϊδία, με την επιφάνεια… Από τη φύση μας, όμως, πάντα θα παλεύουμε με το κακό και το καλό, το ζώο και το Θεό, το εύκολο και το σωστό… όπως έλεγε και ο Λειβαδίτης, και όμως η ζωή σου είναι…
Advertisment
«Ένα πελώριο τρεμάμενο οικοδόμημα από σκάλες που είναι έτοιμες να πέσουν και που τις κρατάει μονάχα εντούτης της μικρής σου ύπαρξης η αμείλιχτη ισορροπία».
Χάος και λογική, έλεγχος και ελευθερία. Έτσι λοιπόν ισορροπούμε, κάνουμε λάθη, φοβόμαστε, ξανανεβαίνουμε ψηλά. Αν λοιπόν αποδεχτούμε αυτήν την αμφίρροπη φύση μας, θα μικρύνουμε το εγώ μας και θα γνωρίσουμε αληθινά τον εαυτό μας και τους άλλους. Έτσι θα μπορέσουμε να ανυψωθούμε μαζί λίγο λίγο… να αγγίξουμε την ένωση, τον σεβασμό, να γευτούμε τελικά τη ζωή και να γίνουμε επαναστάτες κυνηγώντας τα όνειρα μας.
Διότι χωρίς τους γύρω μας, χωρίς τον όμορφο πλανήτη μας, τί θα ήμασταν στην τελική… Ας δούμε λοιπόν πόσο αλληλοεξαρτιόμαστε και πόσο μοιάζουμε… τελικώς ας αγαπήσουμε γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει!
