Ταγκό συναισθημάτων!
Κάθε μέρα είναι μια διαδρομή, νέα και παλιά βήματα πάνω σε μια σκακιέρα συναισθημάτων. Σε μια ζυγαριά θετικών και αρνητικών, αναγεννιούνται διλήμματα και ερωτήματα που αναγκάζουν το μυαλό να μπει σε μια διαδικασία πολύπλευρης σκέψης. Το πρόβλημα σε αυτό είναι το αγκάλιασμα που ενστικτωδώς κάνει το μυαλό, επιλέγοντας πότε τα αρνητικά και πότε τα θετικά, αν προσθέσεις τις αποφάσεις της καρδιάς, τότε η αιωνία πάλη του εαυτού σου έρχεται στο προσκήνιο.
Advertisment
Βασανίζεσαι να καταλάβεις εάν ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου είναι ο άνθρωπος που μπορείς να στηρίξεις τη ζωή σου επάνω του. Τον αγαπάς. Αυτό είναι το συναίσθημα που νιώθεις με βεβαιότητα ή μήπως η ανασφάλεια ανθίζει; Ή μήπως δεν είναι; Τι θα πει «αγαπώ»; Τόσες έννοιες που ουσιαστικά καμιά δεν μπορεί να προσδιορίσει το συναίσθημα αυτό. Για τον καθένα μας η λέξη αυτή έχει και άλλη υπόσταση. Απλοϊκά την αγάπη θα την ορίζαμε ως ένα σύνολο όμορφων συναισθημάτων και πράξεων που υποδηλώνουν ευχαρίστηση, φροντίδα και ενδιαφέρον και που επιτρέπουν πρόσβαση και ίσως αλλαγή στον τρόπο ζωής και λαμβάνεις ευχαρίστηση από αυτό, αν βέβαια πάρουμε την αγάπη σαν κάτι ανιδιοτελές.
Διαβάστε επίσης από το Θοδωρή Γιαννόπουλο
Advertisment
Τα δύσκολα ξεκινάνε όταν κανείς νιώθει πως τα προσφέρει όλα αυτά μα δεν λαμβάνει τα αντίστοιχα. Όταν αυτά που του δίνει ο άλλος δεν καλύπτουν το συναίσθημα, τότε ξεκινάει η λογική. Και αρχίζει το ζύγι που προαναφέραμε. Όταν όμως ο άνθρωπος που είναι δίπλα μας δηλώνει ότι έχει τη διάθεση να διώξει τα αρνητικά προμηνύματα και όχι μόνο υπόσχεται αλλά και δείχνει πως είναι ο άνθρωπος της ζωής μας, τότε τι κάνουμε; Στεκόμαστε πως πρόκειται για μια παροδική αλλαγή, για να μας κρατήσει δίπλα του, με σκοπό αργότερα να βάλει δικούς του όρους;
Όταν πια θα είναι αργά να ξανακάνουμε πίσω. Αν όμως έχει όντως σκεφτεί και βγάλει το συμπέρασμα ότι αυτά που θέλουμε δεν αντιτίθενται στα δικά του θέλω και έχει συμφιλιωθεί (όχι συμβιβαστεί) με τις απαιτήσεις μας και πραγματικά θέλει να μας δώσει αυτά που κάποτε δεν σκέφτηκε ότι χρειαζόμασταν, ή ίσως μπήκε δεν στη διαδικασία να σκεφτεί πως τα είχαμε ανάγκη, τότε τι γίνεται;
Ακυρώνουμε την ειλικρινή διάθεση του, του καταμαρτυρούμε ότι δεν μπόρεσε να τα σκεφτεί ο ίδιος πρωτύτερα. Θεωρούμε ότι δεν σκέφτηκε αρκετά και ότι τα δέχτηκε ανάλαφρα και στο μέλλον θα καταπιεστεί και θα εκδηλώσει τη δυσαρέσκεια του. Άρα δεν μας φτάνει ότι με την αγάπη του ίσως βάζει τον εαυτό του σε δεύτερη σκηνική παρουσία. Δεν μετράει ότι ίσως ταλαιπώρησε, κατηγόρησε, βασάνισε την ψυχολογία και τον εαυτό του, καταλαβαίνοντας τα λάθη του και μετανιώνοντας γι’ αυτά που δεν έκανε. Μάλλον δεν φτάνουν όλα αυτά. Ίσως να φαντάζουν ψεύτικα.
Όταν μπει κανείς σε διαδικασία απομάκρυνσης ίσως τίποτα να μην είναι αρκετό. Όταν έχει ήδη κάποιος καταχωρήσει τον άλλον σε μια κλίμακα που δεν του ταιριάζει, όσο και αν λέει πως τον αγαπάει, δεν φτάνει. Πρέπει να τιμωρηθεί. Πρέπει να χάσει, να πληρώσει γι’ αυτά που δεν σκέφτηκε να κάνει, γι’ αυτό που δεν ήταν. Να αυτοτιμωρηθεί ξέροντας πως μετά θα πρέπει να συμβιβάζεται για μια ζωή.
Απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι περιμένει στωικά να βγάλει ο άλλος μια απόφαση που τον αφορά και ουσιαστικά δεν μπορεί να παρέμβει, γιατί δεν του το επιτρέπει. Είναι δίπλα του κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να διώξει τις Ερινύες που του φωνάζουν και θέλει να τον κάνει να νιώσει ότι είναι πραγματικά δίπλα του. Ναι μεν δεν μπορεί να μπει στη σκέψη του και να μαντέψει τα θέλω του, αλλά μπορεί να σπείρει επιθυμίες εφόσον του τις εκμυστηρευτεί και εφόσον πραγματικά θέλει να θερίσει ένα κοινό μέλλον. Αλλιώς θα ήταν πιο εύκολα και για τους δυο. Το πιο σύνηθες θα ήταν να πει ότι «έτσι είμαι και δεν αλλάζω». Το οποίο σημαίνει «δεν σου επιτρέπω να εισβάλεις στη ζωή μου αλλάζοντας τις συνήθειες μου» , δηλαδή «δεν σ’ αγαπάω».
Πιο εύκολο· θα έφευγε κανείς νιώθοντας σίγουρος για την απόφαση του. Μήπως όμως δεν δεχόμαστε τη διάθεση του άλλου να προσεγγίσει το δικό μας τρόπο σκέψης, γιατί ουσιαστικά ο λόγος που θέλουμε να αποχωρίσουμε από αυτή τη σχέση δεν έχει να κάνει μόνο με την συμπεριφορά του άλλου, αλλά ουσιαστικά έχει σχέση με τον δικό μας φόβο για δέσμευση; Μήπως όλες οι αρνητικές πλευρές του άλλου βγήκαν στην επιφάνεια για να δικαιολογήσουμε τον φόβο ότι μπορεί κάποια στιγμή εκείνος να φύγει; Αυτός ή άλλος κανένας δεν μπορεί εγγυηθεί τι ξημερώνει αύριο. Τον έρωτα τον αντιλαμβάνεται κάποιος από την αρχή και αυτός είναι «σχετικά παροδικός» στη ζωή μας. Η αγάπη έρχεται σιγά σιγά, δείχνοντας, υπομονή και δεκτικότητα.
Υποσχέσεις του τύπου, θα κάνω κάτι για πάντα, είναι ωραίες να τις ακούς ή να τις λες, γιατί υποδηλώνουν την θέληση και την πίστη γι’ αυτό που θέλεις να κάνεις, αλλά το για πάντα θα παραμένει «πάντα» μια αόριστη έννοια. Οπότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι απλά ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας δεν είναι συμβατός. Το να αισθανόμαστε αγάπη ίσως είναι και επιφανειακό.
Η αγάπη αναπαρίσταται με μια πεταλούδα που αν τη τρομάξεις δε θα ακουμπήσει πότε στον ώμο σου. Ξέρετε πως τρομάζουμε μια πεταλούδα; Με το φόβο. Τι σημαίνει φόβος στον έρωτα; Ο φόβος μήπως και φανούμε αδύναμοι στον άλλον επειδή δεν θέλουμε να παραδεχτούμε τα λάθη μας, να του φωνάξουμε «σ’ αγαπώ» και κατόπιν θα φύγουμε για πάντα. Ο καλύτερος χωρισμός είναι εκείνος που δεχόμαστε την άρνηση του άλλου να μας έχει πλάι του και φεύγουμε τολμώντας να πούμε: «Δεν πειράζει, αφού σ’ αγάπησα αληθινά άξιζε το κόπο να μοιραστώ για λίγο μαζί σου όσα ένιωσα. Να είσαι καλά» και φεύγουμε ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
- Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
- Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
- Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018
