Και τώρα οι δυο μας…
Της Ακριβής Αλεξανδράκη – Φοιτήτρια στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών στο ΑΠΘ
Advertisment
Ίσως έχει αρκετό ενδιαφέρον να μοιραστώ μαζί σας την αφορμή για να γράψω το συγκεκριμένο άρθρο. Καθόμουν, λοιπόν, σε ένα πολύ ζεστό μπιστρό στη γειτονιά μου και ενώ έπινα τον καφέ μου παρατηρούσα από το τζάμι τους περαστικούς. Πολλοί οι διαβάτες, άλλοι μόνοι τους να τρέχουν βιαστικοί να προλάβουν κάποια υποχρέωση, άλλοι με παρέα φιλική, ερωτική, οικογενειακή. Κάποιοι έδειχναν να απολαμβάνουν την παρέα τους, άλλοι πάλι όχι! Κάποιοι έδειχναν να χαίρονται τη μοναξιά τους και άλλοι όχι. Δύο πολύ αντικρουόμενες καταστάσεις η μοναξιά και η κοινωνικότητα, ειναι καταστάσεις που όλοι μας βιώνουμε, βιώσαμε και θα βιώσουμε.
Αναρωτιέμαι… υπάρχει σχέση δίχως προβλήματα; Η ερώτηση είναι μάλλον ρητορική μιας και το γεγονός ότι συναναστρεφόμαστε με κάποιο άτομο δεν σημαίνει ότι είμαστε απολύτως ίδιοι είμαστε σίγουρα παρόμοιοι, έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και ευαισθησίες ενδεχομένως και βιώματα, αλλά σίγουρα όχι ακριβώς ίδια. Στο πλαίσιο αυτό δημιουργούνται τριβές, εντάσεις και φασαρίες. Ο ένας κατηγορεί τον άλλον και εν τέλει δεν υπάρχει αντικειμενικό δίκιο γιατί ο καθένας υπερασπίζεται τον δικό του εαυτό.
Δείτε: Κάνοντας αυτές τις ερωτήσεις στον εαυτό σας, θα ανακαλύψετε τις βαθύτερες επιθυμίες σας
Advertisment
Είναι μια κατάσταση στην οποία τα περιθώρια των υποχωρήσεων έχουν ξεπεραστεί και ο εγωισμός έχει πάρει τη θέση τους. Πρόσφατα διάβαζα το κείμενο ενός ψυχολόγου που ανέφερε ότι «η γκρίνια είναι μια έμμεση επίθεση στον άλλον, μια έκφραση προβλημάτων που υποβόσκουν και δεν τολμάμε να τα εκφράσουμε»!
Κατά γενική ομολογία, ο άνθρωπος είναι ενα κοινωνικό ον και έχει ανάγκη απο παρέα, από στοργή από τη μυρωδιά ενός καλού καφέ που θα συνοδεύεται από τα αστεία κάποιου αγαπημένου του προσώπου. Παρόλα αυτά είναι λογικό η συνεχής επαφή με άτομα να κάνει τα πράγματα λίγο δύσκολα και ενδεχομένως όχι τόσο ουτοπικά. Ποιο είναι λοιπόν το δικό μας μερίδιο ευθύνης για την τριβή των σχέσεών μας και κατά πόσο επιτρέπουμε εκείνη να μας επηρεάζει στη ζωή μας;
Προσωπικά θεωρώ ότι τέτοιες συμπεριφορές είναι απόρροια προσωπικών ανασφαλειών και έλλειψης αυτογνωσίας. Ας κλείσουμε λίγο τα μάτια μας, λοιπόν, και ας ψιθυρίσουμε σε εμάς «και τώρα οι δυο μας» και όταν λέω «οι δυο μας» εννοώ εμείς, με εμάς, για εμάς. Λίγες ώρες, λίγες μέρες, λίγους μήνες; Όσο ο καθένας επιθυμεί και κρίνει ότι χρειάζεται. Να κάτσουμε λίγο μόνοι μας να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να απομυθοποιήσουμε άτομα, να καταλάβουμε τι πραγματικά θέλουμε και ποιους ανθρώπους θέλουμε κοντά μας.
Στο ταξίδι του συλλογισμού μας θα υπάρχουν φουρτούνες αλλά για να φτάσουμε στην αγαλλίαση πρέπει να ταξιδεύουμε με γνώμονα να διώξουμε τοξικούς ανθρώπους που δεν μας εκφράζουν και μας βγάζουν τη χείριστη πλευρά του εαυτού μας. Μη φοβάστε τη μοναξιά… χρειάζεται και εκείνη προκειμένου να βγούμε πιο δυνατοί γιατί μέσα απο εκείνη ανακαλύπτουμε εμάς, αναδομούμε σχέσεις που φθάρθηκαν και δημιουργούμε καινούργιες που θα είναι δυνατές, ειλικρινείς και ξεκάθαρες.
Ας ταξιδέψουμε, λοιπόν, μέσα μας στη ψυχή μας και ας μάθουμε εμάς και το τι ακριβώς επιθυμούμε από τους άλλους και τότε οι γκρίνιες και οι τριβές θα σταματήσουν να έχουν αξία και δυναμική, θα εκφράζουμε πια ξεκάθαρα τι θέλουμε, πότε και με ποιον το θέλουμε και έτσι θα έχουμε ηρεμία και αυτοπροσδιορισμό. Το ταξίδι θα είναι μεγάλο και δύσκολο αλλά αξίζει να πλεύσουμε.
Μην αφήνετε, λοιπόν, τη μιζέρια να σας κατακλύσει. Σχέσεις τοξικές και μίζερες πηγάζουν πρώτα από εμάς και μετά αλληλεπιδρούν με τους άλλους. Ξεκινήστε τώρα το ταξίδι σας! Και ίσως τα πούμε στο τέρμα, ίσως η δική μου ειλικρίνια και αυτογνωσία ταιριάξει με τη δική σας. Ποιος ξέρει; Καλή σας πλεύση.
- Ζήλια και ανταγωνισμός… χάσιμο χρόνου και σπατάλη ενέργειας - 11 Οκτωβρίου 2019
- Λέω «ναι» στην ευτυχία - 1 Φεβρουαρίου 2019
- Να είσαι «Άνθρωπος» και όχι «ανθρωπάκος» - 14 Απριλίου 2018
