Να αφήνεις χρειάζεται
Της Βασιλικής Παπαγιαννάκη, Χορεύτρια μπαλέτου και σύγχρονου χορού
Να αφήνεις…
Ν’ αφήνεις πίσω ό,τι σε βαραίνει
και ν’ αφήνεσαι…
Ν’ αφήνεις τα χέρια σου ανοιχτά…
Να τα αφήνεις να αγγίξουν το μπροστά…
Να αφήνεις το παλιό εκεί που ανήκει…
Στο παρελθόν…
και ν’ αφήνεις αυτό το παρελθόν για ν’ αγγίξεις το τώρα σου…
Με το τώρα αυτό να ζεις κάθε στιγμή…
και μ’ αυτό να δημιουργείς το μέλλον σου…
τα όνειρά σου…
Βρες τα…
άκουσέ τα… και μετά…
Να τα αφήνεις να’ ναι τα βήματά σου…
Να αφήνεσαι να γίνεις αυτό το περπάτημα…
Το βλέπεις τώρα καθαρά λοιπόν;
Να αφήνεις χρειάζεται…
Να αφήνεις να φύγουν οι “μικρές” σκέψεις γι’ αυτό που είσαι…
Να αφήνεις την καρδιά να νιώθει όμορφα μ’ αυτό ακριβώς που είσαι…
Έτσι απλά όπως είσαι…
Ν’ αφήνεις τις προσκολλήσεις σου,
… τις αναλύσεις σου…
… τους φόβους σου…
Να τα αφήνεις και ν ‘αφήνεσαι στην απλότητα…
Να αφήνεις την απλότητα αυτή να σ’αγγίξει, να σε μεταμορφώσει…
και να’ ναι αυτή που τα χέρια σου θα λύσει…
από τις εμμονές κι από το νου σου…
που το κορμί σου κρατάει δεμένο εκεί χαμηλά…
Να αφήνεις αυτά τ’ ανοιχτά χέρια να σε πάνε ψηλά…
Ν’ αφήνεσαι να πετάξεις προς τα κει που σε πάει η καρδιά…
Κάθε μέρα ν’αφήνεις μ ακούς…
Να αφήνεις να σβήνει το χτες…
Να αφήνεις το τώρα σου να γεννιέται…
Κάθε στιγμή…
Ν’ αφήνεις ό,τι δεν χρειάζεσαι πια πίσω…
και να κάνεις χώρο… χώρο για ν’ αναπνέεις ελεύθερα…
Αυτό χρειάζεσαι…
Ν’ αφήνεσαι σ’ αυτήν την ελευθερία… που όρια δεν θα χει πια…
Δεν θα φυλακίζει, μα θ’ απελευθερώνει βαθιά αυτό που είσαι…
Κι εσύ…
Εσύ ν’ αφήνεις… ν’ αφήνεις αυτό που είσαι να μην έχει όρια…
Να μην το αλυσοδένεις με όρια…
Να αφήνεις τα όρια…
Να αφήνεσαι…
και ν’ αφήνεις αυτό που είσαι να σπάσει αυτά τα όρια…
Ν΄αφήνεις μ ακούς;
Να αφήνεις πληγές και τραύματα να επουλωθούν…
Αν τα αφήσεις θα το κάνουν…
Διαβάστε ακόμη: Είμαι καλά, να λες!
Να αφήνεις μνήμες που σε προσδιορίζουν να σβήσουν…
Να αφήνεις παγιωμένες θέσεις…
και πιστεύω, που δικά σου δεν είναι, να μην σ αγγίζουν πια…
Να αφήνεις τα αληθινά σου πιστεύω να ‘ναι αυτά που θα λάμπουν..
Κάθε στιγμή…
Να τα αφήνεις να γίνουν οι λέξεις σου…
Να τα αφήνεις να γίνουν η φωνή σου…
Να αφήνεις αυτή τη φωνή ν’ ακουστεί καθαρά…
Δεν χρειάζεται να’ναι πάντα δυνατά…
Όχι, ούτε χρειάζεται να’ ναι με ουρλιαχτά…
Χρειάζεται μονάχα καθαρά μ ακούς;
Να την αφήνεις…
Να αφήνεις τη φωνή σου να’ ναι ατόφια…
Να μην φοβηθείς τη μελωδία της…
Να αφήνεσαι σ’ αυτή τη χροιά…
και να της επιτρέπεις να’ ναι αυτή που θα σε οδηγεί…
Να αφήνεις μ’ακούς;
Να αφήνεις χρειάζεται…
Συντάκτης | Βασιλική Παπαγιαννάκη
Γεννήθηκα στο Ηράκλειο της Κρήτης και σπούδασα Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πατρών, μα απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν πάντα ψυχή ερωτευμένη με τον χορό. Πλέον είμαι επαγγελματίας χορεύτρια κα δασκάλα χορού και ζω στην Γαλλία. Η συγγραφή είναι για μένα δημιουργία, εξερεύνηση, και μέσα από τα κείμενά μου επιθυμώ να χτίσω μια γέφυρα επικοινωνίας και μοιράσματος με τον κόσμο. Το 2021 εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο, ένα αυτογνωσιακό μυθιστόρημα, “Το Μονοπάτι ενός Ταξιδιώτη” από της εκδόσεις Πηγή.
- Οι πιο δύσκολες συναντήσεις είναι εκείνες που δεν μπορείς εύκολα να προσπεράσεις - 15 Ιανουαρίου 2023
- Όταν το πένθος σε μαθαίνει να ζεις - 15 Νοεμβρίου 2022
- Να υψώνεις τη φωνή σου για εκείνους που δεν μπορούν να μιλήσουν - 29 Σεπτεμβρίου 2022
- Ο έρωτας υπήρχε πάντα για να σε παίρνει μαζί του στο ταξίδι του - 19 Σεπτεμβρίου 2022
- Τον έρωτα αξίζει να τον ζεις χωρίς πανοπλίες - 12 Ιουλίου 2022
- «Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε; Πολέμα!» | Ν. Καζαντζάκης - 12 Μαΐου 2022
- Η αλήθεια που δεν σου λένε οι λέξεις κρύβεται πάντα στα μάτια - 11 Μαΐου 2022
- Όλη η μαγεία του δρόμου μας κρύβεται στον τρόπο που τον περπατάμε… - 20 Μαρτίου 2022
- Τίποτα δεν είναι στ’ αλήθεια κεκτημένο μας, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή - 16 Μαρτίου 2022
- Η μεγαλύτερη φυλακή είναι να ζεις με το φόβο για το τι θα πουν οι άλλοι - 12 Φεβρουαρίου 2022