Η Ευρυδίκη μιλάει από καρδιάς στην Μάρη Γαργαλιάνου
για την Εναλλακτική Δράση!
Χαμόγελο ειλικρινές. Ενέργεια που ξεχειλίζει γεμάτη πάθος για ζωή. Ταπεινότητα ενός ανθρώπου τίμιου. Αγάπη, η κινητήριος δύναμη σε κάθε της βήμα και «φως», το χαρακτηριστικό που τη διακατέχει όλα αυτά τα χρόνια στη μεγάλη μουσική της πορεία. Ένα πλάσμα αληθινό, που ξέρει να ακούει το παιδί μέσα του, μια γυναίκα που πλέον γνωρίζει να «πατάει πόδι» με δυναμική και να λέει «Όχι», ένας άνθρωπος αυθεντικός που αφήνεται ελεύθερος κάθε στιγμή, κάθε λεπτό προκειμένου να βιώσει και να απολαύσει αυτό το μαγικό παιχνίδι της ζωής σε όλο του το μεγαλείο. Είναι η Ευρυδίκη για την Εναλλακτική Δράση και όλους εσάς…
Advertisment
– Η καλλιτεχνική σου πορεία μετρά δεκαετίες. Τι σε έχει κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια δυνατή και σε έχει κάνει να μη μείνεις στιγμή στάσιμη;
Μου έρχεται κατευθείαν μια λέξη στο μυαλό, η οποία χαρακτηρίζει μάλλον ό,τι έχω κάνει, αλλά και εμένα την ίδια. Αγάπη. Αγάπη για τη μουσική, για το τραγούδι, αλλά και ανάγκη μαζί να προχωρώ και να εξελίσσομαι. Πιστεύω πως όταν κάνεις πάντα αυτό που αγαπάς, άρα όταν ακολουθείς την καρδιά σου, ανακαλύπτεις διαρκώς νέα πράγματα για τον εαυτό σου. Μεγαλώνοντας, αλλάζουμε… Και όσο αλλάζουμε βγαίνουν συνεχώς καινούρια πράγματα στο φως που μας εκφράζουν και μας ιντριγκάρουν. Έτσι κι εγώ, ακολουθώντας τον δρόμο της καρδιάς μου, νομίζω πως κατάφερα και να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και να συνεχίσω να είμαι περήφανη για τις επιλογές μου, άρα… αυτό που είπες! Κατάφερα να μη μείνω στάσιμη.
– Πολλοί είναι αυτοί, οι οποίοι έχουν χαρακτηρίσει «χρυσή» τη δεκαετία του ’90 και μάλλον έχουν δίκιο. Ποια η σχέση της Ευρυδίκης του τότε, με την Ευρυδίκη του τώρα;
Advertisment
Αυτό δεν είναι πολύ εύκολο να στο απαντήσω… Ξέρεις, υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι μου, που είναι «εκεί». Σε αυτήν την εποχή εννοώ. Με ποια έννοια… Μ’ αρέσει πολύ να κάνω βουτιές μέσα μου συχνά και να συναντώ αυτό το κοριτσάκι. Αυτό το κοριτσάκι λοιπόν, το αγαπώ πάρα πολύ και του χρωστάω πολλά σε σχέση με τα όνειρά του. Ό,τι έκανα εκείνα τα χρόνια, το λατρεύω. Υπάρχει λοιπόν αυτό το κομμάτι του εαυτού μου, το οποίο βγαίνει στην επιφάνεια σε όλες τις εμφανίσεις μου, υπάρχει όμως και το άλλο. Η γυναίκα. Η γυναίκα, η οποία έκανε μια διαδρομή για να φτάσει εδώ που είναι σήμερα, έκανε όμορφα πράματα, αλλά και παραστρατήματα, δοκίμασε προκλήσεις για να γνωρίσει τον εαυτό της… Άρα στο σήμερα, θεωρώ ότι πατάω πολύ καλά στα πόδια μου, ξέρω τον εαυτό μου και ουσιαστικά είμαι ο συνδυασμός αυτών των δύο προσώπων.
– Θεωρείς ότι αλλάζουν εν τέλει οι άνθρωποι;
Δε νομίζω ότι αλλάζουν… Φαίνεται ότι αλλάζουν. Ο καθένας βγάζει αυτό που έχει μέσα του τελικά και οι όποιες καταστάσεις, τον «σπρώχνουν» στο να δείξει τον αληθινό του εαυτό. Αν έχεις καλό μέσα σου λοιπόν, καλό πρόσωπο θα βγάλεις και προς τα έξω. Τώρα, αν «κρύβεις» κι έναν κακό εαυτό, θα τον βγάλεις κάποια στιγμή και οι άλλοι θα νομίζουν ότι άλλαξες, αλλά στην ουσία είσαι ο εαυτός σου.
– Σε έχουμε δει σε πολλά πόστα, πάντοτε διατηρώντας ωστόσο την καλλιτεχνική σου ιδιότητα. Πέρα από τη μουσική σου, τους δίσκους σου, την ερμηνεία σου σε σκηνές, σε έχουμε δει και στη Eurovision, τώρα σε βλέπουμε και στην κριτική επιτροπή ενός μουσικού τηλεοπτικού show για παιδιά. Μοιάζεις πνεύμα ανήσυχο… είσαι κιόλας;
Είμαι! Και γι’ αυτό μπορεί να «χάνομαι» για μεγάλα διαστήματα… Συναντώ πολύ κόσμο όταν βγαίνω και υπάρχουν άνθρωποι που μου λένε «Ευρυδίκη, που είσαι τόσα χρόνια; Σε χάσαμε!» Όσοι με παρακολουθούν ωστόσο πιο στενά, ξέρουν. Η ανάγκη μου να κάνω ό,τι αγαπώ και μου αρέσει, δίνει πολλές φορές την εντύπωση στον κόσμο ότι έχω εξαφανιστεί… Έχω για παράδειγμα να κάνω ολοκληρωμένο δίσκο 5 χρόνια! Δεν ήταν όμως αυτή η ανάγκη μου. Ήθελα να δώσω βάρος στις ζωντανές μου εμφανίσεις, ύστερα συμμετείχα σε μια μουσικοθεατρική παράσταση στο Γυάλινο Μουσικό θέατρο, η οποία μου «έβγαλε» έναν άλλο εαυτό και ήθελα να μπω περισσότερο στο χώρο του μουσικού θεάτρου. Έκανα λοιπόν παραστάσεις και παράλληλα άρχισα να δουλεύω με μια καινούρια μπάντα σε λίγο πιο ροκ ύφος… Και φυσικά η ιστορία συνεχίζεται… Κάθε φορά, κάνω αυτό που ευχαριστεί περισσότερο εμένα και αυτό το «ανήσυχο» πνεύμα που λες, δε με αφήνει στιγμή να ησυχάσω! Αυτό όμως με κάνει και ευτυχισμένη στην ουσία…
– Όταν ένας άνθρωπος μπαίνει σε μια διαδικασία να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα, πολλές φορές δε ξέρει πώς να το διαχειριστεί. Πιέζεται. Τα χάνει. Πολλές φορές μάλιστα, προτιμά να τα «κρατήσει όλα μέσα του» έχοντας την εντύπωση πως είναι παντοδύναμος και στη συνέχεια βουλιάζει όλο και πιο πολύ. Αυτό που σου περιγράφω, σου θυμίζει κάτι από εσένα;
Ναι βέβαια… Ειδικά όταν ήμουν πιο μικρή, τα κράταγα όλα μέσα μου και γιατί δεν ήθελα να ανησυχήσω τους άλλους, ή να τους δυσαρεστήσω και γιατί δεν ήθελα ούτε καν να τους επηρεάσω. Αυτό όμως που κατάλαβα εν τέλει, είναι πως καταπιεζόμουν. Το πιο απλό, είναι να πεις αυτό που σκέφτεσαι και να μοιραστείς την αλήθεια σου με τους άλλους ανθρώπους και στον κλειστό οικογενειακό κύκλο και στο φιλικό, αλλά και στον εργασιακό. Εγώ εκεί ήταν που «ξεκίνησα» να αλλάζω, με την έννοια ότι ξεκίνησα να αφήνω ελεύθερο τον εαυτό μου. Αποφάσισα να μοιράζομαι την κάθε μου σκέψη, αποφάσισα να λέω και «Όχι» και τότε ήταν που άρχισαν και οι άλλοι να με υπολογίζουν, να με σέβονται και τελικά είδα πως το να «μιλάς» και να είσαι ο εαυτός σου, πιάνει τόπο.
– Όταν σκάνε μύτη έντονα ζόρια, είτε σε προσωπικό, είτε σε επαγγελματικό επίπεδο, πολλοί από εμάς φτάνουμε σε ένα σημείο «δεν πάει άλλο». Τι είναι αυτό το οποίο σε τέτοιου είδους καταστάσεις σε κρατά όρθια και ουσιαστικά σου ψιθυρίζει «συνέχισε»;
Τι είναι αυτό, ε;… Το έχω σκεφτεί πάρα πολλές φορές, γιατί δεν τα βάζω κάτω… Δεν είναι ότι δεν έχω φτάσει σε σημείο να νιώσω μέσα μου ότι πιάνω πάτο, όμως είμαι κι ένας άνθρωπος που τη μια στιγμή μπορεί να χαμογελάει και την άλλη μπορεί να πέφτει χωρίς να υπάρχει ουσιαστικά κάποιος λόγος. Ακριβώς γι’ αυτό λοιπόν από μόνη μου, μπήκα σε μια διαδικασία να με «ψάξω» περισσότερο. Τότε κατάλαβα πως για να είμαι «καλά», πρέπει να μιλάω πιο πολύ με μένα και να μη φοβάμαι τίποτα. Ξέρεις, δεν υπάρχει τίποτα σε αυτόν τον κόσμο, σε αυτή τη ζωή που να μπορεί να μας επηρεάσει σε τόσο μεγάλο βαθμό αρνητικά. Εμείς οι ίδιοι είναι που ρίχνουμε εμάς, εμείς οι ίδιοι μας πατάμε και δε μας αφήνουμε να σηκωθούμε… Στην ουσία, αυτό που πρέπει να κάνουμε, αισθάνομαι, είναι να αφηνόμαστε και να παίρνουμε δύναμη από μέσα μας. Από αυτό που λέμε «Θεό», «Ενέργεια», «Φως»… Όλα αυτά είναι μέσα μας και εξαιτίας αυτών, οφείλουμε να παίρνουμε δύναμη, να μη σκύβουμε το κεφάλι και να πηγαίνουμε μόνο μπροστά.
– «Μια μέρα ίσως να υπάρξει μια στιγμή που θα ‘χω αγαπηθεί…» ερμηνεύεις τόσο αισθαντικά στο ολοκαίνουριο κομμάτι σου. Σε έναν κόσμο τόσο εγωιστή και ανέραστο, που οι περισσότεροι ενδιαφέρονται μόνο να «πάρουν», κατά πόσο σημαντικό είναι για έναν άνθρωπο να αγαπηθεί ουσιαστικά;
Για μένα είναι το πιο σημαντικό. Και ξέρεις, αυτό το «να αγαπηθούμε», πάει πακέτο με το «να αγαπήσουμε». Δε γίνεται όταν εσύ αγαπάς κάποιον πραγματικά, να μη στο ανταποδίδει. Στην ουσία, δεν είναι μάλλον πραγματική αγάπη αυτό που βιώνεις και είναι μάλλον μια άλλου είδους σχέση, ίσως πιο άρρωστη… Η αγάπη είναι «πάρε- δώσε». Αυτό όμως έχει και μια προϋπόθεση. Να αγαπάς τον εαυτό σου. Όταν ουσιαστικά αποδέχεσαι και αγαπάς τον εαυτό σου, τότε ως δια μαγείας αισθάνεσαι και είναι αλήθεια πως και οι γύρω σου σ’ αγαπάνε.
– Τέλος, θα ήθελα να μου δώσεις ένα μήνυμα για τους αναγνώστες της Εναλλακτικής Δράσης.
Να χαμογελάτε στη ζωή, γιατί μόνο έτσι θα χαμογελάσει και η ζωή σε εσάς!
