Η Ανατομία του Οραματισμού: Πώς να
δημιουργήσετε τον προσωπικό σας οραματισμό
Έχουμε ακούσει και διαβάσει πολλές φορές πως η σκέψη μας δημιουργεί την πραγματικότητά μας. Πράγματι, αν το καλοσκεφτείτε, αυτό που σκεφτόμαστε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το έλκουμε και συμβαίνει. Στο παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Jack Ganfielf “Η επιτυχία βήμα βήμα”, Εκδ. Διόπτρα, το θέμα πάει ένα βήμα πιο πέρα, στην «τέχνη» του οραματισμού που, σύμφωνα με το βιβλίο, είναι η πρώτη κίνηση για να πετύχουμε τους στόχους μας.
Advertisment
«Η φαντασία είναι το παν. Αποτελεί μία προεπισκόπηση των όσων θετικών θα φέρει η ζωή». – Άλμπερτ Αϊνστάιν
Ο οραματισμός ή η δημιουργία συναρπαστικών και ζωηρών εικόνων με τον νου, ίσως να είναι το εργαλείο που έχετε εκμεταλλευτεί λιγότερο απ’ όλα όσα έχετε στη διάθεσή σας, γιατί μπορεί να επιταχύνει σημαντικά την όποια επιτυχία με τρεις δραστικούς τρόπους:
1. Ο οραματισμός ενεργοποιεί τις δημιουργικές δυνάμεις του υποσυνείδητου νου σας.
Advertisment
2. Εστιάζει στον εγκέφαλό σας προγραμματίζοντας το δικτυωτό σύστημα ενεργοποίησής του (ΔΣΕ) ώστε να αντιλαμβάνεται πόρους που είχατε πάντα στη διάθεσή σας αλλά μέχρι τότε περνούσαν απαρατήρητοι.
3. Ο οραματισμός, μέσω του Νόμου της Έλξης, μαγνητίζει και προσελκύει τους ανθρώπους, τους πόρους και τις ευκαιρίες που χρειάζεστε για να πετύχετε τον στόχο σας.
Οι ερευνητές έχουν ανακαλύψει πως όταν εκτελείτε οποιοδήποτε έργο, ο εγκέφαλός σας χρησιμοποιεί τις ίδιες ακριβώς διαδικασίες που θα χρησιμοποιούσε αν απλώς οραματιζόσασταν έντονα τη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Με άλλα λόγια, ο εγκέφαλός σας δεν διακρίνει καμία απολύτως διαφορά όταν οραματίζεστε κάτι και όταν το κάνετε πραγματικά. Η αρχή αυτή ισχύει και όταν μαθαίνουμε κάτι καινούριο. Έρευνα του Χάρβαρντ διαπίστωσε ότι οι σπουδαστές που οραματίζονταν εκ των προτέρων αυτά που έπρεπε να κάνουν αργότερα, εκτελούσαν τις αντίστοιχες διεργασίες με 100 τοις εκατό ακρίβεια, ενώ η ακρίβεια των σπουδαστών που δεν χρησιμοποιούσαν τον οραματισμό ήταν μόλις 55 τοις εκατό.
Ο οραματισμός κάνει τον εγκέφαλο να πετυχαίνει περισσότερα. Και παρόλο που κανείς μας δεν το διδάχτηκε στο σχολείο, οι αθλητικοί ψυχολόγοι και οι ειδικοί των κορυφαίων επιδόσεων έχουν κάνει ευρέως γνωστή τη δύναμη του οραματισμού ήδη από τη δεκαετία του 1980. Σχεδόν όλοι οι αθλητές, ολυμπιονίκες και επαγγελματίες χρησιμοποιούν τη δύναμη του οραματισμού.
Ο Τζακ Νίκλος, ο θρυλικός παίκτης του γκολφ που κέρδισε 73 τουρνουά και 5,7 εκατομμύρια δολάρια, είπε κάποτε: «Δεν ρίχνω ποτέ μια μπαλιά, ούτε καν στην προπόνηση, χωρίς να έχω μια πολύ ξεκάθαρη και εστιασμένη εικόνα της βολής στο μυαλό μου. Είναι σαν μια έγχρωμη ταινία. Πρώτα “βλέπω” πού θέλω να σταματήσει το μπαλάκι, όμορφο και κατάλευκο να κάθεται ψηλά στο φωτεινό πράσινο γρασίδι. Έπειτα η σκηνή αλλάζει γρήγορα και “βλέπω” το μπαλάκι να κατευθύνεται εκεί: την πορεία, την τροχιά και το σχήμα του, ακόμη και τη συμπεριφορά του όταν αναπηδήσει στο έδαφος. Έπειτα το πλάνο σκοτεινιάζει και η επόμενη σκηνή δείχνει εμένα να επιχειρώ το χτύπημα που θα κάνει τις προηγούμενες εικόνες πραγματικότητα».
Πώς ο οραματισμός συμβάλλει στη βελτίωση της απόδοσης
Όταν οραματίζεστε τους στόχους σας, κάθε μέρα, σαν να έχουν ήδη επιτευχθεί, δημιουργείται μια αντίφαση (μια δομική ένταση) στον υποσυνείδητο νου σας μεταξύ αυτού που οραματίζεστε και της τωρινής προσωρινής πραγματικότητας. Ο συνειδητός νους σας προσπαθεί να επιλύσει αυτή τη διαμάχη μετατρέποντας την τωρινή πραγματικότητα στο νέο και συναρπαστικότερο όραμά σας. Όταν, με το πέρασμα του καιρού και τη συνεχή χρήση οραματισμών, η σύγκρουση αυτή οξύνεται, ουσιαστικά προκαλεί τρία αποτελέσματα:
1. Προγραμματίζει το δικτυωτό σύστημα ενεργοποίησης του εγκεφάλου σας, για να σας επιτρέπει να αντιλαμβάνεστε οτιδήποτε μπορεί να σας βοηθήσει να επιτύχετε τους στόχους σας.
2. Ενεργοποιεί τον υποσυνείδητο νου σας για να βρει λύσεις που θα σας βοηθήσουν να κατακτήσετε τους στόχους σας. Θα αρχίσετε να ξυπνάτε το πρωί με νέες ιδέες. Θα σας έρχονται νέες ιδέες ενώ κάνετε μπάνιο, ενώ περπατάτε και ενώ οδηγείτε για να πάτε στη δουλειά.
3. Αυξάνει τα κίνητρά σας. Θα αρχίσετε να παρατηρείτε ότι δίχως να το περιμένετε κάνετε πράγματα που θα σας οδηγήσουν στον στόχο σας. Ξαφνικά, θα αρχίσετε να σηκώνετε το χέρι σας στην τάξη, θα ζητάτε να σας αναθέτουν νέες εργασίες στη δουλειά σας, θα μιλάτε στις εταιρικές συναντήσεις, θα ζητάτε πιο ξεκάθαρα αυτό που θέλετε, θα αποταμιεύετε χρήματα για να αποκτήστε τα πράγματα που θέλετε, θα εξοφλήσετε την πιστωτική σας κάρτα ή θα ρισκάρετε περισσότερο στην προσωπική σας ζωή.
Ας δούμε πιο αναλυτικά πώς λειτουργεί το δικτυωτό σύστημα ενεργοποίησης. Σε κάθε δεδομένη στιγμή, 11 εκατομμύρια bit πληροφοριών εισρέουν στον εγκέφαλό σας, στις περισσότερες από τις οποίες δεν μπορείτε να δώσετε συνειδητή προσοχή – και ούτε χρειάζεται να το κάνετε. Το ΔΣΕ του εγκεφάλου φιλτράρει τις περισσότερες από αυτές, επιτρέποντάς σας να φέρετε στη συνείδησή σας μόνο τα σήματα εκείνα που θα σας βοηθήσουν να επιβιώσετε και να πετύχετε τους σημαντικότερους στόχους σας.
Πώς, όμως, γνωρίζει το ΔΣΕ τι να αφήσει να περάσει στη συνείδηση σας και τι να φιλτράρει; Αφήνει να περάσει οτιδήποτε θα σας βοηθήσει να επιτύχετε τους στόχους που έχετε θέσει και συνεχώς οραματίζεστε και επιβεβαιώνετε. Αφήνει επίσης να περάσει οτιδήποτε ταιριάζει με τις πεποιθήσεις και την εικόνα που έχετε για τον εαυτό σας, τους άλλους και τον κόσμο.
Το ΔΣΕ είναι ένα πανίσχυρο εργαλείο, αλλά μπορεί να αναζητήσει τρόπους για να πραγματοποιήσει μόνο τις ακριβείς εικόνες που του δίνετε. Το δημιουργικό σας υποσυνείδητο δεν σκέφτεται με λέξεις αλλά με εικόνες. Πώς, λοιπόν, βοηθούν όλα αυτά την προσπάθεια σας να πετύχετε και να αποκτήσετε τη ζωή των ονείρων σας; Όταν δίνετε στον εγκέφαλό σας συγκεκριμένες, γλαφυρές, ζωντανές και συναρπαστικές εικόνες να εκδηλώσει, θα αρχίσει να αναζητά και να συλλαμβάνει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για να μετατρέψει αυτή την εικόνα σε πραγματικότητα. Αν δώσετε στο μυαλό σας ένα πρόβλημα των 10.000 δολλαρίων, θα βρει μια λύση των 10.000 δολλαρίων. Αν δώσετε στο μυαλό σας ένα πρόβλημα του 1 εκατομμυρίου, θα βρει μια λύση του 1 εκατομμυρίου.
Αν του δώσετε εικόνες ενός πανέμορφου σπιτιού, μιας λατρεμένης συζύγου, μιας συναρπαστικής καριέρας και εξωτικών διακοπών, θα επιστρατεύσει τις δυνάμεις του για να τις πραγματοποιήσει. Αντίθετα, αν το τροφοδοτείτε συνεχώς με αρνητικές εικόνες και εικόνες φόβου και ανησυχίας – ναι, σωστά μαντέψατε!- θα επιστρατεύσει και πάλι τις δυνάμεις του για να τις πραγματοποιήσει.
Η διαδικασία για να οραματιστείτε το μέλλον σας
Η διαδικασία οραματισμού της επιτυχίας είναι στην πραγματικότητα απλούστατη. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να κλείσετε τα μάτια σας και να δείτε ότι έχετε ήδη επιτύχει τους στόχους σας. Αν μία από τις επιδιώξεις σας είναι να αποκτήσετε ένα ωραίο σπίτι δίπλα σε μια λίμνη, κλείστε τα μάτια σας και δείτε τον εαυτό σας να περιδιαβαίνει μέσα στο σπίτι που θέλετε να αποκτήσετε. Δείτε όλες τις λεπτομέρειες. Πώς είναι η εξωτερική του όψη; Ο κήπος του; Τι θέα έχει; Πώς είναι το σαλόνι, η κουζίνα, η κρεβατοκάμαρα, η τραπεζαρία, το καθιστικό και το γραφείο; Τι έπιπλα έχει; Περιηγηθείτε από δωμάτιο σε δωμάτιο και συμπληρώστε όλες τις λεπτομέρειες.
Κάντε τις εικόνες όσο πιο ξεκάθαρες και φωτεινές γίνεται. Αυτό ισχύει για οποιονδήποτε στόχο θέτετε, είτε αφορά τη δουλειά, τη διασκέδαση, την οικογένεια, τα οικονομικά, τις σχέσεις σας είτε τη φιλανθρωπία. Γράψτε όλους τους στόχους που έχετε και αρχίστε να τους ξαναδιαβάζετε, να τους επιβεβαιώνετε και να τους οραματίζεστε καθημερινά. Έπειτα, κάθε πρωί όταν ξυπνάτε και κάθε βράδυ προτού κοιμηθείτε, διαβάζετε δυνατά τη λίστα με τους στόχους σας. Μετά από κάθε στόχο που διαβάζετε, σταματήστε, κλείστε τα μάτια σας και αναπαράγετε την οπτική εικόνα του ολοκληρωμένου στόχου στο μυαλό σας.
Συνεχίστε μέχρι να έχετε οραματιστεί όλους τους στόχους σας ολοκληρωμένους και εκπληρωμένους. Η όλη διαδικασία απαιτεί 10 με 15 λεπτά, αναλόγως πόσους στόχους έχετε. Αν κάνετε κάποιου είδους διαλογισμό, κάντε τον οραματισμό μόλις τελειώνετε. Η κατάσταση βαθύτερης συνειδητοποίησης που έχετε επιτύχει μέσω του διαλογισμού θα αυξήσει την επίδραση των οραματισμών σας.
Προσθήκη ήχων και αισθήσεων στις εικόνες
Για να πολλαπλασιάσετε κατά πολύ τα αποτελέσματα του οραματισμού, προσθέστε στις εικόνες ήχους, μυρωδιές, γεύσεις και άλλες αισθήσεις. Τι ήχους θα ακούτε, τι μυρωδιές θα οσφραίνεστε, τι γεύσεις θα γεύεστε και, το σημαντικότερο, τι συναισθήματα και σωματικές αισθήσεις θα νιώθατε αν είχατε πετύχει ήδη τον στόχο σας;
Αν φανταζόσασταν το παραθαλάσσιο σπίτι των ονείρων σας, μπορείτε να προσθέσετε τον ήχο του κύματος να σκάει στην ακτή έξω από το σπίτι σας, τον ήχο των παιδιών να παίζουν στην αμμουδιά, και τη φωνή της γυναίκας σας που σας ευχαριστεί που τους προσφέρετε όλα αυτά. Έπειτα προσθέστε την αίσθηση περηφάνιας που σας δίνει η ιδιοκτησία του σπιτιού, την ικανοποίηση που πετύχατε τον στόχο σας και την αίσθηση του ήλιου να πέφτει στο πρόσωπο σας ενώ κάθεστε στην ξαπλώστρα και ατενίζετε.
Τροφοδοτήστε τις εικόνες σας με συναισθήματα
Αυτό που δίνει σαφέστατα τη μεγαλύτερη ώθηση στο όραμα σας είναι τα συναισθήματα. Οι επιστήμονες γνωρίζουν πως όταν μια εικόνα ή μια σκηνή συνοδεύεται από έντονα συναισθήματα μπορεί να μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας για πάντα. Είμαι σίγουρος ότι θυμάστε ακριβώς πού βρισκόσασταν όταν κατέρρευσαν οι Δίδυμοι Πύργοι την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Ο εγκέφαλός σας θυμάται τα πάντα με μεγάλη λεπτομέρεια γιατί όχι μόνο φιλτράρισε πληροφορίες που χρειαζόσασταν για να επιβιώσετε σε αυτές τις αγωνιώδεις στιγμές, αλλά και επειδή οι ίδιες οι εικόνες δημιουργήθηκαν με έντονο συναίσθημα.
Αυτά τα έντονα συναισθήματα ουσιαστικά διεγείρουν την ανάπτυξη επιπλέον απολήξεων των εγκεφαλικών νευρώνων, κάτι που τελικά δημιουργεί περισσότερες νευρικές συνδέσεις, χαράσσοντας έτσι εντονότερα στη μνήμη τη συγκεκριμένη ανάμνηση. Μπορείτε να μεταφέρετε την ίδια συναισθηματική ένταση και στους δικούς σας οραματισμούς προσθέτοντας μουσική, πραγματικές μυρωδιές, έντονο πάθος, ή ακόμη και φωνάζοντας δυνατά τις επιβεβαιώσεις σας με υπερβολικό ενθουσιασμό. Όσο περισσότερο πάθος, ενθουσιασμό και ενέργεια επιστρατεύσετε, τόσο πιο ισχυρό θα είναι το τελικό αποτέλεσμα.
Ο οραματισμός έχει αποτέλεσμα
Ο χρυσός ολυμπιονίκης Πίτερ Βίντμαρ περιγράφει πώς χρησιμοποίησε τον οραματισμό στην επιτυχημένη επιδίωξη του για το χρυσό μετάλλιο: «Για να μένουμε συγκεντρωμένοι στον ολυμπιακό μας στόχο, αρχίσαμε να ολοκληρώνουμε τις προπονήσεις απεικονίζοντας νοερά το όνειρό μας. Οραματιζόμασταν ότι αγωνιζόμαστε στους Ολυμπιακούς και πραγματοποιούμε το όνειρό μας, χρησιμοποιώντας ως σενάριο την πιο δραματική τροπή που θεωρούσαμε ότι μπορούσε να πάρει ένας αγώνας ενόργανης γυμναστικής.
Έλεγα: «Εντάξει, Τιμ, ας φανταστούμε πως είναι ο τελικός των αγώνων στο σύνθετο ομαδικό των αντρών. Η ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών βρίσκεται στο τελευταίο αγώνισμα της ημέρας, που είναι το μονόζυγο. Οι δύο τελευταίοι αθλητές για τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο Τιμ Ντάγκετ και ο Πίτερ Βίντμαρ. Η ομάδα μας δίνει μάχη στήθος με στήθος με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, τους νυν παγκόσμιους πρωταθλητές, και πρέπει να ολοκληρώσουμε το πρόγραμμα μας τέλεια για να κατακτήσουμε το χρυσό μετάλλιο».
Τότε όλοι σκεφτόμασταν: Καλά εντάξει. Δεν πρόκειται να φτάσουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε στήθος με στήθος με τους Κινέζους. Ήρθαν πρώτοι στο παγκόσμιο της Βουδαπέστης, ενώ εμείς δεν κερδίσαμε καν μετάλλιο. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτό. Αν, όμως, πράγματι συνέβαινε; Πώς θα νιώθαμε; Τότε, κλείναμε τα μάτια μας και μέσα σε ένα άδειο γυμναστήριο στο τέλος μιας κοπιαστικής ημέρας, οραματιζόμασταν ένα γήπεδο με 13.000 θεατές και άλλα 280 εκατομμύρια κόσμο να παρακολουθούν από την τηλεόραση. Έπειτα εφαρμόζαμε τα προγράμματά μας. Πρώτα, έκανα τον εκφωνητή. Έβαζα τα χέρια μου γύρω από το στόμα σαν μεγάφωνο και έλεγα: «Επόμενος αθλητής, από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ο Τιμ Ντάγκετ». Έπειτα ο Τιμ εκτελούσε το πρόγραμμα του σαν να βρισκόταν όντως στους Ολυμπιακούς.
Όταν τελείωνε ο Τιμ, πήγαινε στην άκρη του γηπέδου, έβαζε εκείνος τα χέρια του μπροστά από το στόμα του και με την καλύτερη φωνή εκφωνητή που μπορούσε να βγάλει, έλεγε: «Επόμενος αθλητής, από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, ο Πίτερ Βίντμαρ». Τότε ήταν η σειρά μου. Στο μυαλό μου, είχα μία μόνο ευκαιρία να εκτελέσω τέλεια το πρόγραμμα μου για να κατακτήσει η ομάδα μας το χρυσό μετάλλιο. Αν έκανα λάθος, θα χάναμε. Ο Τιμ φώναζε «πράσινο φως» και έπειτα κοιτούσα τον ανώτατο κριτή, τον οποίο παρίστανε συνήθως ο προπονητής μας ο Μακό. Σήκωνα το χέρι μου και σήκωνε και εκείνος το δεξί του χέρι. Έπειτα γύριζα προς το μονόζυγο, κρεμιόμουν από την μπάρα και ξεκινούσα το πρόγραμμα μου.
Λοιπόν, κάτι παράξενο συνέβη στις 31 Ιουλίου 1984. Ήταν ο τελικός των αντρών στο σύνθετο ομαδικό των Ολυμπιακών Αγώνων που γινόταν στο γήπεδο Βόλεϊ Παβίλιον του Πανεπιστημίου UCLA. Οι 13.000 θέσεις ήταν γεμάτες, και πάνω από 200 εκατομμύρια τηλεθεατές απ’ όλο τον κόσμο είχαν συντονίσει τους δέκτες τους στον αγώνα. Η ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών συμμετείχε στο τελευταίο αγώνισμα της ημέρας, το μονόζυγο. Οι δύο τελευταίοι αθλητές για τις Η.Π.Α έτυχε να είναι οι Τιμ Ντάγκετ και Πίτερ Βίντμαρ. Και όπως ακριβώς είχαμε οραματιστεί, η ομάδα μας έδινε μάχη στήθος με στήθος με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Έπρεπε να εκτελέσουμε τα προγράμματα μας τέλεια για να κερδίσουμε το χρυσό μετάλλιο.
Κοίταξα τον προπονητή μας, τον Μακό, ο οποίος μας προπονούσε τα τελευταία 12 χρόνια. Πιο συγκεντρωμένος από οποιαδήποτε άλλη φορά, είπε: «Εντάξει, Πίτερ, πάμε. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Το έχεις κάνει χιλιάδες φορές κάθε μέρα στο γυμναστήριο. Ας το κάνουμε άλλη μια φορά και μετά γυρίζουμε σπίτι. Είσαι έτοιμος».
Είχε δίκιο. Είχα προετοιμαστεί γι’ αυτή τη στιγμή, που την είχα οραματιστεί εκατοντάδες φορές. Ήμουν έτοιμος να εκτελέσω το πρόγραμμά μου. Αντί να βλέπω τον εαυτό μου να βρίσκεται στους Ολυμπιακούς μπροστά από 13.000 θεατές στις κερκίδες και 200 εκατομμύρια τηλεθεατές να παρακολουθούν από την τηλεόραση, στο μυαλό μου φανταζόμουν ότι βρισκόμουν στο γυμναστήριο του UCLA στο τέλος της ημέρας, εγώ και άλλα δύο άτομα.
Όταν ο εκφωνητής είπε «Από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ο Πίτερ Βίντμαρ», φανταζόμουν ότι ήταν ο φίλος μου ο Τιμ Ντάγκετ που το έλεγε. Όταν άναψε το πράσινο φως, που με ειδοποιούσε πως ήταν ώρα να αρχίσω το πρόγραμμα μου, φαντάστηκα ότι δεν ήταν πραγματικά το πράσινο φως, αλλά ότι ήταν ο Τιμ που φώναζε «πράσινο φως!» Και όταν σήκωσα το χέρι μου προς τον ανώτερο κριτή από την Ανατολική Γερμανία, στο μυαλό μου έκανα σήμα στον προπονητή μου, όπως ακριβώς έκανα κάθε μέρα στο τέλος εκατοντάδων προπονήσεων. Όταν ήμουν στο γυμναστήριο πάντα φανταζόμουν ότι βρισκόμουν στους τελικούς των Ολυμπιακών. Και στους τελικούς των Ολυμπιακών, φαντάστηκα ότι βρισκόμουν πίσω στο γυμναστήριο.
Γύρισα προς το μονόζυγο, πήδηξα πάνω και κρατήθηκα από την μπάρα. Άρχισα να εκτελώ το ίδιο πρόγραμμα που είχα οραματιστεί και εξασκήσει κάθε μέρα που περνούσα στο γυμναστήριο. Λειτουργούσα από μνήμης, πηγαίνοντας για άλλη μια φορά εκεί που είχα ήδη πάει εκατοντάδες φορές. Πέρασα γρήγορα τη ριψοκίνδυνη διπλή περιστροφή που είχε γκρεμίσει τις ελπίδες μου στα παγκόσμια πρωταθλήματα. Εκτέλεσα ομαλά το υπόλοιπο πρόγραμμα μου και έκανα καλή έξοδο. Τώρα περίμενα με αγωνία τη βαθμολογία των κριτών.
Η ανακοίνωση της ακούστηκε με μια βαθιά φωνή μέσα από τα ηχεία: «Η βαθμολογία του Πίτερ Βίντμαρ είναι 9,95»· «Ναι!» φώναξα. «Τα κατάφερα!» Το πλήθος άρχισε να ζητωκραυγάζει με ενθουσιασμό, καθώς πανηγύριζα τη νίκη με τους συναθλητές μου.
Τριάντα λεπτά αργότερα, στεκόμασταν στο ολυμπιακό βάθρο μπροστά σε 18.000 θεατές στις κερκίδες και πάνω από 200 εκατομμύρια τηλεθεατές που παρακολουθούσαν ενώ οι επίσημοι περνούσαν τα χρυσά μετάλλια στο λαιμό μας. Εγώ, ο Τιμ και οι υπόλοιποι συναθλητές μας στεκόμασταν γεμάτοι περηφάνια με τα χρυσά μετάλλια στο στήθος καθώς παιζόταν ο εθνικός μας ύμνος, και η αστερόεσσα υψωνόταν στην οροφή του γηπέδου. Ήταν μια στιγμή που είχαμε οραματιστεί και εξασκήσει εκατοντάδες φορές στο γυμναστήριο. Μόνο που αυτή τη φορά ήταν η αληθινή.
Ο οραματισμός την βοήθησε να περπατήσει ξανά
Την πρώτη φορά που η Χέδερ Ο’Μπράιεν Γουόκερ άκουσε για τον θετικό εσωτερικό διάλογο και τον οραματισμό ήταν όταν με είδε στην ταινία Το Μυστικό και αναρωτήθηκε πώς θα μπορούσε να δημιουργήσει το ίδιο πανίσχυρες εικόνες. Επέλεξε, λοιπόν, να συνδυάσει την αρχή του οραματισμού με την εμπειρία που είχε στο Χόλιγουντ, όπου είχε συνεργαστεί με πολλούς από τους μεγαλύτερους αστέρες όπως η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, ο Τομ Κρουζ η Ντρου Μπάριμορ, ο Μπρους Γουίλις, ο Πάτρικ Σουέιζι και η Ντέμι Μουρ. Ήξερε ότι οι άνθρωποι στη βιομηχανία του κινηματογράφου είναι ειδικοί στο να δημιουργούν συναρπαστικές εικόνες που σε μεταφέρουν σε έναν διαφορετικό κόσμο. Μάλιστα, η Χέδερ είχε ήδη δει περιπτώσεις όπου οι εκπληκτικές εικόνες που παίζονταν στην κινηματογραφική οθόνη «ταξίδευαν» συναισθηματικά τους θεατές τόσο, που κυριολεκτικά τους άλλαζαν τον τρόπο που αντιλαμβάνονταν τη ζωή.
Έτσι, αποφάσισε να δημιουργήσει τις δικές της κινούμενες εικόνες -τις αποκαλούσε «νοητικές ταινίες»- με υπόκρουση θετικές δηλώσεις αντί για μουσική. Όλα αυτά τα χρόνια, οι «ταινίες» αυτές είχαν αποδειχτεί πολύ αποτελεσματικές και είχαν βοηθήσει τη Χέδερ να ξεπεράσει πολλά εμπόδια. Ταυτόχρονα, είχε επίσης δημιουργήσει και ένα μάντρα που επαναλάμβανε στις δύσκολες στιγμές – «Μη λυγίζεις, σήκω όρθια!». Το ειρωνικό είναι ότι η Χέδερ δεν είχε ιδέα πως το μάντρα και οι «νοητικές ταινίες» της θα έπαιζαν πραγματικά κυρίαρχο ρόλο στην επιβίωση της.
Τον Ιούλιο του 2011, ενώ η Χέδερ προγραμμάτιζε με χαρά τις λεπτομέρειες του επερχόμενου γάμου της, προσλήφθηκε σε διευθυντική θέση σε ένα πολυτελές κατάστημα, όπου θα επέβλεπε 30 συμβούλους καλλυντικών, 50 πωλητές και προϊόντα αξίας εκατομμυρίων δολλαρίων. Ενώ δεν είχε κλείσει ούτε μήνα στη νέα της δουλειά, η Χέδερ σκόνταψε σε ένα χαρτόκουτο γεμάτο σκουπίδια που κάποιος είχε αφήσει απερίσκεπτα στον διάδρομο της αποθήκης. Η Χέδερ έπεσε με φόρα και χτύπησε το μπροστινό μέρος του κεφαλιού της, πρώτα σε ένα μεταλλικό ράφι, χάνοντας τις αισθήσεις της, και έπειτα ξανά όταν έπεσε με το κεφάλι στο τσιμεντένιο δάπεδο. Μόλις ειδοποίησαν τον αρραβωνιαστικό της, αυτός έτρεξε ιδιαίτερα ανήσυχος στο νοσοκομείο.
Όταν η Χέδερ ξύπνησε στην εντατική, ήξερε ότι κάτι σοβαρό της είχε συμβεί. Το δωμάτιο γύριζε σαν σβούρα. Ένιωθε σαν να της συμπιέζουν το κεφάλι στη μέγγενη και άκουγε ένα κουδούνισμα μέσα στο κεφάλι της που της τρυπούσε τα αφτιά. Παρόλο που με το ζόρι μπορούσε να διακρίνει σχήματα και αντικείμενα, το φως του δωματίου την τύφλωνε. Άκουγε βροντερούς, εκκωφαντικούς ήχους, σαν κάποιος να είχε ανεβάσει την ένταση του ήχου στο τέρμα. Καθώς πάσχιζε να ανακαθίσει και να καταλάβει τι γινόταν, διαπίστωσε κάτι τρομερό… δεν μπορούσε να κουνήσει τα πόδια της.
Η Χέδερ έμαθε αργότερα ότι είχε υποστεί σοβαρό εγκεφαλικό τραύμα και ότι τα πλήγματα που είχε υποστεί στο κεφάλι θα επηρέαζαν από εδώ και στο εξής τη λειτουργία ολόκληρου του σώματος της. Δεν ένιωθε τα πόδια της, ούτε μπορούσε να τα κουνήσει. Μπορούσε μόνο να τα σηκώσει χρησιμοποιώντας ειδικούς ιμάντες που τους ένιωθε βαριούς σαν μολύβι. Δεν μπορούσε καν να σταθεί όρθια, γιατί η ζαλάδα και ο αποπροσανατολισμός της προκαλούσαν ίλιγγο. Όταν προσπάθησε να μιλήσει, οι λέξεις έβγαιναν αλλοιωμένες και μπερδεμένες. Δεν θυμόταν λεπτομέρειες και δεν μπορούσε να παρακολουθήσει την παραμικρή συζήτηση.
Σαν να μην έφτανε αυτό, οι γιατροί δεν ήταν ενθαρρυντικοί για την ανάρρωσή της. Άτομα που είχαν υποστεί παρόμοια τραύματα, της είπαν, ζούσαν σε κλινικές και δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν φυσιολογικά πέρα από το κρεβάτι τους. Κάποιοι μάλιστα έπεφταν σε κώμα και πέθαιναν. Τότε η Χέδερ κατάλαβε ότι το μόνο άτομο υπεύθυνο για την ανάρρωσή της ήταν η ίδια. Αμέσως άρχισε να δημιουργεί μια νέα «νοητική ταινία» που αυτή τη φορά εστίαζε στην ανάρρωσή της. Το πρόβλημα ήταν ότι προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει τον εγκέφαλό της για να γιατρέψει τον εαυτό της, ενώ ο εγκέφαλός της ήταν που είχε τραυματιστεί σοβαρά! Ωστόσο, γνώριζε πως όσο δύσκολος και αν ήταν ο οραματισμός θα έπαιζε κρίσιμο ρόλο στην ανάρρωσή της.
Σε όλον τον επόμενο μήνα, η Χέδερ προσπάθησε σκληρά κάνοντας την ιατρική της θεραπεία και παίζοντας παράλληλα συνεχώς στο μυαλό της τη «νοητική » ταινία της. Ήθελε απελπισμένα να γυρίσει σπίτι της, αλλά την προειδοποίησαν ότι, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα μπορούσε να απαλλαχτεί ποτέ εντελώς από τα πολυάριθμα συμπτώματα από τα οποία έπασχε. Τελικά, ενώ ακόμη δεν μπορούσε να περπατήσει, να φροντίσει τον εαυτό της ή να κάνει τίποτα μόνη της, της έδωσαν εξιτήριο και τη φροντίδα της ανέλαβε ο αρραβωνιαστικός της.
Αυτός έπρεπε να την πλένει, να την ντύνει, να την ταΐζει, να την πηγαίνει στην τουαλέτα, να της δίνει τα φάρμακά της και να τη βοηθάει να κάνει τη φυσιοθεραπεία της, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να διευθύνει την επιχείρησή του. Τότε η Χέδερ δέχτηκε άλλο ένα τραγικό χτύπημα της μοίρας.
Μία εβδομάδα αφού βγήκε από το νοσοκομείο, και καθώς γύριζαν από τον γιατρό, ο αρραβωνιαστικός της και η Χέδερ συγκρούστηκαν με έναν ασυνείδητο οδηγό που βρισκόταν υπό την επήρεια αλκοόλ. Το ατύχημα προκάλεσε δεύτερο σοβαρό εγκεφαλικό τραύμα στη Χέδερ, αφού το άνοιγμα του αερόσακου τίναξε το κεφάλι της με δύναμη στο παράθυρο του συνοδηγού. Με τους τραυματισμούς που ήδη είχε, η Χέδερ ήταν τυχερή που επέζησε. Και, σαν να μην είχαν αρκετές δυσκολίες να αντιμετωπίσουν, τραυματίστηκε σοβαρά και ο αρραβωνιαστικός της – υπέστη κάταγμα στο πόδι και έναν σοβαρό τραυματισμό στη μέση, που αργότερα θα απαιτούσε αρκετές χειρουργικές επεμβάσεις για να αποκατασταθεί.
Οι επόμενες εβδομάδες ήταν από τις χειρότερες που είχαν ζήσει. Ωστόσο η Χέδερ συνέχιζε να παίζει τη «νοητική ταινία» της και να χρησιμοποιεί το μάντρα «Μη λυγίζεις, σήκω πάνω». Μια μέρα, λίγο μετά το ατύχημα, ο αρραβωνιαστικός της είπε στη Χέδερ ότι είχε μια ιδέα. Της είπε πως είχε εμπνευστεί μια νέα «νοητική ταινία» – να οργανώνουν τον γάμο τους και να ορίζουν την ημερομηνία. Στην αρχή η Χέδερ έμεινε άναυδη. Μάλιστα, θύμωσε με τον αρραβωνιαστικό της που της πρότεινε κάτι τέτοιο! «Να διασχίζω τον διάδρομο της εκκλησίας με το αναπηρικό καροτσάκι, πονώντας και προσπαθώντας να μιλήσω με μπερδεμένα λόγια, ενώ υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην μπορώ να θυμηθώ τι θέλω να πω;» αναφώνησε. «Ξεχνά το. Συγγνώμη, αλλά το να γίνω ρεζίλι δεν ήταν αυτό που φανταζόμουν για τον γάμο μου».
Με τα λόγια της ίδιας της Χέδερ: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον αρραβωνιαστικό μου να μου πιάνει απαλά τα μπράτσα από το αναπηρικό μου καροτσάκι, να με τραβάει κοντά του, να με κοιτάζει μέσα στα μάτια και να μου λέει με τον συνηθισμένο εύθυμο τρόπο του: «Θα γίνεις κυρία Γουόκερ, γι’ αυτό είναι σημαντικό να μπορέσεις να σηκωθείς και να περπατήσεις ξανά γρήγορα. Θα διασχίσεις τον διάδρομο της εκκλησίας περπατώντας μόνη σου», (Το όνομα Γουόκερ σημαίνει αυτός που περπατά). Πάντα είχε την ικανότητα να με κάνει να γελάω, αλλά καταλαβαίνοντας το σοβαρό μήνυμα που έκρυβε το αστείο, τον κοίταξα και εγώ στα μάτια και, σαν να ήταν η καρδιά μου που απάντησε, του είπα: «Σε πιστεύω».
Πολλές φορές μέσα στη μέρα συγκεντρωνόμουν και επαναλάμβανα τη νέα «νοητική ταινία» του γάμου μου. Θα γινόταν στην παραλία και θα ήμαστε όλοι ξυπόλυτοι. Εγώ θα περπατούσα στον διάδρομο προς τα κύματα που θα έσκαγαν απαλά στην ακτή και θα ένιωθα την άμμο ανάμεσα στα δάχτυλα μου και το αεράκι στο πρόσωπο μου. Και όλα αυτά καθώς το μάντρα μου «Μη λυγίζεις, σήκω όρθια» θα έπαιζε ως μουσική υπόκρουση. Είμαι περήφανη που στις 14 Απριλίου 2012, επτά μήνες μετά το δεύτερο εγκεφαλικό τραύμα που είχα υποστεί, παντρευτήκαμε σε μια πανέμορφη τελετή στην παραλία, όπου πράγματι περπάτησα μόνη μου… όπως ακριβώς είχα δει και είχα ακούσει στη «νοητική ταινία» μου χιλιάδες φορές.
Σήμερα, η Χέδερ μοιράζεται την ιστορία της σε ομιλίες, εργαστήρια και συμβουλευτικές συνεδρίες με πελάτες απ’ όλο τον κόσμο. Επίσης δημοσίευσε την ιστορία της και στο νέο της βιβλίο με τίτλο Dont Give Up, Get Up! Στα όρια της αντοχής/επιμονής της, η Χέδερ κατάφερε να αναρρώσει μέσω της δύναμης του οραματισμού.
