Photo: Author/Depositphotos
Όταν ήσουν μικρός, οι γονείς σου έκαναν ό,τι μπόρεσαν για να σε μεγαλώσουν, να σε σπουδάσουν, να σε κάνουν άξιο να βγεις εκεί έξω να επιβιώσεις. Το δύσκολο ήταν να βγάλουν από μέσα σου αυτό που πραγματικά είσαι. Πόσοι άνθρωποι κουβαλάνε επίκτητες προσωπικότητες, τελείως ξένες προς τη δική τους φύση, μόνο και μόνο γιατί όταν ήταν μικροί δεν τους επέτρεψαν οι γονείς τους, από άγνοια, να είναι αυτό που είναι πραγματικά μέσα τους. Πόσο ήθελες να πετάξεις τότε, αλλά δεν σου είπε κανένας ότι μπορείς.
Advertisment
Όταν μεγάλωσες και άρχισες να κάνεις σχέσεις, αυτή η επίκτητη προσωπικότητα δεν σε άφηνε να βγάλεις προς τα έξω αυτό που πραγματικά είσαι γιατί ούτε εσύ ο ίδιος ήξερες ποιος είσαι. Το μόνο που κατάφερνες ήταν ίσα – ίσα κάτι χαμηλές πτήσεις με τα πόδια να ακουμπάνε πάντα στη γη.
Διαβάστε επίσης από τη Λίνα Παυλοπούλου
Advertisment
Πέρασαν τα χρόνια, έψαξες μέσα σου, έσκαψες και ανακάλυψες πως ό,τι δεν σε εξυπηρέτησε στη ζωή σου, ήταν αυτό που δεν ήταν ποτέ δικό σου, απλά σου φορέθηκε σε μια τρυφερή ηλικία και σου καθόρισε σκέψεις, συμπεριφορές, σχέσεις. Ένιωσες ξένα κομμάτια κάποια από τα κομμάτια σου και αποφάσισες να κάνεις μια νέα αρχή. Ξεκίνησες από την αρχή, παρέα με τον καινούριο σου εαυτό, προς πείσμα των υπολοίπων που δεν αντέχουν τις αλλαγές ειδικά όταν δεν προέρχονται από τους ίδιους.
Έτσι χρειάστηκε να λησμονήσεις συμπεριφορές γονεϊκές, χρειάστηκε ακόμα και να τα “σπάσεις” με φίλους, συγγενείς, συντρόφους γιατί θέλησες να πετάξεις εκεί που σου αρμόζει, γιατί θέλησες να ακολουθήσεις αυτό που ανακάλυψες μέσα σου. Νίκησε η δύναμη της φύσης σου και αποφάσισες να κάνεις το βήμα με την συνείδηση πως δεν μπορείς να παραμένεις καθηλωμένος στα ίδια, αλλά χρειάζεσαι να πας ένα βήμα παραπέρα. Και πάλι όμως, στο σήμερα, σου φορέσανε μια κρίση και σε κάνανε να νιώθεις ανήμπορος να δημιουργήσεις και να ελπίζεις. Σε πείσανε ότι δεν μπορείς να ονειρεύεσαι το διαφορετικό, σου κόλλησαν τις φτερούγες με κόλλα στην πλάτη και σε έπεισαν ότι δε μπορείς να πετάξεις.
Κι εσύ κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στις πεποιθήσεις, απέδειξες ότι ξέρεις και μπορείς να πετάξεις. Για την ακρίβεια ξεκίνησες να κάνεις αυτό για το οποίο γεννήθηκες. Άνοιξες τα φτερά σου και πέταξες χωρίς να ακούσεις κανέναν πέρα από τη δική σου φωνή. Όπως λέει και μια παλιά όμορφη ιστορία…
“Ήτανε μια φορά ένα αυγό αετού που με ένα βίαιο φύσημα του ανέμου κύλησε απ΄ τη φωλιά του ψηλά στο βράχο κι έπεσε κατευθείαν σ’ ένα κοτέτσι που βρισκόταν από κάτω. Οι κότες το είδαν κι όπως ήταν φυσικό το κλώσησαν κι αυτό μαζί με τα δικά τους αυγά. Όταν κάποια στιγμή έσπασε το αυγό και βγήκε από μέσα ένα μωρό-αετός, οι κότες το αγκάλιασαν και το δέχτηκαν σαν δικό τους. Και φυσικά το μεγάλωναν σαν να ήταν κοτοπουλάκι. Μεγάλωνε λοιπόν ο μικρός αετός νομίζοντας πως ήταν κότα. Μόνο που… κάθε φορά που έβλεπε έναν αετό να πετάει πάνω από το κοτέτσι σκεφτόταν μεγαλόφωνα: “Αχ, πόσο θα ‘θελα να μπορούσα κι εγώ να πετάξω τόσο ψηλά όπως αυτά τα πουλιά. Πόσο θα ‘θελα να ήμουνα αετός!”. Και φυσικά οι κότες το μαλώνανε και του λέγανε: “Σταμάτα να φαντασιώνεσαι και να ονειρεύεσαι τα ακατόρθωτα, μικρέ. Εσύ είσαι κότα και οι κότες δεν πετάνε.” Κι αυτό το σενάριο συνεχιζόταν κάθε μέρα, για εβδομάδες, μήνες, χρόνια ολόκληρα. Με το μικρό αετό να μεγαλώνει και να εξακολουθεί να νιώθει το κάλεσμα από ψηλά και τις κότες να εξακολουθούν να τον αποπαίρνουν. Κι αυτός να μην τολμάει να αντιδράσει. Να μην τολμάει να ρισκάρει, να δοκιμάσει να ακολουθήσει το ένστικτό του, τη δυνατότητα του, τη φύση του… Μέχρι που με τα χρόνια κουράστηκε να ονειρεύεται. Πείστηκε τελικά ο αετός πως ήταν κότα και πως, όσα, όλα αυτά τα χρόνια επιθυμούσε, ήταν όντως ονειροπαρμένες φαντασιώσεις, ακατόρθωτες. Και γέρασε ο μικρός αετός χωρίς να πετάξει… Και πέθανε τελικά στο κοτέτσι. Σαν κότα.”
Μην αφήσεις ποτέ μία κότα να σου πει πως δεν μπορείς να πετάξεις! Ανοιξε τα φτερά σου και πέτα!
- Όταν το τραύμα γίνεται θαύμα! - 29 Οκτωβρίου 2024
- Ο Δεκέμβριος δεν είναι ένας μήνας για φωτάκια και λαμπιόνια… Είναι ο μήνας της Αναγέννησης! - 28 Δεκεμβρίου 2023
- Το σώμα, ο μεγάλος προδότης! - 29 Οκτωβρίου 2023