Έρωτας, το χαμόγελο της ανείπωτης ευτυχίας!
Έρωτας. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα, την κρατάς στα στήθια, χρειάζεσαι οξυγόνο, νιώθεις ότι δεν έχεις, νιώθεις την αναπνοή να κόβεται, νιώθεις ένα σφίξιμο. Είναι τόσα, τόσα πολλά αυτά που αισθάνεσαι, ένα κουβάρι μπλεγμένο, νήματα από του μυαλού τις διαδρομές, νήματα από τα μονοπάτια της ψυχής. Όλα μαζί ένα κουβάρι που δεν μπορείς να ξεδιαλύνεις. Το μυαλό σου ζαλίζεται, η ψυχή σου βυθίζεται. Ένα χαμόγελο είναι μόνιμα κολλημένο στο πρόσωπό σου και όλοι γύρω σε παίρνανε για χαζοχαρούμενο, μα δεν μπορείς να το ξεκολλήσεις. Σου μιλούν, μα δεν ακούς.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τον Θοδωρή Γιαννόπουλο
Κόρνες, βουητά, φωνές, θόρυβος, βρωμιά, γκρίζο. Περπατάς στα άνισα πλακάκια του πεζοδρομίου. Κι όμως δεν ακούς τίποτα, το γκρίζο δεν υπάρχει. Σου φαίνεται πως είσαι αρκετά εκατοστά πάνω από το έδαφος. Τα χιλιόμετρα φεύγουν χωρίς να το καταλάβεις, πετάς. Το βλέμμα σου μπορεί να εστιάσει μόνο πάνω στα αθώα γελαστά προσωπάκια παιδιών, μόνο στο λουλουδάκι που έχει σκάσει ανάμεσα από τις πλάκες του πεζοδρομίου, μόνο στις καρδούλες και στα λούτρινα αρκουδάκια που γράφουν Σ’ ΑΓΑΠΩ σε μια βιτρίνα. Δεν κοιτάς δίπλα, δεν κοιτάς κάτω, δεν έχεις καμιά δουλειά εκεί.
Κοιτάς ψηλά, στο γαλάζιο. Και το χαμόγελο συνεχίζει να είναι εκεί κολλημένο μέχρι τα αφτιά! Βλέπεις τα χαρωπά άσπρα συννεφάκια, κάπου εκεί πάνω βρίσκεσαι. Είσαι μέρος αυτού του κόσμου, μα δεν ανήκεις σε αυτόν. Αισθάνεσαι τόσα πολλά που νομίζεις ότι θα εκραγείς. Δεν χωράνε πια όλα αυτά μέσα, θέλεις να τα βγάλεις, να τα πεις, να μιλήσεις, να τα γράψεις, να τα ζωγραφίσεις ακόμη… κι όμως, καμία λέξη, κανένας ήχος, καμιά μουσική, καμιά εικόνα, δεν είναι ικανή, δεν είναι αρκετή να εκφράσει αυτό που νιώθεις.
Δεν εκφράζεται με λόγια, είναι τόσο δυνατό, τόσο έντονο που όταν οι σκέψεις, τα συναισθήματα φτάσουν στα χείλη και προσπαθήσεις να τα αποδώσεις σταματάνε εκεί. Δεν βρίσκεις τίποτα που να μπορεί να χαρακτηρίσει με σαφήνεια και πιστότητα, όλη αυτή την πλημμύρα και την καταιγίδα των συναισθημάτων. Σιωπάς. Κι η σιωπή στο βλέμμα είναι αυτή που μιλά αντί για σένα, που αντανακλά όλο το πόθο, όλο το πάθος, όλη την προσμονή, όλους τους φόβους και όλες τις αγωνίες μαζί της ερωτευμένης καρδιάς σου.
Όλα φτάνουν μέχρι τα πρόθυρα της αύρας σου, εκεί σπάνε, εκεί εγκρίνονται. Και τα κομμάτια τους διασκορπίζονται γύρω σου. Όλο σου το είναι καθρεφτίζεται στην άχαρη πόλη, και η άχαρη πόλη μεταμορφώνεται σε αντανακλάσεις της ομορφιάς σου, της χαράς σου. Έχει μόνο φως, μόνο χρώμα, μόνο γλυκά πουλιά να κελαηδούν και να πλημμυρίζουν τα αυτιά σου. Όλος ο κόσμος μια θάλασσα, ένα με το γαλάζιο και τα άσπρα σύννεφα κύματα, μελωδικοί αφροί που σκάνε στην ακτή του έρωτά σου. Καμιά θλίψη, κανένα δάκρυ, καμιά ασχήμια, κανένα παρελθόν δεν έχει ουσία ύπαρξης εδώ. Έχεις φύγει και το μόνο που θες και είσαι ικανός να κάνεις είναι να έχεις αυτό το «χαζό» χαμόγελο απέραντης, ανείπωτης ευτυχίας στο πρόσωπό σου. Ξαφνικά έχεις την απάντηση στο τι ακριβώς είναι ευτυχία και το μόνο που θες είναι να μείνεις εκεί, εγκλωβισμένος στο παράδεισό σου για πάντα.
Συνεχίζεται…
- Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
- Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
- Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018
