Το ίδιο πρόσωπο με άλλο προσωπείο

Το ίδιο πρόσωπο με άλλο προσωπείο …Και ξεκινάς τη μέρα σου, με διάθεση «βαριά» να πας στη δουλειά σου, την οποία είτε αγαπάς είτε

Το ίδιο πρόσωπο με άλλο προσωπείο

Το ίδιο πρόσωπο με άλλο προσωπείο

…Και ξεκινάς τη μέρα σου, με διάθεση «βαριά» να πας στη δουλειά σου, την οποία είτε αγαπάς είτε όχι, πρέπει να ανεχτείς, για να επιβιώσεις. Έτσι έχουμε μάθει να λέμε! Φοράς τα κατάλληλα ρούχα και το «αναγκαστικό» χαμόγελο και προχωράς. «Αναγκαστικό» χαμόγελο; Ναι,υπάρχει και είναι αυτό που πρέπει να «φοράς» όταν έχεις να συναναστραφείς με ανθρώπους, τους οποίους δε γνωρίζεις, αλλά θα πρέπει από ευγένεια και σεβασμό, να το συμπεριλάβεις στην ημέρα σου με τον πιο χαμογελαστό τρόπο. Και φυσικά, το χαμόγελο αυτό, θα συνοδεύεται από την ανάλογη συμπεριφορά. Και ναι, σε τέτοιες περιπτώσεις, μια όχι και τόσο ειλικρινής στάση είναι θεμιτή.

Advertisment

Τι γίνεται όμως, όταν αυτή η ψεύτικη συμπεριφορά, σου γίνεται τρόπος ζωής και έχει αποδέκτες ανθρώπους που σε ενδιαφέρουν και τους ενδιαφέρεις; Παρατήρησε τον εαυτό σου… Προσεγγίζεις άτομα που σου αρέσουν και προκειμένου να γίνεις εξίσου αρεστός, οικειοποιείσαι χαρακτηριστικά δικά τους! Βάφτισέ το προσαρμοστικότητα, διπλωματία ή όπως αλλιώς σε βολεύει, όμως το να δίνεις μια ονομασία κοινωνικά αποδεκτή σε μια κατάσταση, δε σε απαλλάσσει από το ένα και μοναδικό γνώρισμά σου: την ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ! Η οποία συνοδεύεται από ακόλουθες τακτικές:

• Γελάς όταν γελάνε, ακόμη κι αν το αστείο που ειπώθηκε δε σε εκφράζει ή το θεωρείς ακόμη και ανόητο.

• Δείχνεις να συμπονάς και να κατανοείς το πρόβλημα του άλλου, ενώ δεν το έχεις ακούσει καν.

• Μπαίνεις στη διαδικασία να συμμετέχεις σε συζήτηση με θέμα που θεωρείς βαρετό και το οποίο όταν προβάλλεται σε οποιοδήποτε μέσο ενημέρωσης εσύ απλά το προσπερνάς, μιας που δε σε βλέπει άλλωστε κανείς! Ενώ τώρα, όχι μόνο το ακούς, αλλά έχεις άποψη και όλως τυχαίως συμπίπτει με εκείνη των υπολοίπων.

• Όταν σε ρωτήσουν που προτιμάς να διασκεδάσετε, ξεμπερδεύεις γρήγορα απαντώντας (με ένα χαλαρό ύφος): «όπου θέλετε, δεν έχω πρόβλημα». Και φυσικά αυτό γίνεται κατ’επανάληψη. Δεν είναι πως δεν έχεις πρόβλημα. Έχεις! Γιατί είναι μεγάλο πρόβλημα να μην έχεις άποψη!

• Περιμένεις πρώτα να ακούσεις τη γνώμη των υπολοίπων για τρίτα άτομα, για να συμφωνήσεις μαζί τους (και έτσι εντελώς τυχαία θα διαπιστώσετε για μια ακόμη φορά πόσο πολύ ταιριάζετε), παρά τι πραγματικά σκέφτεσαι για εκείνους.

• Και το χειρότερο από όλα, υποκρίνεσαι πως νοιάζεσαι!

…και σε άλλες τέτοιου είδους τακτικές υποβάλλεις τον εαυτό σου να χρησιμοποιεί συστηματικά, για να έχουν όλοι έναν καλό λόγο να πουν.
Όμως αυτό δεν είναι εσύ! Αλλά ρόλοι που υποδύεσαι καθημερινά αντιγράφοντας τους γύρω σου. Και περνάνε οι ημέρες, οι μήνες και άθελά σου διαφωνείς με αυτά τα ίδια άτομα με τα οποία μέχρι πριν λίγο ταίριαζες απόλυτα. Αρχίζεις να τους βαριέσαι, να μη γελάς με τα αστεία τους, να μη διασκεδάζεις πια μαζί τους… και η αιτιολογία σου μια: Αλλάξανε…

ΌΧΙ, δεν άλλαξαν εκείνοι, απλά εσύ κουράστηκες να παίζεις στην ίδια παράσταση. Δεν έχει πια και τόσο ενδιαφέρον ο ρόλος σου… Γιατί εκεί που στην αρχή ήσουν ο πρωταγωνιστής, τώρα γίνεσαι ο θεατής του εαυτού σου και παύει να σου αρέσει. Έτσι, απομακρύνεσαι λίγο πριν γίνει η αποκάλυψη και πάψεις να αρέσεις και ψάχνεις για άλλο θέατρο να φιλοξενήσει τη νέα σου πρεμιέρα. Και έτσι, περνάνε από τη ζωή σου άνθρωποι, τη γεμίζουν ενώ εσύ τους «αδειάζεις», δεν τους νοιάζεσαι, δεν τους αγαπάς, όσο και αν προσπαθείς να πείσεις τους ίδιους και τον (ανύπαρκτο) εαυτό σου για το αντίθετο.

Κάθε φορά είσαι το ίδιο πρόσωπο με άλλο προσωπείο… Και όλα αυτά γιατί; Γιατί είσαι επιφανειακός και απόλυτα κενός! Πάνω από όλα όμως, φοβάσαι πως αν πεις αυτά που πραγματικά σκέφτεσαι και φερθείς όπως νιώθεις,θα χάσεις! Μα, μη μπερδεύεσαι… η ουσιαστική σχέση με τους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή μας δεν είναι αγώνας. Δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, παρά μόνο ειλικρινείς και ψεύτες. Εσύ σε ποια κατηγορία θες να ανήκεις;

“Οι μεγάλες υποκρισίες δεν υπάρχουν για να κρύψουμε την ασχήμια και το κακό που έχουμε μέσα μας, αλλά την κενότητά μας. Το πιο δύσκολο πράγμα να κρυφτεί είναι κάτι που δεν υπάρχει” – Eric Hoffer

Photo: Author/Depositphotos

Latest posts by Αθηνά Γραμμόζη (see all)

Λάβετε καθημερινά τα άρθρα μας στο e-mail σας

Σχετικά θέματα

Θέλω να γράψω μα με πονάνε οι λέξεις... κι ας μην έχουν ακόμη ειπωθεί
Σχολικός εκφοβισμός: Η δύναμη της εκπαίδευσης και της συλλογικής δράσης για την αντιμετώπισή του
…Φλούδες μανταρίνι
«Το 2013 πέθανα και ξαναγεννήθηκα» | Μαθήματα ζωής από τον άστεγο Μιχάλη Σαμόλη

Πρόσφατα Άρθρα

Εναλλακτική Δράση