Ο κατάλληλος (;) σύντροφος
Γράφει η Παναγιώτα Καπράλου – Κοινωνιολόγος
Advertisment
Λιγότερο ή περισσότερο, το ζήτημα της αναζήτησης ερωτικού συντρόφου αλλά και η ίδια ερωτική σχέση, όταν προκύπτει, μας αφορά όλους. Συχνά, μάλιστα, καταναλώνουμε αρκετή ψυχική ενέργεια, χρόνο και σκέψη σε αυτό. Φαίνεται πως δεν είναι καθόλου σπάνιο να βιώνουμε τις ερωτικές σχέσεις σαν το «δύσκολο» κομμάτι της ζωής μας. Λες και το να ματώνουμε τις καρδιές μας είναι μέρος της διαδικασίας. Ο έρωτας φτάνει να ισούται με πόνο, ταλαιπωρία, ανασφάλεια, φόβο.
Αυτή η ψευδής αρνητική σύνδεση έρωτα – πόνου διαιωνίζεται και θα διαιωνίζεται ώσπου να κάνουμε ο καθένας από εμάς ένα γενναίο βήμα προς την αυτογνωσία. Ο δρόμος αυτός δεν είναι ο πιο εύκολος, αυτό είναι βέβαιο. Μα οι ανταμοιβές έρχονται και δικαιώνουν. Κι αυτό είναι επίσης βέβαιο. Προτού αναγνωρίσουμε ποιοι στ’ αλήθεια είμαστε, πριν δούμε όλη την ομορφιά στη γνησιότητά μας κανένας άλλος δεν θα το κάνει για εμάς.
Με ποιον θα μείνεις στο τέλος;
Advertisment
Το ποιος θα αποτελέσει κατάλληλο σύντροφο για τον καθένα μας δε βασίζεται σε γενικούς κανόνες και κριτήρια με καθολική ισχύ. Ο κατάλληλος σύντροφος για εμένα δεν είναι απαραίτητα και ο κατάλληλος σύντροφος για εσένα. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είναι. Οι ανάγκες μου, που εξαρτώνται από την προσωπικότητα μου και την ιδιοσυγκρασία μου, τις μικρές μου λεπτομέρειες και ποιότητες οδηγούν στο ποιος/α είναι για εμένα συμβατός-κατάλληλος σύντροφος.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, με όλες τις διαφοροποιήσεις που οφείλονται στο ότι κάθε ερωτική σχέση είναι μοναδική, ένας κατάλληλος σύντροφος δεν μπορεί παρά να είναι ένας σύντροφος που θα “ακούει” τις ανάγκες μου και θα έχει διάθεση να τις καλύψει, ακόμη, κι αν αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Ένας σύντροφος που θα με τροφοδοτεί θετικά, θα μου παρέχει πηγές ενέργειας και δε θα μου αφαιρεί. Με ποιο τρόπο; Αυτό εξαρτάται απο τις μοναδικές ανάγκες του καθενός. Ένας σύντροφος που θα σέβεται τον προσωπικό μου χώρο. Αρκεί τα όρια του χώρου αυτού να καθορίζονται με ειλικρίνεια και σεβασμό στον εαυτό και τον άλλον. Ένας σύντροφος που θα μοιραζόμαστε την αλληλοεκτίμηση και τον αλληλοθαυμασμό.
Αυτής της ποιότητας η συντροφικότητα δεν είναι ανέφικτη. Κάθε άλλο. Ούτε μοιάζει με τους κινηματογραφικούς έρωτες. Απαιτεί θυσίες και ειλικρινή επικοινωνία. Αρκεί να δώσουμε προηγουμένως στον εαυτό μας το χώρο και το χρόνο που του χρειάζεται για να ανθίσει. Αρκεί να προηγηθεί μια περίοδος (μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία, για τον κάθε έναν απο εμάς είναι διαφορετικά) στην οποία θα αναρωτηθούμε ποιοι είμαστε, τι πιστεύουμε για τις ανθρώπινες σχέσεις και τι αναμένουμε από αυτές, ποιες συμπεριφορές μας αρέσουν – ταιριάζουν και ποιες μας μαραζώνουν, με ποιους ανθρώπους τα πάμε καλύτερα και με ποιους δεν τα βρίσκουμε.
Ο Τάσος Λειβαδίτης έγραψε “Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς – την πρώτη μέρα που διστάσαμε να πάρουμε μια απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι σε μιαν αναβολή. Όλα όσα αρνηθήκαμε – αυτό είναι το πεπρωμένο μας”. Ας μην αρνηθούμε όλα όσα μας αξίζουν.
