Και τι αξίζει τελικά;
Γράφει ο Παναγιώτης Στάθης
Advertisment
Από μικροί παλεύουμε να πετύχουμε κάτι, να έχουμε καλούς βαθμούς, να είμαστε καλοί στα αθλήματα, να τρώμε σωστά και γενικά να ακολουθούμε έναν κύκλο ζωής που πιο πολύ μοιάζει να είναι ίδιος με τους άλλους ανθρώπους, παρά διαφορετικός και αυθεντικός. Άλλοι μπορεί να είχαν στόχο να μπουν στη σχολή που πάντα ήθελαν και στο τέλος το πέτυχαν, άλλοι πάλι απλά ήταν καλοί στο τίποτα.
Να θυμηθώ πριν πεθάνω, να ζήσω
Συνεχώς κάνουμε πράγματα για να γεμίσουμε τη ζωή μας, γιατί καταλαβαίνουμε σύντομα πως το να ενεργοποιηθείς σου δίνει ένα νόημα στη ζωή, μια ζωή που μάλλον γίνεται πιο απαιτητική με τα χρόνια και δύσκολη παρά εύκολη. Και αφού τρέχουμε όλο αυτό το διάστημα για να πετύχουμε κάτι, (κάτι για το οποίο δε θα μάθουμε ποτέ γιατί τρέχαμε) ξαφνικά σε μια διαφορετική περίοδο για τον καθένα, τρώμε μια γερή σφαλιάρα από τη πραγματικότητα και φρενάρουμε τόσο απότομα που το μόνο που καταφέρνουμε είναι να χτυπήσουμε στον τοίχο.
Advertisment
Είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι όσο και να έτρεχες, τίποτα δεν άξιζε όσο το να μπορείς να κάτσεις ένα κυριακάτικο μεσημέρι με την οικογένειά σου και να μιλάτε με τις ώρες για το τι γίνεται στη ζωή σου και αντίστοιχα στη δική τους. Τίποτα δεν άξιζε όσο το να κάτσεις με τη παρέα σου ή τον/την σύντροφό σου για έναν καφέ ή ένα ποτό και να μιλάτε με τις ώρες για άσχετα πράγματα μέχρι και για το τι σχεδιάζεις στη ζωή σου. Είναι αυτές οι έντονες στιγμές που έχεις γελάσει τόσο δυνατά και αυθεντικά, που όταν τελειώνουν σου αφήνουν μια σκέψη ότι θα ήθελες να επαναληφθούν σύντομα.
Δυστυχώς, όμως, ξεχνάμε ή δεν έχουμε βρει και ποτέ τι μας ολοκληρώνει σαν άτομα και απλά πατάμε το γκάζι και τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε ΚΑΙ ΜΠΑΜ… η απώλεια… η απώλεια ενός γονιού, και σου έρχεται η σκέψη του μεσημεριανού, εκείνης της Κυριακής που θα ήθελες να ξαναζήσεις και να μοιραστείς τη μέρα σου σε άτομα που σε αγαπάνε απόλυτα. Έρχεται η απώλεια ή χωρισμός σημαντικών ατόμων στη ζωή σου, που δε κατάλαβες και ποτέ γιατί έγιναν αυτά που έγιναν… ή μάλλον κατάλαβες αφού έκατσες και αναρωτήθηκες το τι αξίζει στη ζωή τελικά…
Όσο και να τρέχεις τίποτα δεν αξίζει όσο ένα χάδι, ένα φιλί μια αγκαλιά ή ένα βλέμμα που να θέλει να μπει στη ζωή σου. Είναι σημαντικό να μάθεις να ηρεμείς, να παίρνεις μια ανάσα και να στρέφεις τον εαυτό σου σε κάτι που γεμίζει την ζωή σου και όχι να την αδειάζει. Για αυτό κάτσε και σκέψου σοβαρά για πρώτη φορά στη ζωή σου, τι είναι αυτό που αξίζει για εσένα, πρέπει να τρέξεις ή να απολαύσεις την βόλτα;
- Έρχεσαι και φεύγεις - 14 Ιανουαρίου 2018
- Το άγγιγμα - 9 Ιανουαρίου 2018
- Εκεί που φωτίζεις, εκεί θα πας - 19 Απριλίου 2017
