Ζω με την ουσία μου ή ζω για την περι-ουσία μου;
Μέσα σε αυτή την καθημερινή τρέλα που ζούμε, τρέχοντας αγχωμένοι να προλάβουμε, έχουμε κάποια στιγμή κάτσει κάπου ήσυχα, αναπαυτικά να αναρωτηθούμε αν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό απ’ όλα αυτά που μας περιβάλλουν; Μας δίνουμε αυτή την πολυτέλεια; Να αναρωτηθούμε αν υπάρχει κάτι ποιο πολύτιμο απ’ όλα τα ωραία που βλέπουν τα μάτια μας; τις μελωδίες που ακούν τα αυτιά μας; τα χρυσάφια που πιάνουν τα χέρια μας; τις γλύκες που γεύονται τα χείλη μας; και τα θελκτικά αρώματα που μυρίζουμε; Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί αν υπάρχει κάτι πιο αιθέριο, πιο διάφανο, ιερό θα έλεγα και παρόλο που δεν φαίνεται είναι δικό μας;
Advertisment
Πιστεύω πως όλοι κάποια στιγμή στην ζωή μας το έχουμε κάνει αυτό. Έχουμε κάτσει κάπου μόνοι να μιλήσουμε με τον εαυτό μας. Ακόμα το θυμόμαστε αυτό. Σαν τον πρώτο μας έρωτα. Όλοι έχουμε νιώσει αυτή την συγκίνηση, το δέος, την αγάπη που μας άγγιξε, που μας χάϊδεψε απαλά, που μας αγκάλιασε με έναν πρωτόγνωρο τρόπο και την ασφάλεια που αισθανθήκαμε εκεί. Αυτή ήταν η πρώτη επαφή με την ουσία μας… Αμέσως μετά χτύπησε το τηλέφωνο και ξεκίνησε ο καθημερινός αγώνας. «Τι κάνεις;» σε ρωτάει κάποιος φίλος. «Το παλεύω», του απαντάς. Χάθηκε η επαφή μέσα στη δίνη των σκέψεων, μέσα στον θόρυβο των μηχανημάτων, μέσα στην βουή του κόσμου που τρέχει. Ξεχάστηκε η επαφή! Άρχισε η πάλη της επιβίωσης.
Διαβάστε επίσης από τον Ανδρέα Σταυρόπουλο
Advertisment
Τώρα αγωνιούμε για την περιουσία μας. Αγωνιούμε για τα σπίτια μας, τα αυτοκίνητά μας, τις ανέσεις μας, την εργασία μας, τις καταθέσεις μας, τις εξασφαλίσεις μας, τις υποσχέσεις μας, τα χρέη μας, τα πτυχία μας, την τέχνη μας, την βολή μας, την τσέπη μας, το μέλλον μας. Γενικώς… αγωνιούμε συνεχώς και ακατάπαυστα, είμαστε σε κρίση. Μια πραγματική κρίση που μας πονάει, μας φθείρει, μας απογοητεύει, μας καθηλώνει στο να τρέχουμε καθημερινά μόνο και μόνο για να επιβιώσουμε.
Την αληθινή αιτία της κρίσης κανείς δεν την έχει ακόμα πιστοποιήσει. Είναι αόρατη, άπιαστη από το μυαλό μας. Γιατί; Διότι: Μειώσαμε την ουσία μας ώστε να φαίνεται ισότιμη με την περί-ουσία μας. Δηλαδή νομίζουμε ότι το κάλυμμα είναι το ίδιο με το περιεχόμενο, πιο απλά ότι το ρούχο που φοράμε είναι ίδιο με αυτόν που το φοράει. Ίσως γι’ αυτό λέμε ότι από το ρούχο φαίνεται ο άνθρωπος. Οπότε σχεδόν κανένας μας δεν ασχολείται με την ουσία του, διότι νομίζουμε ότι δεν αξίζει τον κόπο, δεν έχουμε χρόνο για τέτοια, δεν συμφέρει κλπ. Αυτή είναι μια ψευδαίσθηση, δηλαδή μια ψευδής αίσθηση της αλήθειας. Δυστυχώς πολλοί αυτό πιστεύουν.
Προτιμούμε να ασχολούμαστε όλη την ζωή μας με την περιουσία μας και όχι με την ουσία μας. Τελικά ποια είναι η ουσία μας; Η ουσία μας είναι ο Εαυτός μας. Αυτός είναι το «είναι» μας. Η περί-ουσία μας είναι το «εγώ», η προσωπικότητά μας. Το εγώ είναι το ένδυμα της ουσίας μας. Αυτό το ένδυμα-ρούχο φοράμε στην ουσία μας για να εμφανιστεί στον υλικό κόσμο που ζούμε. Σαν ένδυμα το εγώ θέλει στολίδια! Το εγώ θέλει τίτλους, θέλει εξουσία, θέλει φήμη, θέλει χρήμα, θέλει καρέκλες, θέλει χειροκροτήματα, θέλεις υποκλίσεις, θέλει απολαύσεις, θέλει ιδιοκτησίες και αμέτρητα άλλα. Γιατί το εγώ έχει ανάγκες…. Έχει ανάγκες γιατί έχει ελλείψεις. Έχει ελλείψεις γιατί το εγώ εμείς το φτιάξαμε, με τα χεράκια μας από πολύ μικρή ηλικία.
Όμως ο Εαυτός μας είναι πλήρης. Δεν έχει ανάγκες, δεν έχει ελλείψεις, δεν έχει πρέπει, δεν έχει πεποιθήσεις, δεν έχει αγωνίες, δεν έχει ζήλειες, δεν έχει φόβους, δεν έχει φθόνους, δεν ανταγωνίζεται κανέναν, δεν επικρίνει κανέναν. Ο εαυτός μας είναι αγάπη, είναι χαρά, είναι ευγένεια, είναι δοτικότητα, είναι αποδοχή, είναι ευγνωμοσύνη είναι όλες οι αρετές μας, όλα τα ταλέντα μας, όλο το δυναμικό μας, είναι η μοναδικότητά μας, είναι η πνοή της ζωή μας, είναι το φως μας που λάμπει. Αυτή είναι η ουσία μας.
Που δίνουμε προτεραιότητα; Στην ουσία ή στην περί-ουσία;
Τι είναι αυτό που εμποδίζει την πρόθεση του κάθε ανθρώπου να ασχοληθεί με την ουσία του;
Τι είναι αυτό που ωθεί τον κάθε άνθρωπο να ασχολείται με την περιουσία του και όχι ή έστω πολύ λίγο με την ουσία του;
Είναι ένα πράγμα. Το ΑΓΧΟΣ.
Το πρωταρχικό αίτιο που ωθεί τον άνθρωπο να διαχωρίζει την ουσία του από την περιουσία του είναι το άγχος. Τον ωθεί να τα αντιλαμβάνεται σαν δυο διαφορετικά μέρη και όχι σαν δυο άρρηκτα συνδεδεμένα μέρη. Το άγχος μας διαχωρίζει εσωτερικά. Όσο η περιουσία μας δεν συμφωνεί με την ουσία μας, είμαστε έρμαια των καταστάσεων, γινόμαστε τροφή στις ορέξεις των άλλων, γινόμαστε υπόδουλοι των αναγκών μας, των ενστίκτων μας.
Όσο η ουσία μας δεν καθρεφτίζεται ως όψη της περιουσίας μας θα ζούμε καθημερινά με Άγχος. Μπορούμε να εξαλείψουμε το Άγχος; ΝΑΙ! Τώρα υπάρχει ο τρόπος. Θα αξίζει η ζωή μας αν ξεχάσουμε την ουσία μας; Αν χάσουμε την επαφή με την ουσία μας; Θέλετε να ζείτε με χαρά; Θέλετε να ζείτε με το χαμόγελο στα χείλη; Θέλετε να ζείτε αγκαλιά με την αγάπη του Εαυτού σας, βιώνοντας την πληρότητα της ουσίας σας;
Τότε πολύ απλά κάτι διαφορετικό χρειάζεται να κάνετε από αυτό που κάνατε μέχρι τώρα. Το εμπόδιο που μας φοβίζει, που μας βάζει σε αμφιβολία και δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη του Εαυτού μας είναι το Άγχος. Εξαλείφοντας το Άγχος απελευθερωνόμαστε. Ο δρόμος άνοιξε για να βρούμε τον Εαυτό μας, την ουσία μας. Πώς θέλετε να ζείτε;
- Κόψε ταχύτητα, θα σκοτωθούμε… - 8 Ιουνίου 2018
- Μεγάλες προσδοκίες, μικρές σχέσεις - 27 Φεβρουαρίου 2018
- Ποιος ο ρόλος των σχέσεων στην καθημερινότητα και τη ζωή μας; - 28 Νοεμβρίου 2017
