[dropcap size=big]Α[/dropcap]γαπητή Ευτυχία, η αναζήτησή μου για σένα, θαρρώ πως χάνεται ίσαμε τα πρώτα βήματα της ύπαρξής μου. Γιατί, προτού ακόμη και απ΄ το πρώτο γέλιο, το πρώτο βλέμμα, απ΄την πρώτη κιόλας λέξη μου, διαισθάνθηκα την ανάγκη των άλλων, τη λαχτάρα και τη σιωπηλή τους εμμονή με σένα. Είδα στα μάτια τους πόσο ποθούσαν, μα και συγχρόνως φοβόντουσαν να σε γεννήσουν- άρχιζα να παρατηρώ στα εναγώνια λόγια τους, την άκαμπτη απόφασή τους να σε απαρνηθούν!
Και αναλογίζομαι πώς -τότε που ήμουν παιδί, ένα μοναχικό και περιορισμένο απ΄ τους μεγάλους παιδί, τότε- πόσο αγωνίζονταν με λύσσα όλοι τους να΄μαι ευτυχισμένη, χαρίζοντάς μου δώρα, ρούχα και παπούτσια και παιχνίδια και ό,τι άλλο υλικό ζήτούσα ή θα μπορούσα να ζητήσω, πριν το ζητήσω-γιατί, λέγαν πως δεν έπρεπε για κανέναν απολύτως λόγο να μου λείψει τίποτε, μα στην πραγματικότητα, μ΄αυτόν τον τρόπο, πάσχιζαν να καλύψουν τις ελλείψεις εντός τους!
Advertisment
Διαβάστε επίσης από την Ελένη Κεπελιάν
Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι, επειδή στο παρελθόν είχαν στερηθεί πράγματα, νόμιζαν πως αν προσφέρουν σε μένα όλα τα υλικά αγαθά που εκείνοι ποτέ τους δεν απέκτησαν, θα΄ναι σα να κατάφεραν αυτομάτως να τα αποκτήσουν και οι ίδιοι! Και εγώ σώπαινα και προσπαθούσα να παριστάνω πως είμαι χαρούμενη και ευχαριστημένη… μα βαθιά μέσα μου ένιωθα δυστυχισμένη! Ξέρεις γιατί; Απλούστατα επειδή, Ευτυχία μου, μου έλειπαν τα πιο ουσιαστικά και μη υλικά: άνθρωποι και αληθινή αγάπη!
Μα και όσο πιο πολύ μεγάλωνα, τόσο πιο συχνά έβλεπα τους ανθρώπους να μιλούν εξ’ ονόματός σου, να ορκίζονται στην υπόστασή σου, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν μάταια τις αδυναμίες, τις ελλείψεις, τα πάθη και τις αυταπάτες τους και να ισχυρίζονται μεγαλόφωνα πως καθημερινά θυσιάζονται με μόνο τους σκοπό να αποκτήσουν εσένα…
Και για πολύ καιρό απορούσα, επειδή ενώ στα λόγια ήταν όλοι ένθερμοι και μοναδικοί κήρυκές σου, στις πράξεις συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλο στην υψηλή τέχνη της δυστυχίας, στο πώς θα απαγγείλουν πιο βαθιά και πιο ένδοξα τη διακήρυξη της μιζέριας τους… Μπερδεύτηκα και εγώ λοιπόν, και νόμισα πως θα σε βρω σε πτυχία, σπίτια, αυτοκίνητα, λεφτά και καταξίωση, σε δάνεια και υλιστικές ματαιοδοξίες, κούφιες αντανακλάσεις του μηδενός… Βλέπεις, πίστευα όπως με είχαν μάθει, πως μόνο όταν έχεις είσαι και πως πρέπει να έχεις για να αξίζεις, ότι απαραίτητη προυπόθεση για να πιστεύεις πως και εσύ κάτι αξίζεις, είναι να έχεις, να έχεις και να το δείχνεις πως έχεις!
Με άλλα λόγια, να καταναλώνεις πολύ, άκριτα και διαρκώς και να το βροντοφωνάζεις! Αλλά, αλίμονο, τα χρόνια περνούσαν και πάντοτε ένιωθα πως ήσουν παντού και πουθενά, όσο κόπιαζα και ξανακόπιαζα να καταναλώνω, να πουλάω και να ανταλλάσω εμπειρίες και ανθρώπους, τόσο σε έχανα, και μαζί, έχανα και το νόημα της ζωής μου!
Και αίφνης, τώρα που τα έχασα όλα και μου απέμεινε μόνο η ύπαρξή μου, μια από αυτές τις μέρες σε συνάντησα τυχαία, σε απάντησα απρόβλεπτα στο δρόμο μου, καθώς επιβιβαζόσουν σε ένα αυτοκίνητο… Κοντοστάθηκα και τότε, μου ήρθε στο μυαλό, ένα παλιό ρητό: Το μυστικό της Ευτυχίας είναι η Ελευθερία, και το μυστικό της Ελευθερίας, το κουράγιο… και τότε το αποφάσισα, σε κοίταξα και σε ρώτησα: «Γεια σου Ευτυχία, σκέφτομαι να πάω προς την Ελευθερία, εσύ που πάς; Και μου απάντησες: μα και ‘γω προς τα΄κει κατευθύνομαι».
Τότε σε ρώτησα: «Θες να με πάρεις μαζί σου;». Και εσύ μου απάντησες: «Έλα»!
Από τότε, πάνω κάτω, Ευτυχία μου, προσδιορίζω και εγώ την απαρχή της δικής μου ευτυχίας, όταν αποφάσισα με τόλμη, αντί να έχω, να είμαι!
- Όλα εκείνα που διψάμε να μάθουμε, τα γνωρίζουμε ήδη βαθιά μέσα μας - 16 Νοεμβρίου 2017
- Μάθε να βλέπεις πέρα από την επιφάνεια… - 10 Νοεμβρίου 2017
- Να μάθεις να γιορτάζεις την αποτυχία - 30 Οκτωβρίου 2017
