Δαίμων Ίκαρος
Ψυχή μου τη θύρα σου άγγιξα, δεν απεκρίθης.
Στ’ αυτί σου γλυκοψιθύρησα, εξαφανίσθης.
Και ώστοσο, πριν αλέκτωρ λαλήσει, τρεις φορές έσπευσες να μ’ ασπασθείς,
να με φροντίσεις.
Βρέφος που βρήκε το σθένος μονάχο να υψωθεί,
σε τρυφερά γυναίκας πόδια, με ζέση να στεριώσει.
Ανάσα που εκπαιδεύθη ολιγαρκώς¸παντώς καιρού,
να εκμαιεύει των χρησμών σου την αρχέγονη πλεύση.
Κι όσο στα βάθη του Αχέροντα λάσπωνα, καίγοντας στο κενό
ως Δαίμων Ίκαρος, τα κέρινα φτερά μου,
έξαφνα υψώθη της Φωνής σου το πύρινο λάβαρο
να οδηγήσει εμπρός ολοταχώς, της ζωής μου το μάταιο στράτευμα
στο ένδοξο πεδίο της Μάχης.
“Ανομολόγητες Εξομολογήσεις”
- Οι άνθρωποι που αγαπούν με την Καρδιά και οι άνθρωποι που αγαπούν με τα Χέρια - 22 Αυγούστου 2017
- Δαίμων Ίκαρος – Ποίηση - 13 Ιουνίου 2017
- Ενεργειακές συνδέσεις: Τι είναι και πώς μας επηρεάζουν - 18 Μαΐου 2017
- Εργαλεία καθημερινής αυτοθεραπείας: Αναπνοή - 29 Απριλίου 2017
- Αντί Επιλόγου… - 27 Φεβρουαρίου 2017
- Βιώνοντας την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας - 16 Οκτωβρίου 2016
- Ποτέ δεν ήμουν μόνος…, από τη Μαριάννα Χρυσικάκου - 7 Ιουλίου 2016
- Σπονδυλική Στήλη: Το Ιστίο της Ζωτικής μας Συνείδησης - 1 Ιουνίου 2016
- Να αναλάβουμε την ευθύνη - 16 Μαΐου 2016
- «Πάσχα: το πέρασμα στην Ακεραιότητα» - 1 Μαΐου 2016
