Είπα στο φίλο μου: “Τη βλέπεις εκείνη που στηρίζεται στο μπράτσο εκείνου του άντρα; Δεν ήταν παρά χτες, που στηριζόταν έτσι στο δικό μου μπράτσο”.
Κι ο φίλος μου είπε: “Κι αύριο, θα στηρίζεται πάνω στο δικό μου”.
Advertisment
Είπα: “Κοίτα την που κάθεται κοντά στο πλευρό του! Δεν ήταν παρά χτες, που καθότανε κοντά στο δικό μου”.
Κι αυτός απάντησε: “Αύριο, θα κάθεται στο δικό μου”.
Είπα: “Βλέπεις, πίνει κρασί από το κύπελό του και χτες έπινε απ΄το δικό μου”.
Advertisment
Και είπε: “Αύριο, από το κύπελό μου”.
Μετά, είπα: “Δες πώς τον κοιτάζει μ΄αγάπη και με μισόκλειστα μάτια! Χτες, εμένα κοίταζε έτσι”.
Κι ο φίλος μου είπε: “Θα είναι απάνω μου που θα κοιτάζει αύριο”.
Είπα: “Δεν την ακούς που μουρμουρίζει τραγούδια αγάπης μες στ΄αυτιά του; Αυτά τα ίδια τραγούδια αγάπης μουρμούριζε μόλις χτες, μες στα δικά μου αυτιά”.
Κι ο φίλος μου είπε: “Κι αύριο, θα τα μουρμουρίσει στα δικά μου”.
Είπα: ” Για δες, τον αγκαλιάζει! Ήταν μόλις χτες, που αγκάλιαζε εμένα”.
Κι ο φίλος μου είπε: “Θ΄αγκαλιάσει εμένα αύριο”.
Ύστερα είπα: “Τι αλλόκοτη γυναίκα!”.
Μα εκείνος αποκρίθηκε: “Είναι σαν τη ζωή, που την έχουν όλοι. Και σαν το θάνατο, που τους κατακτάει όλους. Και σαν την αιωνιότητα, που τους κλείνει όλους μέσα της”.
“Ο Περιπλανώμενος” Χαλίλ Γκιμπράν εκδόσεις Μπουκουμάνη
