«Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε το καλοκαίρι αυτό. Για ποιαν ανέλπιστη χαρά, για ποιες αγάπες, για ποιο ταξίδι ονειρευτό». – Κ. Καρυωτάκης
Ούτε η αλμύρα της θάλασσας, ούτε το χρυσαφένιο δέρμα, ούτε κάτι ξελιγωμένα φιλιά σε απόκρημνα βραχάκια, ούτε οι πανσέληνες αγκαλιές, ούτε το νανούρισμα των τζιτζικιών τα μεσημέρια της ραστώνης, ούτε καν οι φλούδες καρπουζιού ατάκτως ερριμένες! Το λάβωμα του χρόνου είναι αυτό που κάνει τα καλοκαίρια να πρωταγωνιστούν στις καρδιές μας!
Advertisment
Διαβάστε επίσης από την Αλεξάνδρα Προβατίδου
Τα καλοκαίρια ο άνθρωπος νιώθει πως καταφέρνει το αδύνατο, πως φυλακίζει τον χρόνο, τον ακινητοποιεί σε μια γωνία, τον βιάζει να βαδίζει αργά, να τον προλαβαίνουν οι ανθρώπινοι διασκελισμοί, να ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα βαριά από την καλοκαιρινή αποχαύνωση και ο χρόνος να είναι ακόμη εκεί, ανάπηρος να σέρνει το χωλό του πόδι.
Τα καλοκαίρια ο χρόνος παύει να είναι παντοδύναμος. Χάνει την αίγλη του, ξεφτίζει στα μάτια του ανθρώπου και αυτός ο άμοιρος γελιέται και νομίζει πως τον διαφεντεύει πια για τα καλά!
Ξεχνάει να τον μετράει όπως του πρέπει, με κλεψύδρα το λιωμένο παγωτό στο χέρι του και λεπτοδείχτες τα φεγγάρια του Αυγούστου, δύο μονάχα… περνούν και χάνονται, όπως και το καλοκαίρι, όπως και ο χρόνος. Μαζί τους χάνονται και κάτι έρωτες που άνθισαν στη ρωγμή του, στον ανασασμό του μια θερινή βραδιά με υπόστεγο τα πεφταστέρια και σκέπασμα αιώνιους όρκους, από πλάσματα αφελή που πίστεψαν στο άπιαστο… πως η αιωνιότητα τους ανήκει!
Photo: Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
- Χαμηλές πτήσεις - 27 Ιουλίου 2017
- Στη ρωγμή του χρόνου - 12 Ιουλίου 2017
- Οι πολύχρωμοι φίλοι της καρδιάς μας - 21 Μαΐου 2017
