Ένα δέντρο ήταν μόνο του επάνω στη Γη. Γύριζε το κεφάλι του ψάχνοντας να βρει έστω και ένα μικρό δείγμα ύπαρξης πρασίνου επάνω στον κόσμο αυτό. Αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Οι άνθρωποι έβαζαν φωτιές και τα περισσότερα δέντρα είχαν καεί, έριχναν πετρέλαια και αποτσίγαρα στις θάλασσες και τις είχαν μολύνει.
Ήταν το μόνο πια που είχε μείνει επάνω στον κόσμο αυτό, δεν ξέρει γιατί ερήμωσε ο κόσμος από δέντρα, γιατί οι άνθρωποι μίσησαν το πράσινο και όπου το δουν το καταστρέφουν, το ξεριζώνουν. Θέλει να βρει έναν άνθρωπο να τον ρωτήσει τι καλό έμεινε στον κόσμο αυτό. Γιατί δε βλέπει χρώμα στην ανθρωπότητα, υπερτερεί το μαύρο. Αγωνιά να βρει μία απάντηση για την ειρήνη στην ανθρωπότητα που τη σκέπασαν τα όπλα, τα άρματα μάχης, οι βόμβες.
Advertisment
Ψάχνει να βρει καθαρή θάλασσα από πετρέλαια και γόπες τσιγάρων, θάλασσα με ψάρια να τρέχουν και νερά καθαρά. Βλέπει τους ανθρώπους πόσο τρέχουν να προλάβουν τα πάντα και πόσο αδιάφορα προσπερνούν το ίδιο, τη θάλασσα , τον ουρανό. Βλέπει την απληστία των ανθρώπων που έχουν για τον εαυτό τους τα πολλά και τα στερούν από τους άλλους. Βλέπει τις τροφές που έχουν γεμίσει με συντηρητικά, την ατμόσφαιρα που είναι βρώμικη.
Ένα δέντρο έμεινε μόνο επάνω στη γη. Θέλει να μιλήσει, να προειδοποιήσει τους ανθρώπους ότι η φύση έχει θυμώσει και για το κακό που της έχουν κάνει οι άνθρωποι και πως θα ξεσπάσει άγρια κάποια στιγμή. Άραγε θα το ακούσει κανείς;
Μαρία Σκαμπαρδώνη – δημοσιογράφος / Photo: Author/Depositphotos
Advertisment
- Ένα μωσαϊκό η ζωή, με χαρές και λύπες - 26 Φεβρουαρίου 2024
- Οικογένεια… ένας θεσμός με πολλές δομές - 14 Φεβρουαρίου 2024
- Η ευτυχία δεν είναι προορισμός… αλλά ταξίδι - 22 Ιανουαρίου 2024
