Άνθρωποι… που κατανόησαν ότι όλα είναι στιγμές

Άνθρωποι… που κατανόησαν ότι για να γνωρίσουν το αληθινό νόημα μιας κατάστασης έπρεπε πρώτα να βιώσουν τον παραλογισμό της, για να μπορέσουν να ξαναρχίσουν από την αρχή. Που τελικά κατάλαβαν πως όταν περπατήσεις στη θύελλα και βγεις από αυτήν, δε θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Κατανόησαν ότι αυτή ήταν η ουσία, έχοντας πάντα μέσα τους ότι όλα είναι στιγμές, ότι στις μεγάλες σχέσεις λείπει ο έρωτας, στους μεγάλους έρωτες λείπει η σχέση και αυτό που κατέχεις είναι εκείνο που επιλέγεις να μη στο πάρει κανείς.

Άνθρωποι… που περιμένουν το τρένο της μεγάλης στιγμής, που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή τους, φτάνει επιτελούς στον προορισμό, που χρόνια περίμεναν χαρίζοντας στον εαυτό τους αυτό που είχαν στο μυαλό τους. Κι αναρωτιούνται εάν τελικά ανέβηκαν στο σωστό συρμό ή έκαναν λάθος και απλά κουμπώνοντας το παλτό τους συνεχίζουν το οδοιπορικό στις ράγες των χαμένων ευκαιριών.

Advertisment

Άνθρωποι… που κάποτε γνώρισαν τις ακρότητες της ανθρώπινης ψυχής, κατάφεραν στο τέλος να ανακτήσουν το θάρρος τους κατανοώντας ότι… η ζωή είναι ένας προορισμός χωρίς επιστροφή, και να σταθμίσουν όσα συνέβησαν στη ζωή τους διαπιστώνοντας ότι τελικά υπάρχει φόβος μπροστά στην ελευθερία, ξέροντας ότι ποτέ δε θα είναι απόλυτα ο εαυτός τους. Όμως κατάφεραν να κάνουν τη μεγάλη ανατροπή φεύγοντας ή μένοντας καταλαβαίνοντας πια την σπουδαιότητα της συγχώρεσης και της εμπιστοσύνης μέσα από το δρόμο της αυτογνωσίας, προσπαθώντας να σταθούν ξανά στα πόδια τους και να δημιουργήσουν έχοντας πάντα μέσα τους ότι όλα είναι μόνο στιγμές και ότι όλα εδώ μένουν.

Όταν δε, ανακαλύψουμε την πραγματική αλήθεια των πραγμάτων νιώθουμε να χάνεται ο κόσμος. Έχουμε να παλέψουμε με το θεριό. Και τότε πια καταλαβαίνουμε ότι είμαστε πραγματικά δυνατοί, δε φοβόμαστε. Δεν αισθανόμαστε ενοχές πια… τότε είναι που καταλαβαίνουμε ότι η ψυχή ησύχασε… και μεις ξαναπετάξαμε.

Άλλωστε ο καθένας γνωρίζει την αλήθεια του.

Advertisment

Photo: Author/Depositphotos

• About
• Latest Posts

Θοδωρής Γιαννόπουλος

Κάθε κύμα είναι ένας ψίθυρος της θάλασσας, ένα αιώνιο τραγούδι γραμμένο σε μια παρτιτούρα που μόνο η καρδιά μπορεί να διαβάσει. Μελωδία που ταξιδεύει σε μακρινούς τόπους, με ανθρώπους τόσο διαφορετικούς μα συνάμα τόσο ίδιους. Στην απλότητα της θάλασσας χάνεσαι, αντικρίζοντας τα κρυφά συναισθήματα. Στον απέραντο γαλάζιο ορίζοντα που κερνά, τα μάτια μεθάνε, και για όσο διαρκεί η μέθη το μυαλό αγκαλιάζει τη καρδιά.

Latest posts by Θοδωρής Γιαννόπουλος (see all)

• Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
• Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
• Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018