Γιατί αποτυγχάνουν τα πρώτα ραντεβού;

Γιατί αποτυγχάνουν τα πρώτα ραντεβού; Όσοι και όσες συνεχίζουν να ψάχνουν μια συντροφική σχέση και μετά τα 35, συνήθως αναπτύσσουν ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης.

Γιατί αποτυγχάνουν τα πρώτα ραντεβού;

Όσοι και όσες συνεχίζουν να ψάχνουν μια συντροφική σχέση και μετά τα 35, συνήθως αναπτύσσουν ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. Όσο μεγαλώνουμε τόσο παραπάνω ξέρουμε τι θέλουμε. Αυτό λέει η θεωρία. Έχουμε αποκτήσει εμπειρίες και έχουμε μάθει τι ζητάμε από μια σχέση. Πέντε πράγματα συγκεκριμένα. Ταυτόχρονα μαθαίνουμε να καταλαβαίνουμε τον άλλον γρήγορα. Δε χρειάζεται να σπαταλάμε και πολύ χρόνο να δούμε αν μας κάνει. Να δούμε αν έχει αυτά τα πέντε πράγματα που χρειαζόμαστε. Ένα ραντεβού και πολύ του είναι. Περνάει ο χρόνος…

Στα χαρτιά η τακτική αυτή φαίνεται να βγάζει πολύ νόημα. Είναι οικονομική, καθώς δεν ξοδεύουμε χρόνο και ενέργεια σε καταστάσεις οι οποίες φωνάζουν από μακριά: «Πρόβλημα!». Έχουμε έτσι την ευκαιρία να βγούμε στο επόμενο ραντεβού που, ποιος ξέρει, μπορεί να είναι καλύτερη περίπτωση. Συχνά, μόνο για να απογοητευτούμε ξανά…

Μήπως, το «πρόβλημα» είναι τελικά στη θεωρία και όχι στην πράξη; Ας το δούμε μαζί

Δυο άνθρωποι βγαίνουν για πρώτη φορά. Από αυτή τη συνάντηση περιμένουμε να σχηματίσουμε γνώμη για τον άλλον, για το χαρακτήρα του, την προσωπικότητά του και πολύ σημαντικότερο για τα πέντε αυτά πράγματα που εμείς ζητάμε από μια σχέση.

Τι γίνεται όμως στην πραγματικότητα; Γίνεται να είναι οι δυο άνθρωποι ο πραγματικός εαυτός τους στην πρώτη τους συνάντηση; Στην πραγματικότητα είναι πολύ πιθανό να έχουν τρακ. Είναι πιθανό να θέλουν να δημιουργήσουν καλή εντύπωση και αυτό να τους στρεσάρει. Ειδικά αν έχουν καιρό να βγούνε ραντεβού, μπορεί να νιώθουν ακόμα περισσότερο ανασφαλείς.

Πώς να φερθούν; Τι να φορέσουν; Να πληρώσουν για όλα; Να τον αφήσουν να πληρώσει; Να το παίξουν σκληροί; Να το παίξουν δύσκολες; Να την ακουμπήσω στην πλάτη; Να του πιάσω το μπράτσο για να ανέβω τις σκάλες; Τόσα διλήμματα γύρω από αυτή τη συνάντηση.

Ταυτόχρονα γνωρίζουν ότι κρίνονται από τον άλλον για το αν πληρούν τις προϋποθέσεις του. Για το αν κατέχουν αυτά τα πέντε πράγματα.

Υπάρχουν τόσες προσδοκίες φορτωμένες σε αυτή τη μια και μοναδική συνάντηση, που το τελευταίο πράγμα το οποίο είναι ικανοί να είναι, είναι ο εαυτός τους… Πώς περιμένουμε να βγάλουμε ένα αντιπροσωπευτικό συμπέρασμα για την προσωπικότητά τους από μια τέτοια κατάσταση; Είναι αδύνατον.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Όσο μεγαλώνουμε οι περισσότεροι από εμάς, τόσο πιο σκληροί γινόμαστε. Δίνουμε λιγότερες ευκαιρίες. Είμαστε λιγότερο ανοικτοί στην έκπληξη. Αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητα. Έχουμε ζήσει εμπειρίες σχέσεων στο παρελθόν και έχουμε πάρει τα μαθήματά μας. Κυρίως όμως έχουμε πάρει τα παθήματά μας. Πλέον επικεντρωνόμαστε στο να μην τα ξαναζήσουμε. Να μην ξαναπονέσουμε. Όχι στο να ζήσουμε κάτι όμορφο. Ο στόχος μας είναι στόχος αποφυγής. Δεν είναι στόχος προσέγγισης. Περιχαρακωνόμαστε και είτε αποσυρόμαστε από το παιχνίδι, είτε το παίζουμε πολύ προσεκτικά. Η δικαιολογία ότι «εγώ ξέρω τι θέλω. Ο άλλος δεν το έχει» μας επιτρέπει να αποποιούμαστε το δικό μας μερίδιο ευθύνης στην αποτυχία και αυτής της γνωριμίας. Ο άλλος άνθρωπος όπως και εμείς έχει τις ανασφάλειές του, τους φόβους του, τις αδυναμίες του. Όλοι μας τις έχουμε. Είναι φυσιολογικό.

Κάποιος θα ρωτήσει «μα, τι φταίμε εμείς αν ο άλλος δε μας κάνει;» Η δική μου απάντηση είναι πως αν θέλεις πραγματικά να κρίνεις τον άλλον από ένα ραντεβού τότε θα χρειαστεί να δημιουργήσεις εσύ τις συνθήκες για να σου βγάλει τον πραγματικό του εαυτό.

Το έκανες αυτό; Ή μήπως μέσα σου ήσουν σε αναμονή για το επόμενο μαργαριτάρι που θα πετάξει; Μήπως τηρούσες στάση εσωτερικής επιφυλακής για να δεις αν σου κάνει; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε θα πρέπει να γνωρίζεις ότι αυτό περνάει στον απέναντι, όσο καλός και αν νομίζεις ότι είσαι στο να το κρύβεις. Περνάει και κατά συνέπεια δημιουργεί αμυντική στάση. Η αμυντική στάση του άλλου σου δίνει την εντύπωση ότι ίσως δεν ενδιαφέρεται και σε κάνει ακόμα πιο αμυντικό. Ένας φαύλος κύκλος.

Τι να κάνεις

Μην τον εξετάζεις. Μην τον τσεκάρεις. Το μόνο που θα πετύχεις είναι να δημιουργηθεί ένα κλίμα αμφισβήτησης και αμηχανίας. Τελικά θα επιβεβαιώσεις τις αρχικές υποψίες σου και θα γυρίσεις σπίτι μόνος νιώθοντας πως είχες δίκιο από την αρχή. Δεν άξιζε τον κόπο. Θέλεις να δεις τον απέναντί σου όπως πραγματικά είναι; Τότε θα χρειαστεί κι εσύ να είσαι ο εαυτός σου. Θέλεις να μοιραστεί; Τότε μοιράσου κι εσύ. Θέλεις να μη σε κρίνει; Μην το κρίνεις κι εσύ. Θέλεις να αφεθεί και να είναι χαλαρός; Αφέσου κι εσύ και χαλάρωσε.

Τότε θα γνωρίσεις έναν πραγματικό άνθρωπο, όχι ένα κατασκευασμένο προφίλ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα περάσεις όμορφα γιατί όταν δυο άνθρωποι είναι αυθεντικοί η αίσθηση της σύνδεσης που δημιουργείται είναι πάντα ευεργετική και για τους δυο. Ανεξάρτητα της πιθανής συμβατότητας. Και ποιος ξέρει, μπορεί να σε εκπλήξει και να μάθεις και κάτι καινούριο. Κάτι καινούριο για σένα. Αυτό κι αν αξίζει τον κόπο! Τι λες;

Photo: Author/Depositphotos

Για τον συντάκτη
Τελευταία άρθρα

Συντάκτης | Δημήτρης Φλαμούρης

Γεννήθηκα στη Δράμα, σπούδασα μαθηματικά στη Θεσσαλονίκη. Μετά Master και διδακτορικό στα χρηματοοικονομικά στο Λονδίνο. Δούλεψα για πολλά χρόνια στις επενδυτικές τράπεζες του City. Μια ζωή αφιερωμένη στην επιτυχία… Κάποια στιγμή η αληθινή ζωή μου χτύπησε την πόρτα και μου έδειξε πως αλλού είναι το ζουμί! Σπούδασα ψυχολογία, με ειδίκευση στη Θετική Ψυχολογία και εκπαιδεύτηκα ως Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας. Έχω γράψει τα Best Sellers "Ψυχο-λογικές Σχέσεις", "Ψυχο-λογικά Μυστικά (που μακάρι να γνώριζα νωρίτερα)" και "To Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής", πραγματοποιώ ομιλίες ως καλεσμένος ιδιωτικών και δημόσιων φορέων και πλέον αφιερώνω τη ζωή μου στο να μεταφέρω στους συνανθρώπους μου χειροπιαστούς τρόπους για να αποδεκτούν τον εαυτό τους. Στην πράξη!

Ιστοσελίδα