Ομολογώ ότι οι μαγειρικές μου ικανότητες και γνώσεις περιορίζονται σε λίγα φαγητά. Αλλά γνωρίζω ότι ΔΕΝ γνωρίζω πολλά από όσα γεύομαι και απολαμβάνω. Πρόσφατα ήμουν σε μια παράσταση μυστηρίου, όπου προκλήθηκα να λύσω τον γρίφο ενός χυλού φτιαγμένου από αλεσμένες φακές. Μπορούσα να ανακαλύψω ποιο ήταν το συστατικό που είχε βάλει ο μάγειρας για να προσδώσει μια γευστική ιδιαιτερότητα στο κατασκεύασμά του;
Αποδέχομαι την πρόκληση και δοκιμάζω μία. Αμέσως η γευστική μου μνήμη ανακαλεί από τα αρχεία της τη γεύση της φακής. Σωστά, όμως όχι! Το συστατικό που αναζητά ο γρίφος ΔΕΝ είναι η φακή. Δοκιμάζω δύο, αλλά… τίποτα δεν έρχεται από τα αρχεία. Διαισθάνομαι όμως ότι το συστατικό που ψάχνω είναι μπαχαρικό. Αυτή η διαίσθηση μεταβιβάζεται ως πληροφορία στον εγκέφαλό μου, ο οποίος αρχίζει να την επεξεργάζεται. Ανακαλεί από τα αρχεία του όσες μνήμες μπαχαρικών έχει αποθηκεύσει: πιπέρι, κάρυ, κλπ., αλλά μάταια. Δεν ταιριάζει τίποτα.
Advertisment
Όσο ο εγκέφαλος επεξεργάζεται την πληροφορία, δίνει εντολή να ζητήσω τη βοήθεια του κοινού. Έτσι απευθύνομαι στη σύντροφό μου και σχεδόν με το ζόρι της βάζω στο στόμα μια μυτιά από τον χυλό. Το βρίσκει αδιάφορο, αλλά κάτι της θυμίζει… Όσο αναμένω την ετυμηγορία της, η διαισθητική φωνούλα μου ψιθυρίζει: “κόλιανδρος”. Δεν δίνω σημασία… Δοκιμάζω τρίτη φορά.
Καθώς ο εγκέφαλος είναι απασχολημένος να ψάχνει στα αρχεία του για να ταυτοποιήσει την γεύση που αναζητώ, η διαίσθηση επανέρχεται και δίνει άλλη μια πληροφορία: “Αυτή η γεύση είναι ακραία, δεν σου αρέσει. Είναι κόλιανδρος!”
– Μαιντανός! Μου απαντά η σύντροφός μου, και αποσπά την προσοχή μου. Νομίζω ότι το συστατικό είναι μαϊντανός, συμπληρώνει.
Advertisment
– Λες; Δε νομίζω, απαντάω μηχανικά. Αλλά το αποδέχομαι. (αργότερα γκουγκλάροντας έμαθα ότι ο κόλιανδρος αποκαλείται και “κινέζικος μαιντανός”, σύμπτωση;)
Τέλος πάντων, ο εγκέφαλος σταματάει την αναζήτηση. Βολεύεται στην έξωθεν βοήθεια της συντρόφου και δίνει την τελική απάντηση:
– “Μαιντανός”
– Λυπάμαι, χάσατε! Το συστατικό είναι: Κ-Ο-Λ-Ι-Α-Ν-Δ-Ρ-Ο-Σ!
Σφίγγω τα δόντια κι ένα κύμα τσαντίλας νιώθω να γεμίζει το σώμα μου. Η καρδιά μου κλωτσά διαμαρτυρόμενη: ”Πάλι δεν μου έδωσες σημασία. Σε ειδοποίησα δυο φορές. Σου έστειλα την πληροφορία, αλλά εσύ άκουσες αυτό το ηλίθιο μηχάνημα που έχεις στο κεφάλι σου. Σε αγαπάω, αγάπησέ με κι εσύ. Δως μου προσοχή. Ξέρω πολλά περισσότερα από το κομπιούτερ που εμπιστεύεσαι. Συνδέσου μαζί μου επιτέλους!”
Παρατηρώντας αυτόν τον εσωτερικό διάλογο, σκέφτομαι πόσο διαφορετικές μπορούν να είναι οι μοναδικές στιγμές της ζωής μου όταν συνδέω την καρδιά με τον εγκέφαλό μου.
Το περιστατικό που αφηγήθηκα είναι πραγματικό. Ο τίτλος του άρθρου, δεν είναι. Τον κατασκεύασα για να τραβήξω την προσοχή του εγκεφάλου σας. Κάποιοι διαισθητικά μπορεί να το νιώσατε. Όμως οι περισσότεροι ακούσατε το προγραμματισμένο κομπιούτερ που έχουμε στο κεφάλι μας όλοι, και προχωρήσατε στην ανάγνωση για να βρείτε μια “πρωτότυπη” συνταγή.
Την βρήκατε: Ακούστε περισσότερο την καρδιά σας!
- Το άγχος του κόκορα - 1 Οκτωβρίου 2019
- Τι έχω κάνει; (απολογισμός για τη χρονιά που έφυγε) - 14 Ιανουαρίου 2018
- Από τον Σινάτρα… στον Σιντάρτα - 15 Δεκεμβρίου 2017
