Από τον Σινάτρα… στον Σιντάρτα

Αυτό το πρωινό ποδηλατώ με ένταση, ακούγοντας με καρφωμένα τα ακουστικά στα αφτιά μου τον “ύμνο της ζωής” το MY WAY που το έγραψε

Αυτό το πρωινό ποδηλατώ με ένταση, ακούγοντας με καρφωμένα τα ακουστικά στα αφτιά μου τον “ύμνο της ζωής” το MY WAY που το έγραψε ποιος; Κρατηθείτε: ο… Paul Anka! Διάβασα πρόσφατα την ιστορία και μου έπεσαν τ΄αυτιά.

Το τραγούδι γράφτηκε αρχικά από δύο Γάλλους με τίτλο: «Comme D`Habitude» (Όπως συνήθως). Αφηγείτο την ιστορία ενός άνδρα που βιώνει το ουσιαστικό τέλος του γάμου του καθώς η ρουτίνα έχει σκοτώσει την αγάπη. Το ανακάλυψε ο Paul Anka σε ένα ταξίδι του στη Γαλλία. Αντιλήφθηκε τη δυναμική της μουσικής και απέκτησε τα δικαιώματα. Πώς όμως μεταμορφώθηκε στο θρυλικό «My way»;

Όταν επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, βρέθηκε σε ένα δείπνο με τον Σινάτρα που του ζήτησε να του γράψει ένα κομμάτι για το τελευταίο του -όπως νόμιζε- άλμπουμ.

«Θυμήθηκα τη μελωδία και με άγγιξε πολύ η ανακοίνωση του Σινάτρα πως τα παρατάει. Γύρισα σπίτι, κάθισα στη γραφομηχανή μου κι άρχισα να γράφω τους στίχους, σαν να ήμουν ο Σινάτρα. Έτσι, άρχισα να γράφω: Και τώρα, το τέλος πλησιάζει… («And now the end is near…») και το υπόλοιπο γράφτηκε μόνο του».

Κι όταν τον ρώτησαν γιατί δεν το τραγούδησε ο ίδιος, απάντησε ότι αυτό ήταν για τον Σινάτρα! Πόσο υπέροχο. Να είσαι ο δημιουργός που ξέρεις πως να εξυψώνεις το δημιούργημά σου.

Δεν ξέρω γιατί, θέλεις η διεστραμμένη συνήθεια του μυαλού μου να παίζει με τις λέξεις. Θες η σύνδεση με τα άνω τερματικά -όπως λέει κι ένας εμπνευσμένος φίλος στιχουργός- Ξαφνικά μου κατεβαίνει ο αναγραμματισμός: Sinatra… …Siddharta… Φτάνω στο σπίτι και αμέσως γκουγκλάρω.

Ιδού τι αναφέρει η wikipedia:

“…Ο Σιντάρτα, αν και ζούσε πολυτελή βίο, απέκτησε εμπειρία της ανθρώπινης δυστυχίας: σε ηλικία τριάντα χρονών ταξίδεψε έξω από τον τόπο όπου ζούσε.
Ο μύθος αναφέρει πως είδε διαδοχικά ένα γέρο, έναν άρρωστο, ένα νεκρό που μεταφερόταν για να αποτεφρωθεί και έναν ασκητή. Η εμπειρία αυτή τον έκανε να επανεξετάσει την αξία της ζωής, συνειδητοποιώντας τον επώδυνο χαρακτήρα του Είναι, (η συνάντηση με τους τρεις πρώτους), αλλά και την μη προσκόλληση στον υλικό κόσμο, (η συνάντηση με τον τέταρτο).
Αποτέλεσμα αυτής του της εμπειρίας ήταν να εγκαταλείψει το σπίτι του και να στραφεί στην αναζήτηση μιας πνευματικού περιεχομένου λύσης για τα προβλήματα του κόσμου και των ανθρώπων”.

Έχοντας αυτή την πληροφορία κατά νου, τώρα το νόημα των στίχων του my way διευρύνεται στο μυαλό μου. Μιλάνε πλέον για το τέλος του υλικού μου κόσμου και την αρχή του ταξιδιού μου στο μονοπάτι της φώτισης. Διαβάστε το και ακούστε το αλλιώς. Λειτουργεί!

And now, the end is near
And so I face the final curtain
My friend, I’ll say it clear
I’ll state my case, of which I’m certain
I’ve lived a life that’s full
I’ve traveled each and every highway
But more, much more than this
I did it my way

Regrets, I’ve had a few
But then again, too few to mention
I did what I had to do
And saw it through without exemption
I planned each charted course
Each careful step along the byway
And more, much more than this
I did it my way

Yes, there were times, I’m sure you knew
When I bit off more than I could chew
But through it all, when there was doubt
I ate it up and spit it out
I faced it all and I stood tall
And did it my way

I’ve loved, I’ve laughed and cried
I’ve had my fill my share of losing
And now, as tears subside
I find it all so amusing
To think I did all that
And may I say – not in a shy way
Oh no, oh no, not me
I did it my way

For what is a man, what has he got
If not himself, then he has naught
To say the things he truly feels
And not the words of one who kneels
The record shows I took the blows
And did it my way
Yes, it was my way

Για τον συντάκτη
Τελευταία άρθρα

Συντάκτης | Μπάμπης Γεωργακόπουλος

Ο Μπάμπης Γεωργακόπουλος είναι διαφημιστής και κειμενογράφος. Μαγεύεται απο τον κόσμο των ιδεών και απογειώνεται όταν αυτές υλοποιούνται. Ως αμετανόητος υλιστής, συνειδητοποίησε τη ματαιότητα του “έχω” και ξεκίνησε την αναζήτηση του “είμαι”. Με ή χωρίς ποδήλατο σ΄αυτό το ταξίδι της γνώσης σημασία έχουν οι ιστορίες στη διαδρομή…