Ένα ζευγάρι δεν είναι δύο πρόσωπα, είναι ένα σύστημα οικογενειών που συναντήθηκαν για να αφυπνίσουν τα απωθημένα συναισθήματα αυτού ακριβώς του οικογενειακού τους συστήματος, με σκοπό να πάρουν τα μαθήματά τους και να θεραπευτούν. Η ψευδαίσθηση του συμβατικού γάμου υπαγορεύει ότι όλες οι ανάγκες του ζευγαριού – συναισθηματικές, ψυχολογικές, διανοητικές και σωματικές – θα ικανοποιούνται μόνο μέσα από τη μεταξύ τους συντροφικότητα. Αυτό είναι ένα εξωφρενικό, κουτό, αφύσικο και ολότελα απραγματοποίητο όνειρο το οποίο απλώς βραχυκυκλώνει τον γάμο.
Πολλές φορές, οι πρώτες συναντήσεις μας με έναν άνθρωπο μας δημιουργούν πληθώρα αντιδράσεων, όπως απογοήτευση, ουδετερότητα, έλξη κλπ. Καμία αντίδραση δεν είναι τυχαία, όλες τους ορίζονται από μια μη συνειδητή αναγνώριση ορισμένων στοιχείων της προσωπικότητας του άλλου. Το ασυνείδητο δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη ζωή μας ούτε νοιάζεται αν μας χαλάει τα σχέδια, δεν έχει ουσιαστικά καμία σχέση με τη λογική: αυτός ακριβώς ο «παράλογος» μηχανισμός παίζει τον καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας, στη συμπεριφορά μας και στις επιλογές μας. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι πολλές φορές το ασυνείδητο «παλεύει ύπουλα» και σαμποτάρει την ευτυχία μας – αυτό που χρειάζεται είναι να το κάνουμε να λειτουργεί υπέρ μας.
Advertisment
Οι ασυνείδητες ανάγκες μας μπορεί να διαφέρουν πολύ από τις συνειδητές. Όλοι γνωρίζουμε ότι συχνά μας ελκύουν άνθρωποι με χαρακτηριστικά τα οποία ισχυριζόμαστε συνειδητά ότι τα απορρίπτουμε. Όταν, ως ενήλικοι, θεωρούμε κάποιον ποθητό, υπάρχει άμεση σύνδεση της προσωπικότητας του ατόμου και των εσωτερικευμένων εμπειριών του ως παιδί με τις αντίστοιχες δικές μας.
Δημιουργώντας μια δεύτερη εμπειρία και ευκαιρία, με τις ερωτικές σχέσεις, προσπαθούμε να καλύψουμε τις ανάγκες που είχαμε σαν παιδιά μέσα από τον σύντροφό μας. Δυστυχώς όμως, τις περισσότερες φορές, δεν παίρνουμε αυτό που αναζητούμε. Οπότε, για να υπάρξει επούλωση των τραυμάτων, οφείλουμε να εστιάσουμε στην προσωπικότητά μας.
Το πρώτο και βασικότερο βήμα είναι η πλήρης αποδοχή και αγάπη του εαυτού μας, δηλαδή να αναγνωρίσουμε τις μη συνειδητές ανάγκες που μας ωθούν να αναπαράγουμε τα ίδια μοντέλα σχέσεων και να αντιληφθούμε τους μηχανισμούς του ασυνειδήτου μας, δηλαδή τα πρότυπα που αφομοιώσαμε από τους γονείς μας και τους ρόλους που έχουμε μάθει να υιοθετούμε. Αυτή η εξίσωση, «σχέση-παιδί-μαμά-μπαμπάς-συγγενείς», αποτελεί ένα ισχυρό πρότυπο για τις μελλοντικές σχέσεις μας, καθώς ως ενήλικος, το παιδί θα αρχίσει να μαγνητίζει καταστάσεις και ανθρώπους που θα του επιτρέψουν να αναβιώσει τα ίδια συναισθήματα που εισέπραξε ως παιδί. Εάν υπερισχύει το σχήμα «παιδί-γονείς χαρούμενοι» από το «παιδί-γονείς δυστυχισμένοι», αυτό είναι και που διαμορφώνει τη βασική προσωπικότητα του παιδιού.
Advertisment
Εάν έχουν ικανοποιηθεί αρκετά οι βασικές βιολογικές και ψυχολογικές ανάγκες του παιδιού, τότε αυτό θα έχει ποιοτικές σχέσεις ως ενήλικος. Καθώς συνάπτουμε σχέσεις ως ενήλικοι, μέσα από αυτές αναδύονται όλες οι «μονάδες» χαράς και θλίψης που συγκεντρώσαμε ως παιδιά.
Ως άνθρωποι είμαστε εξαιρετικά προβλέψιμοι και περνάμε μέσα από τις ίδιες εμπειρίες και συναισθήματα ξανά και ξανά- οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους και προφανώς προκύπτουν διαφορετικές καταστάσεις κάθε φορά, αλλά πάντοτε αναδύονται τα ίδια συναισθήματα και καλλιεργούνται πανομοιότυπες σχέσεις.
Η ζωή μας κυλάει σε κύκλους, δηλαδή επαναλαμβάνουμε το παρελθόν μας με την ελπίδα ότι όσα θεωρούμε ότι έχουν κλονιστεί, θα φτιάξουν. Και αυτό ακριβώς είναι το παράλογο παιχνίδι της ζωής: προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τον πόνο, αναδημιουργώντας τον.
“Γάμος ή χαμός” Μιχαήλ Καρπαθίου εκδόσεις i write.gr
