Ποιοι είμαστε λοιπόν; Γυρνάω στο άδειο, μελαγχολικό, γαλάζιο δωμάτιο μου, βυθισμένο σε ένα απαλό ψυχεδελικό ημίφως. Η ώρα είναι περασμένες μια. Οι σκέψεις μου σκονισμένες, το δωμάτιο μου αφρόντιστο και η ζωή συνεχίζεται. Ποιοι είμαστε τελικά; Ποιος είμαι εγώ, τι ρόλο παίζω σε αυτό το δίχως λογική σενάριο της ζωής;
Ποτέ δε θεωρούσα τον εαυτό μου κάτι σημαντικό, κάτι ιδιαίτερο, πότε δε θεώρησα ότι έχει κάτι, σαν και αυτό που έβλεπα ότι έκανε τους άλλους ξεχωριστούς. Πότε δεν πίστεψα ότι είμαι ή θα γίνω ή μπορώ να γίνω συγγραφέας. Είχα απλά πάντα αυτή τη διάχυτη, συνεχώς παρούσα, ενοχλητική, ιδιότροπη μελαγχολία, εκείνη τη θλίψη που με έκανε να ξεχνάω να γελώ. Είχα επίσης εκείνη την τάση να λατρεύω τη νύχτα, τους τρυφερούς παρανόμους της, την ερωτική χροιά της, τη μυστηριώδη πάντα ασχημάτιστη φιγούρα της. Όλα αυτά ίσως με οδήγησαν στο να γράφω, ακόμα και αν γράφω σκόρπια λόγια δίχως να τα βάζω σε τάξη.
Advertisment
Ποιοι είμαστε λοιπόν; Μιλούσα πριν για μελαγχολία. Και ας μην ξέρω αν είναι αυτήν που καθορίζει ποιος είμαι ή αν εκείνη καθορίστηκε από τους ποιος είμαι εγώ. Τώρα θέλω να μιλήσω για έρωτα. Είναι αλήθεια πως είχα από καιρό ξεχάσει βαθιά στον πάτο του σακιδίου, που κουβαλάω πάντα στην πλάτη μου, τις λέξεις, που είχαν σκεπαστεί από έγνοιες, φόβους, ιδιοτροπίες, βιβλία, ηλεκτρονική πραγματικότητα, ηλεκτρονικούς φίλους, ηλεκτρικά σήματα, αλλοτρίωση και μια σταλιά ευτυχία και τώρα τις ψάχνω. Τις θέλω πίσω. Θέλω να μιλήσω για έρωτα.
Παράλογα τα θέλω μας, ασυμβίβαστα με τις ανάγκες μας. Και όμως συνέβη. Ο Αύγουστος μας είχε αποχαιρετήσει – ακόμα ηχούσε βροντερά το πανέμορφο κύκνειο άσμα του, ο επιθανάτιος ρόγχος, η κραυγή για ζωή. Ήταν βράδυ, ντυμένο στο επίσημο μαύρο του θανάτου. Ήταν εκεί, ήταν εκείνος, ήταν εκείνα που αισθάνθηκα, αυτά που ποτέ δε θα ξεχάσω. Γλυκιά μορφή, ιδιότροπος χαρακτήρας, είχε κάτι το επαναστατικό, ήταν ένας θλιμμένος επαναστάτης,είχε μια απίστευτη θέληση, ένα ιδιότροπο τρόπο ζωής που θύμιζε την ανεμελιά των μποέμ, κάτι από ρομαντισμό, κάτι από ταινία τιτλοφορούμενη “δραματική / ρομαντική”. Και πράγματι από τότε η ζωή μου έχει μετατραπεί σε ταινία. Όχι από αυτές τις χαζές ταινίες – ρομάντζο. Η δικιά μου έχει κάτι τον ξεχωριστό, κάτι το ιδιαίτερα εκπληκτικό, που έχει ανατρέψει κοσμοθεωρίες, διαθέσεις μελαγχολικές, συνήθειες, σκέψεις…
Και από την άλλη είναι ο φόβος. Ούτε και γι’ αυτόν δεν ξέρω αν με δημιούργησε ή αν τον έφτιαξα εγώ ο ίδιος υποκύπτοντας στα γήινα, τα ανθρώπινα, τα συμβατικά. Από τη μια ο έρωτας, από την άλλη ο φόβος. Αυτά είναι τα δύο άκρα τις ζωής μου. Και δεν ξέρω τι είναι αυτό που φοβάμαι περισσότερο. Αν και ένας είναι ο φόβος: του θανάτου. Φοβόμαστε τα ύψη για να μην πέσουμε και σκοτωθούμε. Φοβόμαστε το σκοτάδι γιατί το έχουμε συνδέσει με το θάνατο. Φοβόμαστε τους άλλους (μαύρους, ξένους, αλλοδαπούς, αλλόθρησκους) γιατί ξέρουμε – κατά έναν ανεξήγητο λόγο – ότι μπορούν να μας αφαιρέσουν τη ζωή. Φοβόμαστε το θάνατο επειδή ξέρουμε ότι η ζωή είναι ακριβότερη και από το πιο πολύτιμο διαμάντι στο κόσμο. Και δεν θέλουμε να τη χάσουμε. Και απλά φοβόμαστε χάνοντας την. Και ύστερα φοβόμαστε κι άλλο και συνεχίζουμε να χάνουμε τη ζωή μας – παράλογοι άνθρωποι!
Advertisment
Και αν ερωτευτούμε; Έρωτας δεν είναι μόνο η έλξη για τον άλλο, το μοίρασμα, η αγάπη. Και η φιλία μια μορφή έρωτα είναι. Και αν λοιπόν ερωτευτούμε; Αν ερωτευτούμε τη ζωή; Και φυσικά δεν εννοώ με αυτό ένα ασήμαντο χορό με μια ομπρέλα κάτω από την βροχή. Εννοώ τη συνεχή δράση, τα ταξίδια, την αγάπη, τον έρωτα και την αγάπη, ακόμα και τις σωματικές απολαύσεις, το γέλιο – και ας μας το κλέβουν. Κλέφτες αυτοί; Κλέφτες και εμείς – τα ξενύχτια, τα δειλινά, οι παρέες, ένα ποτό, ένας καφές…
Σε δύο ώρες ξημερώνει. Δεν ξέρω που θα καταλήξουν αυτές οι σκόρπιες σκέψεις. Εγώ νιώθω γαλήνη. Γαλήνη που τις έγραψα, γαλήνη που είμαι αυτός που είμαι, που ο κόσμος μας είναι κακοτερένιος – θα τον αλλάξουμε -, που υπάρχει αυτό που λένε ζωή, που υπάρχει ο έρωτας. Πρέπει να σταματήσω. Το μυαλό δεν ησυχάζει, το σώμα όμως το απαιτεί.
- Μονόλογος ενός ερωτευμένου ποιητή - 23 Μαΐου 2018
- Μεταμεσονύκτιες σκέψεις… περί έρωτα και φόβου - 3 Ιανουαρίου 2018
- Η αλλαγή δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη - 28 Ιουλίου 2017
