Στα 25 χρόνια της, η Μισέλ Λόνγκο Ο’ Ντόνελ, η συγγραφέας του βιβλίου Για Πιθήκους και Δράκους, ήταν νοσοκόμα και δούλευε σε μία από τις πρώτες παιδιατρικές μονάδες εντατικής θεραπείας της χώρας.
Ήταν παντρεμένη με έναν πεζοναύτη βετεράνο του Βιετνάμ, είχε μια κόρη δύο ετών και ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί της. Επειδή της είχαν αφαιρέσει τον αριστερό νεφρό πριν από χρόνια, οι γιατροί θεώρησαν ότι ο δεξιός είχε επιβαρυνθεί υπερβολικά και αποφάσισαν να επισπεύσουν τον τοκετό.
Advertisment
Ένα λάθος στον υπολογισμό της κανονικής ημερομηνίας τοκετού είχε ως αποτέλεσμα η κόρη της, Λάρα, να γεννηθεί στους επτά μήνες με βάρος μόλις 1.130 γραμμάρια. Το χρώμα της ήταν μπλάβο και δεν σάλεψε, ούτε έκλαψε.
Οι γιατροί διαπίστωσαν ότι έπασχε από το λεγόμενο σύνδρομο υαλώδους μεμβράνης, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αναπνεύσει.
Το πρώτο βράδυ έπαθε πέντε καρδιακές ανακοπές. Παρόλο που την τροφοδοτούσαν με καθαρό οξυγόνο, η ποσότητα που απορροφούσαν οι πνεύμονές της δεν επαρκούσε για τους νεφρούς και τον εγκέφαλό της. Το 1970 που συνέβησαν αυτά, τα μωρά με αυτό το πρόβλημα δεν επιζούσαν.
Advertisment
Το επόμενο πρωί, ήρθε ο επικεφαλής του τμήματος και ζήτησε την άδεια της Μισέλ να διακόψει την αγωγή, αφήνοντας το νεογνό να πεθάνει. Όμως κάτι μέσα της της έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά.
Παρόλο που, ως νοσοκόμα, ήξερε ότι η ανεπαρκής οξυγόνωση του εγκεφάλου προκαλούσε σοβαρή νοητική καθυστέρηση, αρνήθηκε να δώσει την άδειά της.
“Ήταν σαν να ζούσαν δύο άνθρωποι μέσα μου. Ο ένας ήταν συναισθηματικό ερείπιο, ο συνηθισμένος υπερ-φοβισμένος εαυτός μου. Αυτός ο εαυτός κάπνιζε ασταμάτητα. Τηλεφωνούσε κάθε μία ώρα στο εργαστήριο για τα αποτελέσματα των εξετάσεων.
Πήγαινα κρυφά να δω τη Λάρα και την έβλεπα να κουνάει τα χέρια της καθώς πάλευε να ρουφήξει αέρα στα πνευμόνια της. Όμως ταυτόχρονα υπήρχε άλλος ένας εαυτός που πίστευε βαθιά και ακράδαντα στην κβαντική πιθανότητα ότι όλα θα πάνε καλά”, λέει η Μισέλ.
Δύο μέρες αργότερα, ο άντρας της την εγκατέλειψε, και μετά από δύο ατελείωτα χρόνια, αφού τελικά η Λάρα βγήκε από τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, η Ο’ Ντόνελ κατάφερε να σταθεί στα πόδια της, χωρίς να έχει δεχτεί ούτε μία φορά την πιθανότητα της νοητικής καθυστέρησης ή να απελπιστεί και να θεωρήσει αδύνατη την πιθανότητα της θεραπείας.
“Ένιωθα βαθιά μέσα μου ότι ήταν κρίσιμο να μη δώσω άδεια σε αυτό το πρόβλημα να γίνει μέρος της ζωής μας. Μπορεί να ήταν αυτό που είχαμε να αντιμετωπίσουμε, αλλά δεν θα γινόταν μέρος της ταυτότητάς μας”, λέει η Μισέλ.
Φυσικά, πρέπει να αντιμετωπίζετε τα προβλήματα που εμφανίζονται, όμως δεν είναι απαραίτητο να τα αφήνετε να σας καθορίζουν, να γίνονται η ταυτότητά σας, όσο δύσκολα κι αν φαίνονται, από τη στιγμή που εσείς εξακολουθείτε να είστε μια ολοκληρωμένη και άθικτη οντότητα.
Αν εστιάζετε στο πρόβλημα, υποσυνείδητα προσκολλάστε σε αυτό και δεν επιτρέπετε να υλοποιηθεί η πιθανότητα της λύσης του. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να αντιμετωπίζετε το πρόβλημα που ορθώνεται μπροστά σας, και στο να το μεγαλοποιείτε στο έπακρο.
Μια μέρα, όταν η Λάρα ήταν σχεδόν δύο ετών, η Ο’ Ντόνελ τη στήριζε στο γοφό της και ετοιμαζόταν να βάλει ένα μπισκότο στο στόμα της, όπως είχε κάνει πολλές φορές ως τότε.
Όλο αυτό το διάστημα, η Λάρα δεν είχε δείξει την παραμικρή αντίληψη του περιβάλλοντος, ουσιαστικά ζούσε σαν φυτό, όπως είχαν προβλέψει οι γιατροί.
Όμως εκείνη την ημέρα, χαμογέλασε στη μητέρα της, άπλωσε το χέρι, πήρε το μπισκότο και το έβαλε στο στόμα μόνη της. Από εκείνη τη στιγμή, η πρόοδός της ήταν ραγδαία.
Μεγαλώνοντας έγινε δικηγόρος και τελικά δούλεψε στο γραφείο του γενικού εισαγγελέα του Τέξας.
Όπως λέει τώρα η Μισέλ, “Δεν πρέπει να αφήνεις την οποιαδήποτε πραγματικότητα να γίνει η ταυτότητά σου”.
“Ε3” Pam Grout Εκδόσεις Διόπτρα
