Μια φορά κι ένα καιρό σ΄ ένα όμορφο χωριό ήταν ένα πανέμορφο ρυάκι. Γύρω του υπήρχανε πηγές με ολόδροσο νερό που έτρεχε γάργαρο.
Οι κάτοικοι του χωριού το αγαπούσαν πολύ και ήταν το καμάρι τους. “Θα πάμε στο ρυάκι” έλεγαν και πήγαιναν βόλτα με τα παιδιά τους που έπαιζαν εκεί.
Advertisment
Κανείς δεν το φοβόταν γιατί ήτανε μικρό και ακίνδυνο μα συνάμα και πανέμορφο. Έτσι και τα μικρά παιδιά συχνά πήγαιναν εκεί πολλές φορές και μόνα τους χωρίς την επίβλεψη κάποιου μεγαλύτερου.
Όλοι το αγαπούσαν: τα ελάφια, που πήγαιναν και έπιναν νερό για να ξεδιψάσουν, τα κατσικάκια, τα πουλιά, τα σκιουράκια, οι λαγοί και άλλα ζωάκια.
Το ρυάκι είχε πολλούς φίλους και ήταν ευτυχισμένο. Μιλούσε με τα δέντρα, με τα σύννεφα, με τον ήλιο, με το φεγγάρι, με τα αστέρια, και άκουγαν το γέλιο του και το τραγούδι του γάργαρο να ρέει.
Advertisment
Μία μέρα όπως κουβέντιαζε με τη φίλη του τη Συννεφούλα, άρχισε να του μιλάει για τη θάλασσα και για το πόσο απέραντη είναι και του έλεγε πως ταξιδεύουν
οι άνθρωποι και τα καράβια, πως έχει όμορφα νησιά, ψάρια, δελφίνια… και πως είναι ένας άλλος κόσμος.
Το ρυάκι ακούγοντας όλα αυτά ήθελε να γίνει ένα με τη θάλασσα. Ήθελε πολύ να πάει να τη βρει και να ταξιδέψει μαζί της. Έτσι κάθε φορά που έβλεπε τη φίλη του τη Συννεφούλα, της ζητούσε να βρέξει πολύ για να μπορέσει να παρασυρθεί και να πάει προς τη θάλασσα.
Και η Συννεφούλα πώς να του χαλάσει χατίρι; Ήταν φίλος της και τον αγαπούσε. Έβρεξε πολύ, τόσο που το ρυάκι έφυγε από εκεί κι έγινε ορμητικός χείμαρρος που χύθηκε στη θάλασσα και χάθηκε μέσα σ ‘αυτή…
Τίποτα δεν ήταν πια όπως πριν και το ρυάκι βρισκόταν σ ‘ έναν άλλον κόσμο που γνώριζε πρώτη φορά. Μα ήταν χαμένο και δεν είχε φίλους και αυτό δεν του άρεσε καθόλου.
Έτσι για κάποιο διάστημα ταξίδευε με τη θάλασσα σε διάφορα μέρη και γνώριζε καινούργιες εμπειρίες και καινούργιους τόπους μα τίποτα δεν ήταν όπως πριν.
Του έλειπαν οι φίλοι του, τα ελάφια, τα κατσικάκια, τα παιδιά που έπαιζαν δίπλα του, τα δέντρα, τα λουλούδια και η ησυχία του χωριού του, αλλά και στο χωριό όλοι είχαν μαραζώσει χωρίς αυτό.
Μία μέρα, όπως ταξίδευε μες στη θάλασσα, λέει της Συννεφούλας που πέρασε από εκεί:
-Συννεφούλα μου θέλω να πάω πίσω στο χωριό μου, να είμαι ευτυχισμένο.
Και η Συννεφούλα, χωρίς καθυστέρηση, το είπε στον άνεμο που φύσηξε και παρέσυρε το ρυάκι πίσω στο χωριό του.
Έτσι όλα έγιναν όπως πριν. Όλοι στο χωριό τώρα ήταν χαρούμενοι και το ρυάκι έρεε γάργαρο και ευτυχισμένο και το τραγούδι του καλωσόριζε κάθε επισκέπτη του εκεί.
Από τη συλλογή των παραμυθιών: Η Ιριρένια και ο πρίγκιπας
Μαρία Παλιούρα
