Έχω καθίσει αναπαυτικά, έχω μπροστά τα χαρτιά και τα ξυσμένα μολύβια μου (ναι μολύβι και χαρτί, μην εντυπωσιάζεστε είμαι παλιάς σχολής) και σκέφτομαι να γράψω για την “αδικία”. Το μυαλό μου και πιο σωστά ο εσωτερικός κριτής μου, άρχισε τα σχόλια: «Είναι δυνατόν να γράψεις για αυτό; Πας καλά; Αυτό έχει τεράστια έκθεση, όλοι νιώθουν έτσι και είναι φυσιολογικό».
Ποιος σου είπε αγαπημένε μου ‘’νου’’ ότι με ενδιαφέρει πλέον το φυσιολογικό, το κοινώς αποδεκτό; Αρκετά πια με αυτή την ιστορία, να μοιάζω, να αρέσω, να με θέλουν όλοι και στο τέλος να μένω μόνη και να λέω: «ουφ! Εγώ τα έδωσα όλα κι εκείνοι δεν το εκτίμησαν, με αδίκησαν!».
Advertisment
Σε ένα σεμινάριο είχα ακούσει την εξής ιστορία:
Μία γυναίκα βρέθηκε σε μια έρημο κρατώντας ένα μισογεμάτο μπουκάλι με νερό και σκεφτόταν ότι κάπου παρακάτω θα βρει μια όαση να το γεμίσει. Καθώς προχωρούσε συνάντησε ένα αγαπημένο της πρόσωπο που διψούσε και ζήτησε λίγο νερό, φυσικά του έδωσε. Λίγο πιο κάτω μια φίλη, έναν συγγενή, ένα παλιό σύντροφο και όλοι διψούσαν κι εκείνη τους έδινε από το λιγοστό νερό της. Ώσπου κάποια στιγμή διψώντας και η ίδια, σηκώνει το μπουκάλι της να πιεί και διαπιστώνει πως δεν υπάρχει σταγόνα νερό, της το είχαν πιει όλο! Μονολογεί ότι όλοι τους είναι απαράδεκτοι, κανείς δεν σκέφτηκε να της αφήσει μια γουλίτσα νερό και κάπως έτσι η αδικία είναι σε κάθε κύτταρο του κορμιού της.
Το ερώτημα που ακούγεται από τον εισηγητή του σεμιναρίου είναι αρκετό για να με κάνει έξαλλη! «Οι άλλοι αδίκησαν την κυρία ή μήπως η ίδια τον εαυτό της;». Υπάρχει ερώτηση, σκέφτηκα, μα φυσικά οι άλλοι! Τι να έκανε να μην τους έδινε νερό, να τους εγκατέλειπε; Τότε τι θα σκέφτονταν για αυτήν! Πως είναι εγωίστρια, τη νοιάζει μόνο ο εαυτός της!
Advertisment
Έφτασαν μόνο δύο λεπτά αυτοπαρατήρησης σε όλα αυτά τα ερωτήματα που κατέκλυζαν το κεφάλι μου για να καταλάβω πόσο είχα ταυτιστεί με αυτή την γυναίκα. Πόσες φορές είχα δώσει τις τελευταίες μου γουλιές νερό και έμεινα διψασμένη! Όμως υπήρξα αρκετά δυνατή για να θέσω στον εαυτό μου το ερώτημα «και γιατί τους έδινες;».
Η απάντηση ήρθε σαν καταπέλτης: «Μα φυσικά για να με αγαπούν!». Δηλαδή είχα πιστέψει και φυσικά θεωρούσα αυτονόητο, ότι οι άλλοι δεν με θέλουν για αυτό που είμαι ή πιο σωστά ακριβώς επειδή είμαι όπως είμαι, αλλά για αυτό που τους δίνω και καλύτερα επειδή τους δίνω! Τότε ένιωσα για πρώτη φορά πόσο Εγώ με αδικούσα τόσα χρόνια, πιστεύοντας ότι δεν είμαι αρκετή για να με επιλέξουν για φίλη, σύντροφο, παρέα. Οπότε για να έχω ανθρώπους χρειαζόταν να τους εξαγοράσω, δίνοντας ότι είχα αλλά και δεν είχα πολλές φορές συναισθηματικά, υλικά και πνευματικά!
Κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη, πήρα την πιο απελευθερωτική απόφαση της ζωής μου! Αποχαιρέτησα την αδικία! Πώς; Αρχίζοντας να με αγαπώ όπως ήμουν, άνευ όρων, για τα προτερήματα αλλά και για τα ελαττώματα μου! Είπα στους άλλους “όχι” σε ότι δεν ήθελα και “ναι” σε αυτά που επιθυμούσα. Τότε ένιωσα για πρώτη φορά ότι ο άλλος πόλος της αδικίας δεν ήταν η δικαιοσύνη αλλά η Ικανοποίηση! Ναι η ικανοποίηση, καθώς όσο περισσότερο απολάμβανα εμένα και τις στιγμές μου, τόσο ξεθώριαζε η αδικία! Φυσικά, όπως το σκέφτεστε, κάποιοι έφυγαν, αλλά κι αυτό ήταν αρκετό να καταλάβω ότι δεν ήταν ποτέ μαζί μου αλλά με εκείνη που πίστευε ότι δεν αξίζει και τους βόλευε!
Η ζωή μου, με δυσκολία φυσικά, καθάρισε και τώρα πια μπορώ να νιώθω μοναδική και όχι κοινόχρηστη!
Η Μαρία Βέη διοργανώνει σεμινάριο με τίτλο: «Stress Free». Δείτε περισσότερα
- Με αποδέχεστε… άρα υπάρχω; - 10 Ιανουαρίου 2020
- Σ. Κίρκεγκορ: «Η ζωή μας είναι πάντα η έκφραση των κυρίαρχων σκέψεών μας» - 17 Δεκεμβρίου 2019
- O κάθε άνθρωπος είναι ένα μοναδικό θαύμα - 12 Δεκεμβρίου 2019
