Αυτό που συμβαίνει στις περισσότερες εξωσυζυγικές σχέσεις είναι ότι πεθαίνουν από….φυσιολογικό θάνατο. Έτσι τελειώνουν.
Από τη στιγμή που η σχέση εκτίθεται στην πραγματικότητα της ζωής, η ροζ φούσκα διαλύεται, το πάθος ξεθωριάζει, και χωρίς πάθος η επιπολαιότητα της απιστίας γίνεται επώδυνα ορατή στους εμπλεκόμενους, προκαλώντας τους πολλή θλίψη.
Advertisment
Πώς πρέπει, όμως, αλήθεια, να τελειώσει μια σχέση απιστίας; Οι περισσότεροι απατημένοι σύζυγοι αντιλαμβάνονται ενστικτωδώς τον κίνδυνο και απαιτούν να διακοπεί άμεσα και οριστικά η επικοινωνία μεταξύ των εραστών. Ο οριστικός χωρισμός δεν εμποδίζει μόνο την ανανέωση της παράνομης σχέσης, αλλά είναι και μια σημαντική χειρονομία από την πλευρά του “άτακτου” μέλους που δείχνει ότι καταλαβαίνει τα συναισθήματα του απατημένου συντρόφου.
Όσοι ειδικοί ασχολούνται με την απεξάρτηση, συμφωνούν ότι η ολοκληρωτική αποχή από τις ουσίες, το αλκοόλ, τον τζόγο κ.λ.π. είναι ο μόνος τρόπος να σωθούν οι χρήστες από την αυτοκαταστροφική τους συμπεριφορά. Αν δεν απαρνηθούν ολοκληρωτικά το αντικείμενο από το οποίο εξαρτώνται, η εξάρτηση συνήθως επανέρχεται. Γι’ αυτούς, οι ενδιάμεσες λύσεις είναι αδύνατες.
Η θεωρία αυτή υπαγορεύει και τη στρατηγική για το τέλος μιας εξωσυζυγικής σχέσης. Με τα χρόνια έχω βεβαιωθεί ότι χωρίς τον ολοκληρωτικό χωρισμό, η αποκατάσταση του γάμου είναι σχεδόν αδύνατη.
Advertisment
Η εξωσυζυγική σχέση είναι μια ισχυρή εξάρτηση. Η ακόρεστη επιθυμία να είναι κανείς με την/τον ερωμένη/εραστή του μπορεί να είναι τόσο έντονη ώστε να αγνοήσει εντελώς την αντικειμενική πραγματικότητα.
Το γεγονός ότι ο/η σύζυγος και τα παιδιά κινδυνεύουν να τραυματιστούν από την αποκάλυψη της σχέσης δεν φαίνεται να παίζει ρόλο. Αυτό που έχει σημασία είναι να βρίσκονται μαζί οι εραστές. Αυτό μεταβάλλει την εξωσυζυγική σχέση σε “εξάρτηση”. Στις σχέσεις με μικρού βαθμού συναισθηματικό δεσμό η εξάρτηση δεν έχει να κάνει τόσο με το πρόσωπο, όσο με το σεξ.
Η εξάρτηση στις σχέσεις μιας βραδιάς μπορεί να προκύπτει από την ανάγκη του ατόμου για διαρκή επιβεβαίωση ότι είναι ποθητό. Οι άνθρωποι που αντλούν ικανοποίηση από αυτές τις σχέσεις θέλουν να νιώθουν ότι μπορούν να έχουν όποιον θέλουν, γι’ αυτό πρέπει να μάθουν να επιβεβαιώνονται με έναν τρόπο που δεν θα πληγώνει τους άλλους και δεν θα διαλύσει τον γάμο τους.
Σε κάθε περίπτωση, το πρώτο βήμα για την αποκατάσταση του γάμου αποτελεί η παραδοχή ότι η εξάρτηση δεν είναι μόνο αυτοκαταστροφική, αλλά κάνει και κακό σε αυτούς για τους οποίους ο “εξαρτημένος” νοιάζεται περισσότερο, δηλαδή στην οικογένειά του.
Το επόμενο βήμα, μετά την αναγνώριση της ανάγκης να ξεπεραστεί η εξάρτηση, είναι να αντέξει κανείς τα συμπτώματα του χωρισμού από τον/την εραστή/ερωμένη του. Και όταν μιλάμε για “χωρισμό”, εννοούμε να αποφύγει οποιαδήποτε επαφή μαζί του για πάντα. Αυτό, βέβαια, δεν είναι εύκολο και απαιτεί στρατηγική και σχέδιο.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Τένιας Μακρή “Απιστία – κρίση, κίνδυνος ή ευκαιρία;” από τις εκδόσεις Μέλινο
