“Με τρώει η έγνοια ετούτη: να δω, ν’ αγγίξω όσο μπορώ περισσότερη γη και θάλασσα, προτού πεθάνω. Αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Advertisment
Έχασα όμως κι από δω, έχασα κι από κει. Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα… κι από την απροσεξία μου.. Διαλέγεις. Kαι μετά πώς το σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο που έχει η εκλογή σου;
Ευλογημένο να ‘ναι το Εμπόδιο και τρισευλογημένο… Δέντρο ισκιερής δικαιολογίας ότι δεν φταίμε εμείς. Μίλα. Πες “αστέρι”, που σβήνει. Άλλωστε, τι θα ήταν τ’ άστρα δίχως την υποστήριξη που τους παρέχει η απόσταση;
Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη… Δεν ωφελεί να θέλεις να γυρίσεις πίσω στα μισοτελειωμένα φώτα ενός πάθους κι η μνήμη μέσα σου να σκύβει σα ζητιάνα. Κακώς σπεύδεις να προμηθεύεσαι μεγάλο μήκος λύπης. Θα σου περισσέψει, διότι ολόκληρο, όλο μαζί… τίποτα δε χάνεται! Ναι, θα τον ρίξουμε μια μέρα ανάσκελα τον πόνο.
Advertisment
Λόγια όχι σαν τ’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμό: Εσένα. Καλό παιδί το τέλος… Πρόθυμο, αυτοδημιούργητο, αυτεπάγγελτο, ταχύ, επινοητικό. Δεν “ήθελα” τη συντροφιά σου σήμερα ..Να συνεχίσεις στο δικό σου “μονοπάτι” να βαδίζεις, θέλω. Μακριά από γκρεμούς, δίχως το δικό μου “προορισμό” να κοιτάζεις πια…
θα μου ζητήσεις λογική εξήγηση. Θα σου απαντήσω ότι να αντέξεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις”.
Αντιγόνη Μπάσιου
