Είμαι σίγουρη πως όλοι μας γνωρίζουμε τη Γιορτή της Μητέρας κι αρκετοί από μας, ίσως, και την ιστορία της καθιέρωσής της. Τις τελευταίες δεκαετίες ήρθε στο προσκήνιο και στη χώρα μας η γιορτή του Πατέρα.
Πρόκειται για μια μέρα αφιερωμένη στην πατρότητα και τη συνεισφορά των μπαμπάδων τόσο στα πλαίσια της οικογένειας όσο και στο κοινωνικό σύνολο γενικότερα. Καθιερώθηκε μόλις το 1966 επίσημα στις ΗΠΑ από τον τότε πρόεδρο L Johnson, οριστικοποιήθηκε από τον πρόεδρο Νίξον το 1972 και γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Φέτος, η ημέρα του Πατέρα γιορτάζεται στις 17 Ιουνίου.
Advertisment
Ο πατέρας, αποτελεί το ίνδαλμα του κάθε αγοριού, που ονειρεύεται πως, όταν μεγαλώσει, θα γίνει σαν το μπαμπά του. Τον θαυμάζει, καμαρώνει για αυτόν και θέλει να του μοιάσει. Αποτελεί και το σούπερ ήρωα κάθε κοριτσιού, που είναι πεπεισμένο ότι στις δύσκολες στιγμές του εκείνος θα έρθει και θα το βγάλει από τα αδιέξοδα, για αυτό και νιώθει περήφανο! Ο πατέρας εμπνέει σιγουριά κι ασφάλεια στις παιδικές ψυχές καθώς και τη βεβαιότητα ότι αυτός είναι σε θέση όλα τα μέλη της οικογένειας να τα προστατεύσει … ως ο πρώτος μεταξύ ίσων!
Ισχυρό πρότυπο μίμησης -ειδικά όταν συμπεριφέρεται ως αντάξιος του ρόλου του- έχει τη δυνατότητα να παράσχει σωστή αγωγή, να μεταδώσει το αξιακό του σύστημα στα παιδιά και να διαπλάσει το χαρακτήρα τους με τα λόγια και τις πράξεις του, έχοντας πάντα σύμμαχο κι αρωγό το έτερον του ήμισυ!
Συνήθως, είναι πιο χαλαρός κι ανεκτικός από τη μητέρα, γι’ αυτό η αγκαλιά του αποτελεί συχνά το καταφύγιο των παιδιών και μετά από ζημιές… Άλλοτε πιο ψύχραιμος κι ελαστικός άλλοτε πάλι αυστηρός, είναι ικανός να καλύψει τις συναισθηματικές τους ανάγκες και μαζί με τη μητέρα να κρατήσουν το τιμόνι της οικογένειας σταθερό!
Advertisment
Για όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς ακόμα αξίζει να τιμούμε την πατρότητα εξίσου με τη μητρότητα! Τι γίνεται όμως όταν ο πατέρας φεύγει νωρίς από τη ζωή; Όταν δεν προλαβαίνει να δει τα αγόρια του να γίνονται άντρες και τα κορίτσια του γυναίκες, να τα καμαρώσει να μεγαλώνουν και σαν έρθει η ώρα, έτοιμα πια να ανοίξουν τα φτερά τους και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους;
«Ένα σωρό σκηνές από το μέλλον καθώς τα παιδιά μας θα μεγαλώνουν, περνούν μπροστά από τα μάτια μου και σκέφτομαι πως δε θα μπορέσω να τις ζήσω μαζί με τον πατέρα τους. Αυτόν που μια ζωή παιδεύτηκε για τα παιδιά μας, που κόπιασε για το καλύτερο, να μην μπορέσει να είναι εκεί… στις πανελλήνιες εξετάσεις τους, στην αποφοίτησή τους, στην ορκωμοσία, στο γάμο τους».
Σκέψεις ενδόμυχες, ανομολόγητες ή και ξεκάθαρα διατυπωμένες από φίλη μου που είναι μητέρα, αλλά κι από κάθε μητέρα που καλείται να παίξει ρόλο διπλό, το δικό της κι εκείνο του πατέρα. Όχι ως υποκατάστατο, βέβαια, αλλά ως ρόλο ευθύνης κυρίως και συμπαράστασης.
Σε εκείνες τις γυναίκες με το διττό ρόλο, λοιπόν, θα πω τα εξής: καταλαβαίνω πολύ καλά πως ο αγαπημένος σου, ο πατέρας των παιδιών σου, υπήρξε για σένα ένας καθρέφτης. Δεν απεικόνιζε όμως το κάτοπτρό σου, αλλά το μέλλον της οικογένειάς σας, αυτά που σχεδιάσατε, που ονειρευτήκατε, που παλέψατε, για να καρπωθείτε μαζί οι δύο σας, την χαρά, δηλαδή, και την ικανοποίηση για την ολοκλήρωσή τους.
Ναι, έχεις δίκιο να σκέφτεσαι πόσο άδικο είναι να τα βλέπεις μόνο εσύ, αφού ο καθρέφτης έσπασε… Τα κομμάτια του σε πληγώνουν και σε πονάνε, έτσι δεν είναι; Σίγουρα είναι άδικο να μην είναι εκεί ανάμεσά σας κι ο πατέρας. Ωστόσο, καλείσαι, να ζήσεις αυτά που φέρνει το μέλλον, έστω και μόνη σου, και να τα ζήσεις διπλά, αφού οι δυο σας τα ονειρευτήκατε και αγωνιστήκατε να τα χτίσετε. Προχωράς, λοιπόν, στη σκιά του και τον τιμάς με το να συμπαραστέκεσαι στα παιδιά και για τους δυο σας.
Κι εσείς, γιοί και κόρες, που αποχωριστήκατε άκαιρα κι άδικα τον πατέρα σας, κάποιοι από σας, ίσως, τον είδατε να φεύγει σιωπηλός, παρόλο που είχε πολλά να σας πει, γιατί έφυγε αιφνίδια… Κάποιοι άλλοι, πάλι, ενδεχομένως, ζήσατε τη συγκλονιστική εκείνη στιγμή, που τον ακούσατε να σας ζητάει ως τελευταία του επιθυμία, σε κάθε σταθμό της ζωής σας να απευθύνεστε σε αυτόν, στην τελευταία του κατοικία.
Κι αυτός θα νιώσει τη χαρά σας και θα χαρεί μαζί σας! Όπως κι αν έγιναν τα πράγματα, εσείς να θυμάστε ότι, μπορεί να μην είναι εκεί δίπλα σας, στη χαρά και στη λύπη σας, με τη φυσική τους παρουσία, αλλά είναι σίγουρο ότι θα τη νιώσουν, θα την αισθανθούν. Θα γίνουν συμμέτοχοι με έναν τρόπο υπερφυσικό.
Βρίσκονται πάντα δίπλα σας, νοιάζονται για σας και σας προστατεύουν! Συνεχίστε με όσα μάθατε από αυτούς και βαδίστε στα χνάρια τους. Όχι απλώς για να τους ακολουθήσετε, αλλά για να τους ξεπεράσετε! Αυτή, εξάλλου, είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση των γονιών.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, λοιπόν, πατέρα, προστάτη, συμπαραστάτη και στήριγμα της οικογένειας. Η ημέρα του πατέρα αποτελεί για σένα ξεχωριστή τιμή, ένδειξη αναγνώρισης και προσφοράς του έργου σου. Η καθημερινότητα, ωστόσο, μας αποδεικνύει το πόσο σημαντικός είσαι για μας κάθε στιγμή… όπου κι αν βρίσκεσαι!
Ιωάννα Λένη – Photo: Author/Depositphotos
- Μια μεγάλη περιπέτεια σε κάνει πάντα πιο σοφό - 1 Ιουλίου 2019
- Η ζωή, στα δύσκολα, φέρνει στο δρόμο σου ανθρώπους που σου συμπαραστέκονται - 27 Αυγούστου 2018
- Αν θέλουμε, όχι μόνο να λεγόμαστε, αλλά και να είμαστε Άνθρωποι, μόνη λύση μας η αλληλεγγύη και η προσφορά - 1 Αυγούστου 2018
