Είχα βάλει στόχο να μη λυγίσω. Τι σήμαινε αυτό; Ότι δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να κοιτάξει πίσω και να νιώσει δηλητηριώδη συναισθήματα.
Όμως τα ένιωσε. Βασικά, τα δημιούργησε. Μετά από 8 χρόνια, ο χωρισμός φάνηκε σαν ένας ασταμάτητος πετροπόλεμος. Και όχι μόνο από εκείνον. Από τους γνωστούς, τους φίλους, τους συγγενείς που κοιτώντας με, κρυφομιλούσαν λέγοντας ο ένας στον άλλον: ¨κρίμα, έφαγε τα καλύτερα της χρόνια και ούτε παιδί έκανε».
Advertisment
Έχτιζα τη βάση μου κάθε μέρα. Στερέωνα τα πόδια μου γερά στη γη. Να μην έχω ανάγκη. Να γυρίσω. Να ακουμπήσω. Να απλώσω το χέρι. Μέχρι που ήρθε η στιγμή της συνέχειας της ζωής. Εκείνος ευτυχισμένος με κάποια άλλη…
Ένιωσα να τρακάρω με νταλίκα. Μετωπική. Διάλυση σε χιλιάδες μικρά -μικρά σφαιρίδια. Όλες μου οι στιγμές. Όλες μου οι ματιές. Οι αγκαλιές, τα δεν μπορώ χωρίς εσένα. Τα απόλυτα σ’ αγαπώ. Εκατομμύρια μικρά σφαιρίδια διασκορπισμένα στο σύμπαν.
Με κατέκλυσε ο θυμός. Έκλαιγα μέρα νύχτα χωρίς να έχω καθαρή στο μυαλό μου τη «ζυγαριά». Δεν ήμουν δίκαιη, ο πόνος με τύλιξε και μου κατακερμάτιζε το αξιακό μου σύστημα. Ούτε να κρίνω πια μπορούσα, μα ούτε να δω το πρώτο φως της ημέρας πια. Να νιώσω τη μυρωδιά της βροχής. Να ακούσω το πάφλασμα του κύματος σαν έσβηνε στα πόδια μου. Είχα παγώσει ολοκληρωτικά.
Advertisment
Έπειτα, ήρθαν τα ψυχοσωματικά προβλήματα. Από διαταραχές όρεξης, πυρετούς, μέχρι πολύ πιο σύνθετα γυναικολογικά προβλήματα. Έκλεινα τα μάτια και ευχόμουν το χειρότερο. Τα άνοιγα τρομαγμένη που δεν ήμουν πια εγώ και έλεγα στον εαυτό μου τι είναι αυτά που σκέφτομαι. Το δηλητήριο έρεε μέσα μου χωρίς να βάζω ένα τέλος.
Μέχρι που ένα πρωί δεν μπορούσα πια να σηκωθώ από το κρεβάτι. Ήταν η κορύφωση. Νευρίασα τόσο πολύ με το εαυτό μου που άρχισα να με χτυπάω. Γιατί τόσο καιρό που έχτιζα και στύλωνα, στύλωνα τα πόδια και όχι την καρδιά μου.
Δεν κοίταξα την καρδιά μου όταν μου φώναζε. Δεν αποδεχόμουν. Η καρδιά μου ήταν η χτυπημένη. Εκείνης έσπασε μια ρίζα. Αυτή έπρεπε να στυλώσω. Και να πάψω πια να σκέφτομαι εγωιστικά. Να προχωρήσω. Να σταματήσω να αυτοδηλητηριάζομαι.
Να θυμάστε ότι μια στιγμή, είναι ικανή να μας σηκώσει από το έδαφος. Μια στιγμή, μια απόφαση. Μας αξίζει να αγαπάμε και να μας αγαπούν. Να χαμογελάμε και να πιστεύουμε στο ναι της ζωής. Μην ξεχνάτε, πως κάπου πιο κάτω θα έχει έναν ακόμη όμορφο σταθμό. Πάντα θα έχει. Όμως, εάν δεν μας έχουν μείνει μάτια, πώς θα τον δούμε;
Να επιμένουμε να δούμε τι γράφει παρακάτω το βιβλίο της ζωής μας. Σίγουρα κάτι καλύτερο θα έχει. Γιατί η παιδική και γεροντική σοφία κρατά μέσα της την πίστη στα θαύματα. Κρατήστε την πίστη σας στα θαύματα και προχωρήστε. Έχει κήπο παρακάτω…
Μάϊρα – Photo: Author/Depositphotos
