Χάνονται οι άνθρωποι από τη ζωή μας και σταματήσαμε να μιλάμε για αυτό. Δεν μας ενοχλεί πια. Δεν δίνουμε την απαραίτητη σημασία, έχουμε πλέον συνηθίσει. Έγινε κι αυτό μία συνήθεια που την συναντούμε συχνά και δεν μας πειράζει όσο μας πείραζε άλλοτε.
Λίγοι και καλοί μας λέγανε όταν ήμασταν μικροί, τόσοι θα μας μείνουν. Αλλά δεν τους πιστεύαμε τότε, είχαμε τόσους, ακόμα και αυτούς που δεν μας ήθελαν. Και τώρα πια ήρθαμε στα λόγια τους. Πιο λίγοι δεν υπάρχει. Και πάψαμε πλέον να το συζητούμε, δεν ψάχνουμε τον άλλον και δεν κάνουμε προσπάθεια για να μείνει, έχουμε κουραστεί. Δεν μας αδικώ. Μεγαλώσαμε.
Advertisment
Μεγαλώσαμε για να παρακαλάμε για λίγη δόση σημασίας, για ένα τηλεφώνημα που θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα, για ένα καφέ που θα μας κάνει να ξεχαστούμε. Μεγαλώσαμε αρκετά, και εμείς και οι ευθύνες μας, και χαθήκαμε και εμείς όπως χάθηκαν και οι άλλοι. Ακούσαμε διάφορες ατάκες κατά την διάρκεια από διάφορους. «Αν σε νοιάζεται πραγματικά, θα μείνει» ή σε «θυμούνται μόνο όταν σε χρειάζονται». Κουραστήκαμε να τα ακούμε κι αυτά. Φτάνει πια με τις ανθυγιεινές συμβουλές, με τα δήθεν «είσαι καλά;» λες και νοιάζονται, με τα πάρε με όταν μπορείς και ποτέ να μην μας παίρνουν.
Και όχι μόνο μεγαλώσαμε, αλλά ωριμάσαμε στο σημείο που συνειδητοποιήσαμε πως όλα αυτά δεν έχουν ουσία. Ξέρουμε πλέον τους ανθρώπους μας και γι’ αυτούς είμαστε εδώ, πρέπει να είμαστε. Γιατί για τους δήθεν, χαθήκαμε, και δεν μας ένοιαξε εν τέλει, μπορεί και η ζωή μας να βελτιώθηκε μακριά τους, και μιλώ γι’ αυτούς που μας κρατούσαν πίσω επειδή δεν ήθελαν να προχωρήσουν οι ίδιοι αλλά ούτε να μας βλέπουν να προχωράμε.
Αυτοί είναι πια μία περαστική σκέψη που και που. Το πού είμαστε τώρα και το ποιοι είμαστε δεν έχει καμία σχέση με το πού και ποιοι ήμασταν τότε με αυτούς. Ανανεωθήκαμε, μετά από κάθε λάθος, από κάθε επιτυχία, από κάθε απόρριψη και από κάθε σωστή κίνηση που έχουμε κάνει. Πρέπει επιτέλους να μάθουμε να υποστηρίζουμε τον εαυτό μας, να μην περιμένουμε για την φιλική συμβουλή για να κάνουμε αυτό που θέλουμε, να μην περιμένουμε για την παρότρυνση ή την επιρροή κάποιου που δεν βαδίζει εκεί που βαδίζουμε.
Advertisment
Ας ακούσουμε αυτούς που πραγματικά μας αγαπάνε αλλά την απόφαση πρέπει να την πάρουμε εμείς και κανείς άλλος για εμάς. Το λάθος πρέπει να είναι αποκλειστικά δικό μας και να μην μοιραζόμαστε την ευθύνη με κανέναν. Η επιτυχία πρέπει να γίνει βάσει των δικών μας προσπαθειών για να την αποκαλούμε δική μας.
Μεγαλώνουμε, και επειδή οι άνθρωποι γύρω μας χάνονται, νομίζουμε ότι μένουμε μόνοι, αλλά δεν είναι έτσι. Έχουμε εμάς και αυτούς που αγαπάμε. Αυτούς που πρέπει με νύχια και με δόντια να τους το δείχνουμε καθημερινά. Γιατί όσοι έφυγαν μέχρι τώρα ή αφήσαμε να φύγουν και ξεχάστηκαν δεν ήταν αυτοί που θέλουμε να μεγαλώνουμε και να μαθαίνουμε μαζί, αυτοί που μας έμειναν είναι. Αυτοί που έφυγαν μας άφησαν με τις ανασφάλειές τους, τα κόμπλεξ που ακόμα προσπαθούμε να αφαιρέσουμε από το δέρμα μας. Όσο μακριά από εμάς είναι τόσο το καλύτερο.
Κλειστήκαμε στον εαυτό μας γιατί φοβόμαστε να εμπιστευτούμε νέους ανθρώπους. Έχουμε πληγωθεί και βγάζουμε τα απωθημένα μας στην φόρα όταν τυχαίνει να έρθουμε πιο κοντά με κάποιον που δεν ξέρουμε. Αυτοί οι άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή μας για αυτό ας σταματήσουμε επιτέλους να τους αφήνουμε να μας επηρεάζουν χωρίς καν να είναι εδώ. Ζουν στο παρελθόν, εκεί που τους αξίζει να είναι.
Ας δώσουμε την ευκαιρία σε άλλους, τους αξίζουμε και μας αξίζουν. Ας μην κάνουμε τα ίδια λάθη, κι ας μην αφήνουμε αυτούς που πραγματικά θέλουμε στη ζωή μας να φεύγουν χωρίς προσπάθεια. Ας μην φτάνουμε σε εκείνο το σημείο ποτέ.
Να αγαπάμε εμάς για να μας αγαπήσει κάποιος άλλος, γιατί αν δεν αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας πώς μπορεί κάποιος πραγματικά να το κάνει για εμάς; Να δώσουμε την ευκαιρία σε εμάς να δούμε τον κόσμο για να μπορέσει και ο κόσμος να μας δει.
Να κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα, και το δεύτερο και το τρίτο μέχρι να τα καταφέρουμε. Ας αφήσουμε τους εγωισμούς εάν θέλουμε να αγαπηθούμε. Να κρατάμε τους ανθρώπους μας σφικτά, αλλά όχι με τα χέρια μας. Να προχωράμε για να δίνουμε παράδειγμα, και να τραβάμε μαζί αυτούς που φοβούνται για να το ξεπεράσουν, ότι θα θέλαμε να έκανε και κάποιος για εμάς άλλα δεν το έκανε κανείς.
Ας θαυμάσουμε για λίγο εμάς. Τι κάναμε, πού ήμασταν, τι πάθαμε, τι καταφέραμε. Ας χειροκροτήσουμε εμάς και ας πιούμε στην υγειά μας. Αν δεν μας αναγνωρίσουμε εμείς πρώτοι, πώς να το κάνει ο κόσμος για εμάς;
Κυριακή Ονησιφόρου – Photo: Author/Depositphotos
- Αγαπήστε μας σήμερα λίγο παραπάνω από χθες, μπας και μάθουμε να αγαπάμε και εμείς περισσότερο τον εαυτό μας - 15 Ιανουαρίου 2024
- Η θάλασσα και ο Ουρανός | Θα καταφέρουν να αγγίξουν ο ένας τον άλλον; Ή θα χαθούν προσπαθώντας; - 9 Νοεμβρίου 2023
- Να ονειρεύεστε. Να κάνετε πλάνα κι ας γελάει ο Θεός με αυτά… - 24 Οκτωβρίου 2023
