Παραμερίσαμε την καρδιά μας ίσα με διπλάσιες φορές απ’ ό,τι τα χρόνια μας σε ετούτη τη ζωή μεγαλώνοντας, γιατί βάλαμε την ευτυχία των άλλων πάνω απ’ τη δική μας. Σκέψου το λίγο. Πήγαινε μοναχά μερικές στιγμές πίσω στη χρονική στιγμή που λύγισες και δεν μπόρεσες να κάνεις πέτρα την καρδιά σου. Θυμήσου μοναχά τη στιγμή που έπνιξες τα θέλω σου για να είναι αυτοί που αγαπάς καλύτερα από εσένα.
Πάντα ζήλευα αυτούς που δεν έπνιξαν τα όνειρά τους. Που ρίσκαραν και έφτιαξαν ξανά απ΄την αρχή τη ζωή που ήθελαν σε κάθε τους αποτυχία. Αυτήν που δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με το αίσθημα της μιζέριας. Γιατί στο φόβο της μοναξιάς, ο άνθρωπος πνίγει με γυμνά χέρια τα θέλω του.
Advertisment
Συμβιβάζει τη ζωή του με αρρωστημένα “μαζί”, που κάποτε έζησαν ένδοξες στιγμές. Τα βάζουν σε μηχανή υποστήριξης για να έχουν μια συντροφιά στο πλάι τους. Κι ας μην ανταλλάζουν μιλιά. Ας μην μιλάνε πια. Ας μην ακούγονται γέλια μέσα στα σπίτια που ντύνουν τις μοναξιές τους. Μια ασφάλεια στο φόβο της μοναξιάς.
Και ποια να είναι η αλήθεια που πρέπει να δεχτούμε; Αυτή που μας πούλησαν μεγαλώνοντας; Αυτή που μάθαμε σαν μαζεύαμε κομμάτια της καρδιάς μας μέσα από κάθε όνειρο που αφήσαμε στα χρόνια που πέρασαν; Ποια αλήθεια πρέπει να κρατάμε στα χέρια;
Γιατί έμαθα καλά πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Οι άνθρωποι φοβούνται να δείξουν τα σημάδια της μοναξιάς τους. Και έντυσαν κάθε τους ανάγκη με μια μάσκα. Τόσο καλά κολλημένη, τόσο καλά κατασκευασμένη. Σαν να έγινε η ζωή μας ένα ατέλειωτο καρναβάλι που τελειωμό δεν έχει.
Advertisment
Κρύψαμε τους φόβους μας σε χαμηλωμένα βλέμματα. Σε άδεια δωμάτια και σε ελπίδες άπιαστες. Ελπίζουμε σε θαύματα στην εποχή των άπιστων Θωμάδων. Μα αλήθεια, κρατήσαμε αγκαλιά μια χούφτα αδυναμίες περιτυλιγμένες με φόβο, συσκευασμένες με “πρέπει” που επιβάλλουν οι άλλοι.
Κι αν πηγαίναμε πίσω το χρόνο, αν σε εκείνο το οικογενειακό τραπέζι που μας ρώταγαν οι θείοι χαριτωμένα – τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις, απαντούσαμε “ευτυχισμένοι”, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Αυτό θα έπρεπε να μαθαίνουμε σήμερα στα παιδιά μας. Να μεγαλώσουν και να γίνουν ευτυχισμένα. Να ακολουθούν την καρδιά τους. Να μην επιβάλλουμε ποτέ αυτά που η κοινωνία καθιστά αρεστά.
Λυπάμαι που βλέπω χρόνο με το χρόνο τους ανθρώπους γύρω μου να νιώθουν όλο και πιο μόνοι. Να είναι σε γεμάτα δωμάτια με κόσμο και να πνίγονται. Να νιώθουν ακόμα πιο μόνοι με τον σταυρό που κουβαλούν μέσα τους. Κι ο κάθε ένας από εμάς έχει το δικό του.
Χάσαμε ανθρώπους, στιγμές. Κερδίσαμε τη γνώση όταν δεν είχε πια για μας καμιά σημασία. Μάθαμε πως η επίγνωση των πράξεών μας έχει σημασία μοναχά στην τιμωρία. Γιατί δεν τα ζυγίσαμε καλά τα πράγματα. Γιατί κάναμε λάθη. Μα εκείνο το παιδί που κρύψαμε πίσω απ’τις ρυτίδες μας μπορεί ακόμα να είναι ευτυχισμένο. Φτάνει να του δώσουμε από δω και στο εξής την αξιοπρέπεια της ψυχής του.
Photo: Author/Depositphotos
- Αν αγαπάς και αγαπιέσαι είσαι ο πιο τυχερός άνθρωπος στη γη - 2 Μαρτίου 2021
- Φέτος μάθαμε να μετράμε το χρόνο μέσα από στιγμές… - 3 Ιανουαρίου 2021
- Φέτος, να σ’ αγαπάς λίγο περισσότερο… - 27 Δεκεμβρίου 2019
