Το μυαλό λειτουργεί πολύ αλλόκοτα. Μπορεί να είμαστε ξαπλωμένοι σε μια υπέροχη παραλία με ένα κοκτέιλ ανά χείρας, αλλά και πάλι να μην είμαστε καλά. Και το ξέρω πως υποτίθεται ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε όταν χαλαρώνουμε δίπλα στη θάλασσα.
Υποτίθεται ότι δεν ανησυχούμε όταν μας λούζει ο ήλιος με τις αχτίδες του και όταν θαυμάζουμε το ηλιοβασίλεμα με τους φίλους μας. Υποτίθεται ότι δεν μας νοιάζει τίποτα άλλο εκείνες τις στιγμές. Αλλά δεν μπορείτε πάντα να αναπρογραμματίζετε τον εγκέφαλό σας όπως εσείς θέλετε. Και δεν γίνεται να πιστεύετε ότι απλά και μόνο επειδή παίρνετε αγχολυτικά, θα γιατρευτείτε πλήρως. Οι σκέψεις και πάλι θα τρέχουν και η καρδιά σας θα χτυπά έντονα. Δεν μπορούμε πάντα να χαλαρώνουμε κατ’ επιλογή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ.
Advertisment
Δεν ξέρω πώς να απελευθερώνομαι από τα πάντα. Από τους ανθρώπους. Από τις σχέσεις. Από το παρελθόν μου. Και με τον ίδιο τρόπο, δεν μπορώ να αποδεσμευτώ από τις ανησυχίες και τις ατέλειωτες σκέψεις που με ταλανίζουν και με βασανίζουν. Δεν ξέρω πώς να είμαι απλά άδεια. Να είμαι ελεύθερη.
Ακόμα μαθαίνω να αποδέχομαι ότι ο εγκέφαλός μου είναι διαφορετικός. Είμαι διαφορετική. Προσπαθώ να αποδράσω από ανθρώπους που δεν είναι καν επικίνδυνοι. Τρέχω να κρυφτώ από το καλό. Τρέχω να κρυφτώ από τη ζωή μερικές φορές. Και βλέπω το χειρότερο σε κάθε κατάσταση, ακόμα κι αν είναι το υγιές. Βλέπω θάνατο, αποσύνθεση και πόνο.
Ακόμα μαθαίνω να αποδέχομαι ότι ορισμένες φορές, ακόμα κι όταν η ζωή γύρω μου είναι καλή και όμορφη, θα έχω και πάλι κάτι που να με ανησυχεί. Ακόμα κι αν είναι κάτι μικρό και ασήμαντο για τους άλλους. Ακόμα κι αν δεν είναι τίποτα.
Advertisment
Είμαι για διακοπές σε μια όμορφη παραλία με όμορφους ανθρώπους. Είμαι εδώ και υποτίθεται ότι δεν πρέπει να νιώθω ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω. Αλλά το νιώθω. Και υποτίθεται ότι πρέπει να νιώθω ότι έχω όλο τον έλεγχο της ζωής μου, αλλά συμβαίνει το αντίθετο. Όμως, αυτό συμβαίνει στο άγχος. Δεν μπορείς απλά να εύχεσαι και να φύγει, ούτε να πιεις ένα ποτό και να φύγει. Δεν μπορείς να αποσυνδεθείς. Απλά δεν μπορείς. Κάποιες φορές δεν γίνεται.
Φοβάμαι όταν οδηγώ, μήπως τρακάρω. Ανησυχώ όταν στέλνω μήνυμα σε κάποιον ότι δεν θα απαντήσει. Ανησυχώ όσο βρίσκομαι στην παραλία για τη δουλειά και για το πώς φαίνομαι. Φοβάμαι ότι δεν είμαι αρκετά παραγωγική. Ανησυχώ για το πόσο ανησυχώ και μου κόβεται η ανάσα, δυσκολεύομαι να βγάλω τον αέρα.
Το δέρμα μου είναι μαυρισμένο και το χαμόγελό μου φωτεινό. Αλλά μέσα μου, το στήθος μου είναι βαρύ και νιώθω σαν ένα κιλό πέτρες να κάθονται πάνω στην καρδιά μου. Και θέλω να ουρλιάξω και να φωνάξω και κάποιος να μου πει ότι όλα είναι εντάξει.
Δεν ξέρω μερικές φορές πώς να το αποδεχτώ αυτό. Αλλά αυτή είναι η ζωή μου. Ακόμα και στην ηλιοφάνεια, στο μυαλό μου θα πέφτουν κεραυνοί. Δεν ξέρω ακόμα πώς να είμαι καλά όταν δεν είμαι καλά. Αλλά για τώρα ξέρω ένα πράγμα: ότι θα συνεχίζω να αναπνέω και να είμαι απλά ζωντανή. Για τώρα θα συνεχίσω να περπατώ στην παραλία ακόμα και αν στο μυαλό μου επικρατεί το απόλυτο χάος.
Lauren Jarvis-Gibson – Photo: Author/Depositphotos
