Λες και ξαναλές μέσα σου πως είναι η τελευταία φορά. Όλο είναι η προτελευταία όμως. Ποτέ δεν είσαι έτοιμη για το φινάλε. Λες και ξέχασες το ρόλο σου και υποδύεσαι κάποιαν άλλη. Δεν είσαι όμως κάποια άλλη. Είσαι εσύ. Εσύ που αγάπησες, εσύ που άντεξες, εσύ που δεν είδες ποτέ τον εαυτό σου πλάι του όπως ονειρεύτηκες. Εσύ που πρέπει να σταματήσεις να ονειροπολείς.
Γιατί αργείς τόσο πολύ άραγε; Τι σε κάνει να στέκεσαι πάνω από ένα σκισμένο βιβλίο και να προσπαθείς να το διαβάσεις; Το τέλος σου δείχνει την πόρτα και εσύ εκεί. Ακίνητη, αμίλητη, σιωπηλή. Περιμένεις για ακόμα μια φορά να έρθει. Θα έρθει. Για να ξαναφύγει. Όσο σε βρίσκει εκεί, τόσο θα έρχεται. Γιατί αυτά που χάνει εκείνος είναι πολύ λιγότερα από εκείνα που θυσιάζεις εσύ.
Advertisment
Μια μέρα θα ξυπνήσεις και θα έχεις μια άσπρη τρίχα. Δύο άσπρες τρίχες. Θα δεις ότι δεν μπορείς να γελάσεις χωρίς να κάνεις ρυτίδες. Και τότε θα καταριέσαι τον εαυτό σου που δεν θέλησες ή δεν βρήκες την δύναμη να ανοίξεις την ρημάδα τούτη πόρτα για τη λησμονιά.
Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Ούτε η ίδια ζωή μας, ούτε εμείς. Το να πιστεύεις σε έναν έρωτα είναι όμορφο και αξίζει. Το να πιστεύεις σε ένα φάντασμα είναι εγκληματικό. Η αγάπη όταν υπάρχει, αναπνέει δίπλα σου, σου μιλάει, σε καθοδηγεί. Όταν όμως είναι πίσω σου, σε πλανεύει, σε κοροϊδεύει. Γι’ αυτό σκέψου πριν είναι αργά ότι είναι άδικο και άσκοπο να πιάνεται η ψυχή σου από πεφταστέρια στον ουρανό. Πρέπει να πιάνεται από μια άλλη ψυχή που θα είναι κοντά σου και θα σε συντροφεύει.
Είναι όμορφο να έχεις προσδοκίες. Υπέροχο να πιστεύεις στην αγάπη. Είναι όμως πολύ εξουθενωτική η αναμονή για κάτι που φαίνεται να έχει γραφτεί ο τίτλος. Άδικο πολύ επίσης είναι, όταν εσύ δεν μπορείς να διακρίνεις ότι πουθενά δεν γράφει “Συνεχίζεται ” αλλά έγραψε “Τέλος”. Το να παραμένεις μόνη σε μια αγάπη φάντασμα, δεν είναι πίστη. Είναι έγκλημα καρδιάς.
Advertisment
