Ξέρεις, ανέκαθεν πίστευα έντονα πως οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι απίστευτα δύσκολες, σε επίπεδο άλυτου γρίφου. Κι η ζωή στο κάθε λεπτό της με επιβεβαιώνει, με εκπλήσσει, με ωθεί να μην απορώ πια, με τίποτα. Οι άνθρωποι είναι τελικά ένα μυστήριο που άλλοτε έμοιαζε με δρόμους ανοικτής πρόσβασης, μα ξαφνικά αποδεικνύουν πόσο δύσβατοι μπορεί να γίνουν.
Ήσουν μόνος. Είσαι μόνος. Κατ’ ακρίβεια, πορεύεσαι μόνος σε αδειανά βαγόνια κι ας ξεγελιέσαι με την παρουσία τόσων και τόσων γύρω σου. Μόνος μέσα στη βαβούρα κι αυτό είναι ίσως η πιο επώδυνη μορφή μοναξιάς που μπορείς να βιώσεις. Δεν μπορείς πάντοτε να την χειριστείς εύκολα τη μοναξιά σου. Κι ας την επιδιώκεις, τις περισσότερες φορές σε τρομάζει, τρομάζεις στην ιδέα πως συνήθισες εσένα, πως συμβιβάστηκες ακόμα και με τους πιο ενδόμυχους φόβους σου.
Advertisment
Μα η μοναξιά σου ήταν πάντα εκεί. Ήταν εκεί στις πιο απρόβλεπτες εξελίξεις, στις πιο ακραίες προδοσίες, στα πιο λυπηρά αντίο, στα πιο αβάσταχτα «μακριά». Ήταν εκεί και την άρπαξες, όχι για να μεμψιμοιρήσεις, μα για να σου δείξεις πόση δύναμη έκρυβες, πόση δύναμη μπορεί να προτάξεις ώστε να σε βρεις ακόμα καλύτερο, ακόμα πιο συγκροτημένο.
Τα τόσα χαστούκια, τα τόσα χτυπήματα, τα τόσα – και πάντα αναπάντητα – «γιατί» σου έδειξαν πως αυτό που μένει, αυτό που μόνο έχεις, είναι μόνο εσένα. Εσένα λοιπόν να ψάχνεις κάθε φορά και πιο βαθιά, εσένα να προσέχεις, εσένα να κατακρίνεις, να βελτιώνεις, να σπρώχνεις στα πιο καλά. Είναι θεριά οι άνθρωποι, θεριά ανίκανα να φιλτραριστούν κι ας το επιδίωξες τόσες φορές, τόσο καλοδουλεμένα.
Μα κοίτα παράλληλα, να τους θες. Να τους φέρνεις κοντά σου ως εκεί που δεν απειλούν την καλά συγκροτημένη ηρεμία σου. Εκεί λοιπόν, να φεύγεις. Ούτε μια τόσο δα ικεσία, ούτε τόσες υπεραναλύσεις, ούτε τόσα επεισόδια μαρασμού σου. Να δίνεσαι μα να σε προστατεύεις έχοντας πάντα ψηλά τα κριτήριά σου, τα φυλακτά σου που μόνο εσύ γνωρίζεις πιο καλά. Το ξέρω, είναι δύσκολο. Κάποτε αφήνεσαι, κάποτε ξεχνάς σαν να μην έζησες ποτέ ξανά πριν. Μα στο τέλος, έχεις μόνο εσένα, τις άμυνες και τις ανάσες σου.
Advertisment
Κι όσο το βαγόνι κουνιέται σε ένα τρένο που όλο προχωρά ακούσια, να θυμάσαι για πάντα τον προορισμό σου, τους στόχους σου, τα όνειρά σου τα τρελά, τα μεγάλα, τα πολύτιμα. Κι όσοι τα απειλούν τα όνειρά σου, να τους διώχνεις έξω απ’ το βαγόνι. Δεν χωράνε όσοι δεν συμβαδίζουν με όσα θες. Να τους αντικαθιστάς τους ανθρώπους και να πιστεύεις όλο και πιο πολύ στις ικανότητές σου, στον εαυτό σου τον τόσο χτυπημένο μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια.
Βασίσου πάνω σου. Βασίσου στο ένστικτό σου. Βασίσου στα πάθη σου, στα λάθη σου, σε όσα διαμόρφωσαν έναν καλύτερο εαυτό, έναν εαυτό ικανό να καταλάβει, να λάβει τις πιο σωστές αποφάσεις. Και μην ξεχνάς πως όλοι θα έχουμε για πάντα δικαίωμα στα αποτυχημένα ρίσκα, στα λάθη, στις αποφάσεις που καταλήγουν να ‘ναι μάταιες. Να σε πιστεύεις λοιπόν και να σε τρέφεις με σεβασμό και επιείκεια ακόμα και στα ζόρια. Κυρίως σ’ αυτά.
Ήβη Παπαϊωάννου
- Για εσένα, που σε βρήκες ξανά πιο δυνατό από ποτέ - 30 Νοεμβρίου 2018
- Στον καλύτερο παππού, διδάσκαλο, πατέρα… - 13 Νοεμβρίου 2018
- Η ζωή δεν σου δίνει τίποτα που να μην μπορείς να χειριστείς και να αντέξεις - 9 Νοεμβρίου 2018
