Παρατήρησα ότι μία από τις σημαντικότερες διαφορές ανάμεσα σ’ εκείνους που ένιωθαν ικανοποιημένοι με τη ζωή τους και σε όσους κατακλύζονταν από πικρία, ήταν η αίσθηση της σύνδεσης με κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό τους.
Ένα από τα συμπεράσματά μου είναι πως στην ανθρώπινη ζωή υπάρχουν δύο σπουδαίες αποστολές: να βρούμε τον εαυτό μας και να τον ξεχάσουμε. Βρίσκουμε τον εαυτό μας ανακαλύπτοντας το πεπρωμένο μας και παραμένοντας πιστοί σε αυτό που είμαστε.
Advertisment
Δεν αρκεί, ωστόσο, να τον βρούμε, πρέπει και να τον ξεχάσουμε. Αυτό σημαίνει να αντιληφθούμε ότι είμαστε συνδεδεμένοι με κάτι πολύ μεγαλύτερο, κάτι που είχε ζωή πριν από εμάς και θα έχει ζωή μετά από εμάς.
Στις πνευματικές παραδόσεις υπάρχουν πολλές ονομασίες για το φαινόμενο αυτό, αλλά το κοινό στοιχείο είναι να πάψουμε να θεωρούμε πως ο εαυτός μας έχει μεγάλη σημασία. Είμαστε σημαντικοί επειδή αποτελούμε μέρος μιας μεγαλύτερης ενότητας. Για μερικούς είναι ο Θεός, για άλλους η ανθρώπινη πορεία και για κάποιους ολόκληρη η φύση.
Διαπίστωσα πως όσοι βρήκαν τον εαυτό τους και τον ξέχασαν, ανακάλυψαν την ευτυχία. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεχάσουμε τον εαυτό μας από το να αφιερώσουμε τη ζωή μας στην προσφορά και να αφήσουμε τον κόσμο καλύτερο απ’ ό,τι τον βρήκαμε.
Advertisment
Αυτό μας συνδέει με το μέλλον και μας ενώνει με το παρελθόν. Η σύνδεσή μας με την αλυσίδα της ζωής δίνει νόημα στη ζωή μας. Ο Μπιλ, 64 ετών, είπε: «Βρίσκω σκοπό και νόημα στα δυο παιδιά μου, καθώς και στα τέσσερα εγγόνια μου· μια αίσθηση νοήματος πέρα από τον υλικό μου εαυτό.
Τα παιδιά μου βγήκαν πραγματικά καλοί άνθρωποι, που νοιάζονται ενεργά για τους άλλους. Έπειτα κοιτάζω τη δική μου μητέρα στα 85 της, η οποία μου μετέδωσε τις συγκεκριμένες αξίες. Υπάρχει μια βαθιά αίσθηση σκοπού όταν γίνεσαι μέρος της ροής και μιας αλυσίδας από αγάπη που εκτείνεται σε πολλές γενιές».
Μία από τις πιο συγκινητικές ιστορίες που άκουσα ήταν του Χάρβεϊ, ενός 63χρονου πρώην επιχειρηματία που έγινε ηθοποιός στα 50 του κι έπαιξε σε πενήντα και πλέον ταινίες. «Την πιο σημαντική μέρα της ζωής μου δεν τη θυμάμαι καν. Ήταν η μέρα της γέννησής μου, γιατί είχα την τύχη να έχω υπέροχους γονείς (και δεν υπάρχει μεγαλύτερη τύχη).
Αυτό που καθόρισε τη ζωή μου δεν ήταν όσα μου έλεγαν, αλλά το πώς ζούσαν. Η μητέρα μου ήταν ανιδιοτελής και ο πατέρας μου φιλεύσπλαχνος. Πάντα έδινε και μας δίδαξε την αξία της προσφοράς. Θυμάμαι ολοζώντανα την κηδεία του στο Μόντρεαλ, επειδή ήρθαν χίλια άτομα. Δεν ήξερα καν ότι γνώριζε χίλια άτομα. Πολλοί από αυτούς μου έλεγαν πόσο σημαντική επίδραση είχε ο πατέρας μου στη
ζωή τους».
Μα αυτό που θυμάται πιο έντονα ο Χάρβεϊ ήταν ένας άντρας που τον πλησίασε και του είπε κάτι που δεν ήξερε για τον πατέρα του. «Πάρα πολλοί εβραίοι από την Ανατολική Ευρώπη και τη Γερμανία έρχονταν στον Καναδά. Υπήρχε μια εταιρεία που έδινε άτοκα δάνεια σε αυτούς τους καινούριους μετανάστες. Στην κηδεία με πλησίασε κάποιος και μου είπε ότι, τον πρώτο καιρό, ο πατέρας μου ήταν εγγυητής σε καθένα από αυτά τα δάνεια».
Ωστόσο δεν το ανέφερε ούτε μία φορά σε όλη του τη ζωή. Ο Χάρβεϊ έμαθε από τους γονείς του ότι η φιλευσπλαχνία κάνει καλό όχι μόνο στη ζωή των άλλων, μα και στη ζωή όσων προσφέρουν. Φυσικά, είμαστε μέρος αυτής της αλυσίδας προσφοράς, είτε έχουμε παιδιά είτε όχι.
Ο Άντονι αποτελούσε έναν κρίκο μέσω της διδασκαλίας του. Ο πατέρας του Χάρβεϊ μέσα από τα φιλανθρωπικά του έργα, τα οποία ενέπνευσαν άλλα φιλανθρωπικά έργα. Και καθένας από εμάς, με την παρουσία του στον κόσμο, είτε κάνει τη φλόγα της αγάπης και της ζωής να λάμπει πιο ζωηρά είτε την κάνει να καίει θαμπά.
Σε αυτές τις συνεντεύξεις έμαθα πως, όταν δίνουμε περισσότερα απ’ όσα παίρνουμε, νιώθουμε συνδεδεμένοι με τη μεγαλύτερη ιστορία που δίνει νόημα στη ζωή μας. Έμαθα ότι μέσα από αυτή τη μεγαλύτερη ιστορία μπορούμε να ξεχάσουμε τον εαυτό μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του John Izzo “Τα 5 Μυστικά που πρέπει να ανακαλύψεις πριν πεθάνεις” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα
