Ευτυχία. Ας ασχοληθούμε λίγο με αυτή την έννοια που απασχολεί τόσο πολύ τον άνθρωπο που συνεχώς προσπαθεί να φτάσει κοντά της. Είναι τελικά μια ουτοπική έννοια η ευτυχία; Είναι ένα προϊόν της φαντασίας του ατόμου; Αφορά στο εξωπραγματικό, το ονειροπόλο; Η ευτυχία πηγάζει από τα δικά μας «θέλω»; Ή οι ξένοι ορίζουν τι μας κάνει ευτυχισμένους και εμείς προσπαθώντας να ακολουθήσουμε τα κοινωνικά στερεότυπα γινόμαστε δυστυχισμένοι;
Πολλά τα ερωτήματα και οι απαντήσεις είναι κρυμμένες, για ακόμη μια φορά, πίσω από τη φιλοσοφία. Ο φιλόσοφος Επίκτητος είχε πει πως «Αυτό που ταράσσει τους ανθρώπους δεν είναι οι καταστάσεις, αλλά οι αντιλήψεις τους γύρω από αυτές». Πολλοί ψυχολόγοι και στοχαστές έρχονται να συμφωνήσουν στο ότι η ευτυχία είναι μια απόφαση που οφείλουμε να πάρουμε μόνοι ο καθένας για τον εαυτό του.
Advertisment
Την ευτυχία και τη δυστυχία την είδα πολύ κοντά μου, και έρχομαι να συμφωνήσω ότι η ευτυχία είναι επιλογή. Στη γειτονιά μου υπάρχει μια οικογένεια μεταναστών. Μένουν ένα χρόνο κοντά ένα ζευγάρι από τη Συρία με το μικρό τους κοριτσάκι. Όταν τους είχα δει στο δρόμο, είχα λυπηθεί με αφορμή όλες τις απάνθρωπες σκηνές για το πώς ξεκληρίστηκαν και το πώς καταστράφηκε η χώρα τους.
Κι όμως μου έδειξαν ότι όχι μόνο δεν είναι αξιολύπητοι, αλλά ξέρουν να είναι ευτυχισμένοι. Στη γειτονιά εικάζω ότι είναι από τα πιο χαρούμενα σπίτια. Τις Κυριακές ακούς τραγούδια από το σπίτι τους, ψήνουν και περνούν όμορφες οικογενειακές στιγμές μαζί. Έχουν ο ένας τον άλλον και αυτό αρκεί. Δεν χρειάζονται πολλά λεφτά, δεν χρειάζονται πολύ φαγητό. Η αγάπη και η αισιοδοξία που βλέπουν τα πράγματα τους αρκεί.
Σε αντιδιαστολή με αυτή την οικογένεια η οποία αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα της, έχουμε ένα νέο παιδί, όμορφο με ένα σπίτι και άτομα γύρω να το αγαπούν και να το νοιάζονται, που όμως είναι δυστυχής. Γκρινιάζει για όλα και δεν κάνει κάτι, λυπάται για όσα δεν έχει και αγνοεί όσα έχει. Αυτοαποκαλείται ως δυστυχής.
Advertisment
Η «ετικέτα» που έχει επιλέξει για το πρόσωπό του είναι σίγουρα ωφέλιμη μιας και τον απαλλάσσει από κάθε ευθύνη για τη «δυστυχία», ζει έτσι και ο χρόνος περνάει και οι άνθρωποι φεύγουν από κοντά του γιατί εκείνος τους διώχνει, και η δυστυχία του αυξάνει. Ένας φαύλος κύκλος μιζέριας και καμίας αισιοδοξίας. Μια οπτική δυστυχής και απουσία της απόφασης να είναι ευτυχισμένος.
Ξέρω ο αντίλογος σε αυτά που αναφέρω είναι η οικονομική κρίση, τα λεφτά, η έλλειψη αυτών, οι γρήγοροι ρυθμοί, ο ανταγωνισμός, η ανασφάλεια και το άγνωστο για το τι σου ξημερώνει επαγγελματικά. Φτάνει με αυτά. Τα είπαμε, τα αναμασήσαμε τέλος. Τι κυνηγάς τα λεφτά τόσο μανιωδώς; Έρευνες που έχουν γίνει δείχνουν ότι τα ποσοστά ευτυχίας μας δεν πάνε αναλογικά με το πόσο γεμίζει ο τραπεζικός σου λογαριασμός αλλά με τις στιγμές που θα ζήσεις και τις εμπειρίες που θα διαμορφώσεις.
Κι αν δεν μπορείς ακόμα να πειστείς, απλά σου υπενθυμίζω ότι έχεις κατά μέσο όρο 70 χρόνια ζωής οπότε κάνε κάτι για να τα ζήσεις όχι πλούσια αλλά ευτυχισμένα. Όσο δύσκολο και να είναι να δούμε τα πράγματα θετικά ειδικά όταν όλα γύρω μας καταρρέουν, οφείλεις να το πάρεις απόφαση να αναλάβεις την ευθύνη της ευτυχίας σου. Θυμήσου «ό,τι δε μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς» και να πορεύεσαι με αυτό.
Ακόμη ένας σημαντικός λόγος που μας απομακρύνει από την ευτυχία είναι ότι δεν έχουμε διαμορφώσει κάποια γνώμη για το τι είναι ευτυχία για εμάς. Ακούμε από φίλους, από κοινωνικά στερεότυπα, από τα Μ.Μ.Ε για το τι είναι ευτυχία και έτσι απομακρυνόμαστε από το στόχο μας. Το πρώτο βήμα λοιπόν είναι η αυτογνωσία. Από εκείνη ξεκινούν όλα διότι όταν ξέρεις ποιος πραγματικά είσαι και ποιοι θες να είναι οι στόχοι σου και τα όνειρά σου, τότε κανείς δεν μπορεί να σου επιβάλει τη δική του ευτυχία.
Θέλω να τονίσω κλείνοντας ότι το να θεωρούμε ότι συνέχεια θα είμαστε ευτυχισμένοι, είναι ουτοπικό και μη υγιές μιας και ο άνθρωπος οφείλει να ζει τη λύπη και τον πόνο. Να ζει δηλαδή τη δυστυχία του, προκειμένου να μη σωματοποιήσει τη θλίψη και να κατορθώσει να την ξεπεράσει. Όμως, το να κοιτάμε μπροστά, να σηκωνόμαστε από τις κακοτοπιές και ταυτόχρονα να διαμορφώσουμε τη δική μας ευτυχισμένη ζωή, είναι επιλογή και δικαίωμά μας.
- Ζήλια και ανταγωνισμός… χάσιμο χρόνου και σπατάλη ενέργειας - 11 Οκτωβρίου 2019
- Λέω «ναι» στην ευτυχία - 1 Φεβρουαρίου 2019
- Να είσαι «Άνθρωπος» και όχι «ανθρωπάκος» - 14 Απριλίου 2018
