Ζούμε στην εποχή που όλοι και όλα τρέχουν. Οι χίλιες δουλειές, τα βιαστικά χόμπι, τα απανωτά meeting, τα αμέτρητα email, οι κουβέντες που γίνονται στο πόδι, τα επιδερμικά αγγίγματα, τα ψεύτικα “τι κάνεις”, οι ακούραστες στάσεις των μετρό, οι ατελείωτες υποχρεώσεις, εκείνες για τις οποίες κανείς ουσιαστικά δεν μας υποχρέωσε, ο νους, οι καρδιές, τα εμφράγματα, τα εμφράγματα. Εκεί, στάθηκα για λίγο. Εκεί, σταμάτησα για λίγο να τρέχω.
Πώς κατέληξαν έτσι τα μάτια, τόσο αστραπιαία να κοιτούν; Τα στόματα τόσο επιπόλαια να μιλούν; Κι οι αγκαλιές, ακόμη κι εκείνες, πόσο σύντομες έγιναν τελικά; Έμειναν κρύες, ξένες από την πραγματική, τη γνήσια, ζεστή ιδιότητά τους. Όσο για το μυαλό, τρέχει, χάνεται, θολώνει τόσο από σκέψεις και κουτιά που συνεχώς γεννιούνται, που ο μόνος δρόμος που απομένει πια είναι το πιο βέβαιο αδιέξοδο.
Advertisment
Όλα τρέχουν. Όλοι τρέχουν. Προς τα πού όμως; Και για να προλάβουν τι ακριβώς; Ή κι αν τρέχουν, προλαβαίνουν τελικά; Μάλλον όχι, αν αναλογιστεί κανείς πως ακόμη και οι επιστήμες του μέλλοντος, κι αυτές οι ίδιες άρχισαν να ευνοούν εκείνα τα πανέξυπνα ρομπότ, τους τεχνητά νοήμονες φίλους μας που ήρθαν για να τρέξουν για εμάς πριν από εμάς. Μήπως όμως τελικά έχουν ήδη έρθει τα ρομπότ στη γη και δεν το ’χουμε καταλάβει; Μήπως έχουμε κι εμείς προγραμματιστεί να δουλεύουμε σαν ρομπότ, χωρίς το «σαν»;
Όλα υπερλειτουργούν. Όλα νομίζουν πως υπερλειτουργούν. Ξέχασαν οι άνθρωποι να αργούν. Ξερυθμίστηκαν τα ρολόγια, την ίδια ώρα που πασχίζουν να προλάβουν να κάνουν τα πάντα σε μια κούρσα των 100 δίχως τερματισμό. Καμία βιασύνη δε μπορεί να αγγίξει ούτε στο ελάχιστο την αληθινή ταχύτητα. Κανένα πολυάσχολο ρολόι δε μπορεί να χωρέσει στο μεγαλείο του χρόνου.
Και τα χαμόγελα που δε βιάζονται, εκείνα είναι τα πιο όμορφα. Οι καρδιές που καταφέρνουν να υπερβαίνουν το μυαλό, εκείνες οι πιο δυνατές. Εκείνες που κατάφεραν, όντως, να υπερλειτουργήσουν. Εκείνες που καμιά αυτοματοποιημένη συσκευή δε θα μπορέσει ποτέ να έχει. Που και έμφραγμα να πάθουν, δεν θα τις νοιάζει. Γιατί πρόλαβαν να χτυπήσουν. Γιατί πρόλαβαν να αργούν…
Advertisment
Photo: Author/Depositphotos
- Αγχώδης Κατάθλιψη: «Κακή Ζαριά / μόνη στέκει πια η έβδομη πλευρά» - 17 Απριλίου 2020
- Μη φοβηθείς να κοιτάξεις στον καθρέφτη. Εκεί μόνο θα βρεις εσένα - 31 Δεκεμβρίου 2019
- Σε αυτή τη στροφή δε θα σε περιμένει… - 27 Νοεμβρίου 2019
