Αν απαλλαγείτε από τη συνήθεια της ανησυχίας, θα κάνετε τη μεγαλύτερη θετική αλλαγή στη ζωή σας, πιο σημαντική από κάθε άλλη αλλαγή. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, σας δίδαξαν πώς να ανησυχείτε.
Ως παιδί, ακούτε τους γονείς σας να ανησυχούν συνεχώς, «Πρόσεχε», «Βάλε το σκουφάκι σου γιατί θα κρυώσεις» και «Μην κάθεσαι τόσο κοντά στην τηλεόραση». Ως ενήλικες, σπαταλάμε πολύ χρόνο και ενέργεια ανησυχώντας για τα πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε ή που μπορεί να πάνε στραβά.
Advertisment
Όταν πλησιάζετε στο τέλος της ζωής σας, θα εύχεστε να μην το είχατε κάνει. Ο δόκτωρ Καρλ Πίλεμερ είναι καθηγητής Ανθρώπινης Ανάπτυξης στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ και ιδρυτής του προγράμματος Legacy. Συναντήθηκε με 1.200 ηλικιωμένους πολίτες για να συζητήσει μαζί τους το νόημα της ζωής.
«Σοκαρίστηκε» όταν έμαθε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι κοντά στο τέλος της ζωής τους μετάνιωναν για το ίδιο πράγμα: Μακάρι να μην είχα περάσει τόσο χρόνο στη ζωή μου ανησυχώντας. Η συμβουλή τους ήταν συγκλονιστικά απλή και άμεση: η ανησυχία είναι μια τεράστια σπατάλη της πολύτιμης και σύντομης ζωής σας.
Μπορείτε να πάψετε να ανησυχείτε. Ο #Κανόνας 5 Δευτερολέπτων θα σας μάθει πώς. Η ανησυχία είναι μια προγραμματισμένη λειτουργία στην οποία καταφεύγει το μυαλό σας όταν δεν δίνετε σημασία. Το κλειδί είναι να πιάσετε τον εαυτό σας όταν αρχίζει να ανησυχεί και να ξαναπαίρνετε τον έλεγχο του μυαλού σας χρησιμοποιώντας τον Κανόνα.
Advertisment
Να ένα παράδειγμα. Ο άντρας μου πρόσφατα πήρε δίπλωμα μηχανής και αγόρασε μια παλιά, μεταχειρισμένη. Χτες καθόμουν στο σπίτι και τον είδα πάνω στη μηχανή να βγαίνει από το γκαράζ. Καθώς απομακρυνόταν στον δρόμο, συνειδητοποίησα ότι το μυαλό μου αμέσως άρχισε να πηγαίνει προς την ανησυχία. Άρχισα να ανησυχώ για το αν θα τον χτυπούσε ή όχι αυτοκίνητο, αν θα γινόταν αριθμός στατιστικής και αν σύντομα θα μου τηλεφωνούσε η αστυνομία για να μου πει ότι έγινε κάποιο ατύχημα.
Η ανησυχία με κυρίευσε μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα. Τόσο γρήγορα. Και ξέρετε κάτι; Η ανησυχία μου δεν θα τον κρατήσει ασφαλή ούτε θα αποτρέψει κάποιο ατύχημα. Όπως είπε ένας 83χρονος στην έρευνα, η ανησυχία μου «δεν θα λύσει τίποτα». Απλώς θα με κρατάει ταραγμένη για όση ώρα ο Κρις λείπει με τη μοτοσικλέτα του – πράγμα που δεν μου επιτρέπει να ζήσω το παρόν.
Μόλις πιάνω τον εαυτό μου να ανησυχεί, χρησιμοποιώ τον Κανόνα, 5-4-3-2-1, και αρχίζω να σκέφτομαι κάτι θετικό – όπως το χαμόγελό του την ώρα που απομακρυνόταν στον δρόμο. Το αστείο είναι πως ο Κρις είναι σπουδαίος ποδηλάτης. Παίρνει μέρος σε τρίαθλο και διασχίζει 40-50 χιλιόμετρα μόνος του συνεχώς. Δεν ανησυχώ ποτέ γι’ αυτό. Τώρα, όμως, ανησυχώ για τη μοτοσικλέτα που οδηγεί με 20 χιλιόμετρα την ώρα.
Μπορεί κάτι να πάει στραβά; Φυσικά και μπορεί. Συνήθως, όμως, δεν πηγαίνει. Όταν αρχίσετε να χρησιμοποιείτε τον Κανόνα για να πάψετε να ανησυχείτε, θα ξαφνιαστείτε από το πόσο συχνά το μυαλό κάνει αρνητικές σκέψεις. Το δικό μου το κάνει κάθε μέρα. Είναι απαίσιο. Και κάθε μέρα παλεύω με αυτό. Υπάρχουν κάποιες μέρες που αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω τον Κανόνα δέκα φορές παραπάνω για να ελέγξω τις σκέψεις μου.
Τις προάλλες, ας πούμε, έπιασα τον εαυτό μου να ανησυχεί ξανά και ξανά. Οι κόρες μας επέστρεφαν από ένα ταξίδι στο Περού και σε όλη τη διάρκεια της μέρας έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται αεροπορικά δυστυχήματα, χαμένες πτήσεις, πτώσεις από βράχια στις Άνδεις, ατυχήματα με λεωφορεία, χαμένες αποσκευές και τα κορίτσια να μένουν κολλημένα στο αεροδρόμιο.
Τα κορίτσια ήταν μια χαρά και χωρίς τον Κανόνα θα είχα καταστρέψει τη μέρα μου. Κάθε φορά που έπιανα το μυαλό μου να καταφεύγει σε μια αρνητική σκέψη έλεγα στον εαυτό μου «Μην το κάνεις…» και σκεφτόμουν κάτι που θα με έκανε να χαμογελάσω – όπως τα κορίτσια να μιλάνε ασταμάτητα το ίδιο βράδυ στην κουζίνα, μιλώντας για το ταξίδι τους.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Mel Robbins «Ο κανόνας των 5 δευτερολέπτων» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Βρείτε το εδώ
