Πάλι χώρισα, σκέφτηκες. Για σένα ήταν άλλος ένας χωρισμός.. Και κάθε φορά που το σκεφτόσουν με αυτό τον τρόπο, ένιωθες ένα αίσθημα αδυναμίας, ένα βάρος στο στήθος, μία δυσκολία να αναπνεύσεις.
Και το αύριο φάνταζε μαύρο, απαισιόδοξο, χωρίς καμία επιθυμία να το περιμένεις. Και δεν ήθελες να κάνεις τίποτα. Δεν ήθελες να βγεις έξω, δεν ήθελες να φροντίσεις τον εαυτό σου, με δυσκολία ορισμένες φορές έκανες μπάνιο.
Άλλες φορές έκλαιγες, άλλες φορές δεν κυλούσε δάκρυ. Άλλες φορές φώναζες, άλλες φορές δυσκολευόσουν να μιλήσεις. Πήγαινες στη δουλειά γιατί έπρεπε να πας, έτρωγες την ποσότητα του φαγητού που έπρεπε να φας, κοιμόσουν τις ώρες που έπρεπε για να μπορείς να λειτουργείς.. Όλα με ένα πρέπει.
Και οι σκέψεις σου; Ορισμένες φορές αντιλαμβανόσουν ότι δεν μπορούσες να σκεφτείς, οι σκέψεις σου ήταν σαν να είχαν παγώσει. Άλλες φορές σκεφτόσουν όλα όσα είχαν γίνει, όλα όσα είχες πει και είχες ακούσει. Ένιωθες σαν να ζεις και να ξαναζείς εκατοντάδες φορές την ίδια στιγμή, τον ίδιο διάλογο.
Και προσπαθούσες να αναλύσεις. Προσπαθούσες να καταλάβεις. Έκανες τον ψυχολόγο και τον θεραπευόμενο ταυτόχρονα. Προσπαθούσες να καταλάβεις τα λάθη σου, προσπαθούσες να σκεφτείς τι θα μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά. Τους άκουγες όλους να σου λένε ότι αξίζεις, αλλά οι πράξεις σου σε έκαναν να βλέπεις ότι δεν το νιώθεις.
Να σου πω όμως κάτι; Κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια. Και θα πρέπει να το θυμάσαι αυτό. Και αν δυσκολεύεσαι να το νιώσεις, μη φοβάσαι να ζητήσεις βοήθεια. Γιατί οι σύμμαχοι είναι δώρο στη ζωή μας.
Κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια. Γιατί μέσα από αυτό το τέλος έχεις τη δυνατότητα να ανακαλύψεις πτυχές του εαυτού σου που δεν τις ήξερες. Έχεις τη δυνατότητα να ανακαλύψεις τι αρνιόσουν πιθανώς να δεις τόσον καιρό και απέφευγες να αντιμετωπίσεις. Έχεις τη δυνατότητα να αρχίσεις να περνάς όμορφα και να θυμηθείς όλα όσα είχες ξεχάσει για σένα. Μην το φοβάσαι το τέλος. Το τέλος που αρνιόμαστε να δώσουμε να φοβάσαι.
Photo: Author/Depositphotos
