Μαύρο λιβάδι κι ένα κορίτσι,
τρέχει απελπισμένα.
Κοιτάζει που και που πίσω της,
να δει αν του ξέφυγε.
Advertisment
Μα όσες φορές κοιτάζει πίσω,
τόσο πιο γρήγορα πάει μπροστά.
Ο τρόμος φαίνεται στα μάτια της.
Η κούραση φαίνεται στο σώμα της.
Ο χρόνος φαίνεται στο πρόσωπο της,
και τα συναισθήματα στα δάκρυα της.
Advertisment
Το φουστάνι που φοράει, μαύρο
όπως η σκιά που την κυνηγάει.
Ανεμίζει πάνω της ανέμελα,
Ίσως αυτό να θέλει να πετύχει η ίδια.
Να ανεμίζει ανέμελα.
Αυτή τη στιγμή όμως,
κάνει ακριβώς το αντίθετο.
Μπορεί να τρέχει,
αλλά όχι ανέμελα.
Είναι παγιδευμένη μέσα στο μαύρο λιβάδι,
να τρέχει για να βρει το φως.
Τρέχει πολύ καιρό να ξεφύγει
και καμιά φορά βλέπει μια ακτίνα.
Ίσα ίσα που προλαβαίνει να τη δει,
κι έπειτα εξαφανίζεται.
Ίσα ίσα που παίρνει μια ελπίδα,
κι έπειτα εξαφανίζεται.
Πάντα έρχεται το φως,
και μετά το σκοτάδι.
Πάντα έρχεται η ελπίδα,
και μετά η απογοήτευση.
Κι εκείνη η σκιά
πάντα την κυνηγάει.
Καμιά φορά την πιάνει,
όταν ξεμείνει από δύναμη.
Τουλάχιστον η σκιά πάντα την αναζητά.
Τουλάχιστον η σκιά πάντα την θέλει.
Ίσως το κορίτσι έπρεπε να μείνει μαζί της.
Ήταν κομμάτι του εαυτού της,
που συνέχεια απέρριπτε.
Ήταν ένα άσχημο κομμάτι της,
που ήθελε να ξεχάσει.
Αυτό το κομμάτι της δημιουργούσε,
όλες τις ανασφάλειες της.
Κι αν αναρωτιέστε ποιο κομμάτι ήταν,
ήταν το παρελθόν της.
Μαλαματένια Σκορλέτου, ποιήτρια
Photo: Author/Depositphotos
